● စိတ္ညစ္ရင္ အာရုံေျပာင္းပါ●

* တစ္ခါတုန္းက သီဟိုဠ္ကြ်န္းမွာ ကိုရင္တိႆ 
ဆိုတဲ့ကိုရင္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ
့ တစ္ေန ့မွာ စိတ္ညစ္စရာ အာရုံတစ္ခုနဲ ့ေတြ ့ျပီး လူထြက္ခ်င္လာပါသတဲ့။
ကိုရင္ တိႆက သူစိတ္ညစ္လို ့ လူထြက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကို ဆရာဘုန္းၾကီးကို သြားေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဆရာဘုန္းၾကီးက
"အင္း အာရုံေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့စိတ္ဟာ အျမဲတမ္း အဆိုးဘက္ကိုခ်ည္း ယိမ္းမေနဘူး၊
အာရုံေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့စိတ္ကို အာရုံနဲ႔ပဲ ျပန္ကုေပးမွ။ လူဆိုတာ အာရုံသစ္ကို အေျခတည္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္
အာရုံသစ္တစ္ခု ေျပာင္းေပးလိုက္မွပဲ" ဆိုျပီး ေတြးမိပံုရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာဘုန္းၾကီးက
"ေကာင္းျပီ ငါ့တပည့္၊ လူထြက္ဖို ့ ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္လည္း ငါတို႔ ့မတားလိုဘူး။
ဒါေပမယ့္
ငါတို ့ေနတဲ့ ေက်ာင္းဟာ ခ်ိဳးေရ အလြန္ရွားတယ္။ ငါ့တပည့္ လူမထြက္ခင္ ငါတို႔ကို ေရေပါရာ စိတၱရေတာင္ကို ပို႔ေပးခဲ့ပါဦး" လို ့ မိန္ ့လိုက္ပါတယ္။
ကိုရင္တိႆ က လည္း ဆရာဘုန္းၾကီးေျပာတဲ့အတိုင္း သူ႔ဆရာကို စိတၱရေတာင္ကို ပို ့ေပးရွာပါတယ္။ စိတၱရေတာင္ေရာက္ေတာ့ ဆရာဘုန္းၾကီးက ဘယ္လိုထပ္မိန္ျပန္သလဲဆိုေတာ့
"ငါ့တပည့္ရယ္၊ ဒီစိတၱရေတာင္ေတြမွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြဟာ သံဃာပိုင္
သံဃိကေက်ာင္းေတြကြဲ ့၊ သံဃိကေက်ာင္းဆိုေတာ့ ေနတာထိုင္တာ အစစအရာရာ ဆင္ျခင္ေနရတယ္။ သိပ္လြတ္လပ္မႈ မရွိဘူးေပါ့။
ဒါ့ေၾကာင့္ ပုဂၢလိက ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းေတာ့
လိုခ်င္တယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ပါဦးကြယ္"လို ့ ဆက္မိန္ ့ပါတယ္။
ကိုရင္တိႆ ကလည္း လူထြက္ခါနီး
ဆရာသမားကို ေနာက္ဆံုးျပဳေပးျခင္းဆိုတဲ့ အသိနဲ ့ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ပဲျပဳေပးရွာပါတယ္။
ကိုရင္တိႆ ေဆာက္ေပးဖို ့စိတ္ကူးတဲ့ ေက်ာင္းကေလးက သူတို ့သီဟိုဠ္ေခတ္က ကမၼ႒ာန္း ဘုန္းၾကီးေတြ အၾကိဳက္ လိႈဏ္ဂူေက်ာင္း ပံုစံုေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုရင္တိႆလည္း ဆရာဘုန္းၾကီး ကမၼ႒ာန္း အားထုတ္ဖို ့အဆင္ေျပမယ့္ ေက်ာင္းပံုစံကို စိတ္ကူးနဲ ့ဦးစြာ
ေသခ်ာစိတ္စားပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဥတုသံုးပါးနဲ႔လည္း သင့္ေတာ္မယ့္ ေတာင္ေျခတစ္ခုမွာ လိႈဏ္ေခါင္းစတူးပါတယ္။
အံ့ၾသဖို ့ေကာင္းတာက
ကိုရင္တိႆ ဟာ ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ ႏွလံုးသြင္းနဲ ့ အလုပ္သံုးခုကို တစ္ျပိဳင္နက္တည္း လုပ္ေနတာပါပဲ။
သူတစ္ျပိဳင္နက္ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္က ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းအတြက္ လိႈဏ္ဂူတူးတာရယ္၊ ဆရာဘုန္းၾကီးဆီမွာ သင္ခဲ့တဲ့ သံယုတၱနိကာယ္က်မ္းၾကီးကို ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ယ္ေနတာရယ္၊ ေတေဇာကသိုဏ္းကို
ရႈမွတ္ပြားမ်ားေနတာရယ္ပါ။
ထပ္ျပီး အံ့ၾသဖို ့ေကာင္းတာက ကမၼ႒ာန္းလိႈဏ္ဂူ ျပီးစီးတဲ့ေန႔မွာပဲ သံယုတၱ နိကာယ္က်မ္း ရြတ္ဆိုသရဇၥ်ယ္မႈ ျပီးဆံုးသြားသလို ပြားမ်ားေနဆဲ
ေတေဇာကသိုဏ္းဟာလည္း အပၸနာစ်ာန္အဆင့္ထိ ေရာက္လာခဲ့တာပါပဲ။ (၀ိပႆနာအဆင့္ထိ မေရာက္ေသးဘူးေပါ့)
ကိုရင္တိႆလည္း အားရ၀မ္းသာနဲ႔ ့ေက်ာင္းေဆာင္ ျပီးသြားျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ဆရာဘုန္းၾကီးကိုသြားေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဆရာဘုန္းၾကီးက လိႈဏ္ဂူေက်ာင္းေဆာင္ကေလးကို ၾကည့္ျပီး ဘယ္လိုထပ္မိန္ ့ျပန္သလဲဆိုေတာ့ -
"အို .. ေကာင္းလိုက္တဲ့ လိႈဏ္ဂူေလးပါလား၊
ငါတို ့ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ပါတယ္ကြယ္။
ငါ့တပည့္ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ ့လုပ္ထားတဲ့ လိႈဏ္ဂူေလးဆိုေတာ့ ငါ့တပည့္က ဒီေန႔ ့တစ္ရက္ေတာ့ အရင္ေနလိုက္ပါဦး၊
ျပီးေတာ့ ငါ့တပည့္က လူထြက္သြားရင္ ရဟန္းတရားနဲ ့ေ၀းသြားမွာဆိုေတာ့ ငါတို႔ ့ေပးထားတဲ့ ကမၼ႒ာန္းနည္းေလးနဲ႔လည္း စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ဒီလိႈဏ္ဂူေလးထဲမွာ ရႈမွတ္ပြားမ်ားလိုက္ပါဦး" လို ့ ဆက္မိန္႔ ့လိုက္ျပန္တယ္။
ကိုရင္တိႆလည္း ဆရာ႔စကားအတိုင္း မိမိျပဳလုပ္ထားတဲ့ လိႈ္ဏ္ဂူထဲမွာပဲ တရားရႈမွတ္မႈကို စပါတယ္။ လိႈဏ္ဂူေလးကလည္း အသစ္ လွလွေလး၊ ရာသီဥတုကလည္း သာယာ၊ ဒီေတာ့ ကိုရင္တိႆရဲ ့စိတ္မွာ ၀မ္းေျမာက္မႈ ပီတိေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေတေဇာကသိုဏ္းပြားျပီး အပၸနာစ်ာန္အထိလည္း ရထားတာဆိုေတာ့ ပီတိနဲ ့ရထားတဲ့
အပၸနာစ်ာန္ကို အေျခခံျပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ အရဟတၱဖိုလ္တည္ျပီး ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့မွ ဆရာ့ေက်းဇူးကို သိျပီး ဆရာရွိရာအရပ္ကိုမွန္းျပီး ဦးခ်ျပီးေတာ့ "ေၾသာ္ စိတ္ဆိုတာ အျမဲတမ္း အဆုိးဘက္ကိုခ်ည္း ယိမ္းမေနပါလား။ အာရုံေျပာင္းလိုက္တာနဲ ့
ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးျပီး အျမင့္ဆံုး ပန္းတိုင္တစ္ခုကို မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္သြားပါလား"လို ့ ဆင္ျခင္မိလိုက္ပါသတဲ့။
ကဲ ... စာဖတ္သူတို ့ေရာ ..
စိတ္ညစ္ရင္ စိတ္ညစ္တဲ့ အတိုင္း မထားပါနဲ႔ ့။
ေလာကျပစ္၊ ဓမၼျပစ္ မျဖစ္ေစတဲ့
ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ အာရုံသစ္တစ္ခုခုကို
ေျပာင္းလိုက္ပါေနာ္....။
က်မ္းကိုး
မူလပဏၰသအ႒ကထာ(ပ)တြဲ၊စာမ်က္ႏွာ (၃၉၅)
ရေဝႏြယ္ အင္းမ