ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ သူျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္
မဟာဇနကမင္းသားသည္ ကုန္ကူးၿပီး ဥစၥာဓနၾကြယ္၀ရန္
ရည္ရြယ္လ်က္ ကာလစမၸာနဂုိျပည္မွ သု၀ဏၰဘူမိသုိ႕ သေဘၤာျဖင့္ လုိက္ပါခဲ့သည္။ မုန္တုိင္း
-မိေသာအခါ သမုဒၵရာထဲတြင္ (၇) ရက္ လက္ပစ္ကူးခဲ့ရသည္။ မဏိေမခလာ-နတ္သမီးက ကယ္တင္ခဲ့သျဖင့္
မိတၳီလာျပည္ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရွိ ေက်ာက္ဖ်ာထက္-သုိ႕ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ မဟာဇနကမင္းသားထံ ဖုႆရထားဆုိက္ေရာက္၍
မိတၳီ-လာျပည္တြင္ ထီးနန္းရုိက္ရာရရွိခဲ့သည္။ မဟာဇနကမင္းသည္ သီ၀လိေဒ၀ီမင္း-သမီးႏွင့္
လက္ဆက္၍ မင္းႏွင့္ မိဖုရားအရာေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ထုိအခါ မဟာဇန-ကမင္းႀကီးသည္ ``အစိႏၲိတမၸိ ဘ၀တိ၊ စိႏၲိတမၸိ
၀ိနႆတိ´´ဟု ဥဒါန္းက်ဴးရင့္-ေတာ္မူခဲ့သည္။
အစိႏၲိတမၸိ၊ မႀကံစည္ဘဲလ်က္လည္း။ ဘ၀တိ၊ ျဖစ္တတ္၏။
စိႏၲိတမၸိ၊ ႀကံ-စည္လ်က္လည္း။ ၀ိနႆတိ၊ ပ်က္တတ္၏။
မႀကံစည္ေသာ္လည္းျဖစ္တတ္၍ ႀကံစည္ေသာ္လည္း ပ်က္တတ္သည္မွာ
ေလာကသဘာ၀တရားျဖစ္ေပသည္။
ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာမျဖစ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္တတ္ပါသည္။
လုိ၍မရေသာ ဆင္းရဲႏွင့္ ႀကံဳရတတ္သည္။
ကၽြန္မငယ္ငယ္က မေကြးၿမိဳ႕နယ္၊ ကန္ျပားအေရွ႕ရြာတြင္
မူလတန္းပညာ-ကုိ သင္ယူသည္။ အလယ္တန္းဆင့္ကုိ မေကြးၿမိဳ႕၊ အမွတ္ (၂) အလယ္တန္း-ေက်ာင္းတြင္
ပညာသင္ယူသည္။ ၁၉၇၇-ခုႏွစ္တြင္ အ႒မတန္းေအာင္ေသာအခါ န၀မတန္းသုိ႔ တစ္ဆင့္တက္၍ ပညာသင္ရပါသည္။
ထုိအခါက မေကြးၿမိဳ႕၊ အမွတ္ (၁) အထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ ကူးေျပာင္းတက္ခ်င္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္
တက္ခြင့္မရခဲ့ပါ။ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ သုိ႔ပါ-ေသာ္လည္း မေကြးၿမိဳ႕၊ အမွတ္
(၂) အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္းပညာ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ပါသည္။
၁၉၇၀-၈၀-ခုႏွစ္တြင္ ဒသမတန္းေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မသည္ (၁၉၈၀-၈၁) ခုႏွစ္ႏွင့္ (၁၉၈၁-၈၂) ခုႏွစ္၌ ေရနံေခ်ာင္းေဒသေကာလိပ္တြင္ ၀ိဇၹာသခ်ၤာအထူးျပဳဘာသာတြင္ျဖင့္
ပထမႏွစ္ ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္အတန္းမ်ား တက္-ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထုိေခတ္က ဒသမတန္းေအာင္မွတ္၊ ပထမႏွစ္ေအာင္မွတ္ႏွင့္
ဒုတိယႏွစ္ေအာင္မွတ္ (၃) ႏွစ္ေပါင္းအမွတ္မ်ားကုိ ၾကည့္၍ တကၠသုိလ္၀င္ခြင့္-ျပဳသည္။
၀ိဇၹာ သခ်ၤာ အထူးျပဳယူသူ၏ အျမင့္ဆံုးအမွတ္ေပါင္းကုိ
ၾကည့္၍ စီးပြား-ေရးတကၠသုိလ္ (ရန္ကုန္) တစ္ခုတည္းသာ
တက္ခြင့္ရပါသည္။ ၀ိဇၹာ သခ်ၤာ ဘသာတြဲယူသူ၏ ဒုတိယအဆင့္မွာ ပထ၀ီ၀င္ဘာသာတြဲျဖင့္ ၀ိဇၹာသိပၸံတကၠ-သုိလ္မ်ားတြင္
တက္ခြင့္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အမွတ္ေပါင္းမွာ နည္းေသာ-ေၾကာင့္ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္တက္ခြင့္မရခဲ့ပါ။
ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ခဲ့ပါ။
(၁င၉၈၂-၈၃) ခုႏွစ္ႏွင့္ (၁၉၈၃-၈၄) ခုႏွစ္တုိ႔တြင္
မေကြးေကာလိပ္၌ ပထ၀ီ၀င္အထူးျပဳဘာသာတြဲျဖင့္ တတိယႏွစ္ႏွင့္ စတုတၳႏွစ္အတ္းတုိ႔ကို တက္ခဲ့-ပါသည္။
ကၽြန္မသည္ တတိယႏွစ္၌ သီအုိရီတစ္ဘာသာ၊ လက္ေတြ႕ပထ၀ီ၀င္ ဘာသာႏွင့္ ဘူမိေဗဒဘာသာရပ္တုိ႔မွာ
ဂုဏ္ထူးရခဲ့ပါသည္။ စတုတၳႏွစ္၌ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေရာက္ရန္ အဆင့္မီပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတုိ႔၏ မိသားစုမွာ ေမာင္ေလး၊
ညီမေလး၊ တူ၊ တူမမ်ား-ေသာေၾကာင့္ မႏၲေလးတကၠသုိလ္သုိ႕ မတက္ေတာ့ဘဲ သူနာျပဳဆရာမသင္တန္း
တက္ေရာက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ သႀကၤန္ၿပီးေသာအခါ ကၽြန္မဆရာလည္း ျဖစ္ေသာ ဦးေလးဦးၾကည္ျမင့္၊
ကထိက (ဌာနမွဴး) ဘူမိေဘဒဌာန၊ မေကြး-ေကာလိပ္က ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ရန္ တုိက္တြန္းေသာေၾကာင့္
မႏၲေလးတကၠ-သုိလ္၌ ဂုဏ္ထူးတန္းဆက္တက္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ခဲ့ပါ။
(၁၉၈၄-၈၅) ခုႏွစ္ႏွင့္ (၁၉၈၅-၈၆) ခုႏွစ္တုိ႔၌
ကၽြန္မသည္ မႏၲေလးတကၠ-သုိလ္မွာ ဂုဏ္ထူးတန္းႏွင့္ မဟာ၀ိဇၹာ အပုိင္း (က.ခ) တုိ႔ တက္ခဲ့ပါသည္။
ထုိအခ်ိန္က တကၠသုိလ္ ေကာလိပ္သရုပ္ျပ နည္းျပရာထူးမ်ားအတြက္ ရန္ကုန္-ၿမိဳ႕တြင္ ေရးေျဖ၊
ႏႈတ္ေျဖစာေမးပြဲမ်ား ေျဖရပါသည္။ ကၽြန္မသည္ က်န္းမာေရး မေကာင္းေသာေၾကာင့္ မေျဖျဖစ္ခဲ့ပါ။
အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းမွာ တကၠသုိလ္-ေကာလိပ္ နည္းျပသရုပ္ျပရာထူးမ်ားျဖင့္ မဟာ၀ိဇၹာအတန္းမ်ား
ဆက္လက္တက္ ခဲ့ၾကပါသည္။ ကၽြန္မမွာ ေက်ာင္းသူဘ၀ျဖင့္သာ တက္ခဲ့ရ၍ ၀မ္းနည္းမိပါသည္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာ
မျဖစ္ခဲ့ပါ။
လူ႔ဘ၀ တုိတုိေလးမွာ လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ယွဥ္၍
မရေသာအခ်က္ (၃) ခ်က္ရွိသည္ဟု ကၽြန္မ၏ ဆရာမေဒၚခင္ေမႏြဲ႕ (ကထိက၊ ပထ၀ီ၀င္) က ေျပာဖူး-ပါသည္။
ထုိအခ်က္ (၃) ခ်က္မွာ -
၁။ လူ၏ အသံ
၂။ လူ၏ ဆံပင္ႏွင့္
၃။ လူ၏ ကံတုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး
အသံေကာင္းျခင္း, မေကာင္းျခင္း၊ ဆံပင္ ေကာင္းျခင္း, မေကာင္းျခင္း၊ ကုသုိလ္ကံေကာင္းျခင္း,
မေကာင္းျခင္းတုိ႔ကုိ ျပင္၍ မရႏုိင္ပါ။
(၁၉၈၈) ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၁၀) ရက္ေန႔တြင္ မူလတန္းျပ
ဆရာမရာထူးျဖင့္ မေကြးၿမိဳ႕နယ္၊ ကန္ျပားရြာ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ စတင္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါ
သည္။ (၁၉၈၈) ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ (၆) ရက္ေန႔တြင္ ကန္ျပားရြာအလယ္တန္း-ေက်ာင္းမွာ အလယ္တန္းျပ
ဆရာမရာထူးတုိးခဲ့ပါသည္။ သူျဖစ္ခ်င္တာ ဆက္တုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
(၁၅.၈.၁၉၉၀) ခုႏွစ္တြင္ အထက္တန္းဆရာမရာထူးျဖင့္
မေကြးတုိင္း-ေဒသႀကီးအတြင္း စလင္းၿမိဳ႕အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရ-ပါသည္။
ထုိႏွစ္၌ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန (အထက္ျမန္မာ-ျပည္) တုိးခ်ဲ႕ဖြင့္လွစ္မည္ျဖစ္သည္။
ထုိဌာန၌ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးရာထူးအတြက္ ေလွ်ာက္ရန္ ကၽြန္မအဆင့္မီပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ဆရာျဖစ္ေသာ
ဦးေက်ာ္ျမင့္ေအာင္ (ေရနံေခ်ာင္းေကာလိပ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး) ႏွင့္ဇနီး မမထုိက္ တုိ႔သည္
ကၽြန္မအားေလွ်ာက္ရန္ ကန္ျပားရြာအထိလာေခၚပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ဆရာမ ဘ၀ကုိသာ ၀ါသနာပါ၍ မေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
စလင္းၿမိဳ႕နယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္မွာ
ပညာ ေရးမွဴးဦးအက်ိန္းသည္ အစည္းအေ၀းမွာ ေအာက္ပါစကားမ်ား မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။
``ဆရာ ဆရာမတုိ႔ (၁၀) တန္းေအာင္စာရင္းမွာ ေအာင္ခ်က္ေကာင္း
မေကာင္းသည္ ဆရာ ဆရာတုိ႔ တာ၀န္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေပး ေျပာခ်င္တာက မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းခ်က္သလုိပါပဲ။
ဟင္းခ်ိဳေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ၾကက္သား၊ ငါးမ်ားလုိ႔ပါ၊ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ ငံျပားရည္ေကာင္းလုိ႔ပါလုိ႔
ေျပာမယ္။ ဟင္းခ်ိဳညံ့လွ်င္ေတာ့ ဟင္းခ်ိဳခ်က္တဲ့သူ ညံ့လုိ႔-ဟု ေျပာမွာပါ။ ဒီလုိပါပဲ
(၁၀) တန္း ေအာင္စာရင္းေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မသား သမီးက ဘယ္လုိစာက်က္ တာ၊ ကၽြန္မတုိ႔က
ဘယ္လုိပံ့ပုိးတာ-ဟု ေျပာမွာပါ။ ေက်ာင္းသားညံ့ၿပီး စာေမးပြဲ က်လွ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းကဆရာေတြကို
အျပစ္ေျပာမွာပါ´´ဟု မိန္႔ၾကားခဲ့ပါသည္။ ဆရာႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းသည္ ကၽြန္မတုိ႔ ဆရာ ဆရာမတုိ႔အတြက္
သင္ခန္းစာမ်ားစြာ ရခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မသည္ (၁၅.၈.၁၉၉၀) ခုႏွစ္မွ (၁၄.၁.၁၉၉၅)
ခုႏွစ္အထိ (၅) ႏွစ္-တုိင္တုိင္ စလင္းၿမိဳ႕တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ စလင္းၿမိဳ႕မွာ
ေက်ာင္း-အုပ္ႀကီးဦးသန္းရွိန္အပါအ၀င္ ဆရာ ဆရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား၊ မိဘျပည္သူ
အားလံုးက ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုိသျဖင့္ ကၽြန္မဘ၀ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါသည္။
(၁၅.၁.၁၉၅၅) ခုႏွစ္မွ (၂၇.၇.၁၉၉၈) ခုႏွစ္အထိ
မေကြးၿမိဳ႕၊ အမွတ္ (၁) အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္းျပဆရာမရာထူးျဖင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္
ခဲ့ပါသည္။ (၁၉၉၆) ခုႏွစ္တြင္ ရခုိင္ျပည္နယ္၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕၌ ျပည္နယ္ပညာေရးမွဴး
စစ္ေဆးေရးရာထူးရခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ မိဘႏွစ္ပါးက သေဘာမတူ-သျဖင့္ ကၽြန္မ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါ။
ဘုန္းကံျမင့္ဖုိ႕ ကုသုိလ္ကံမပါ-ဟု ဆုိရပါမည္။
၁၉၉၅-၁၉၉၆-ခုႏွစ္မ်ားတြင္ အထက္တန္းပညာေရးမွာ
၀ိဇၹာဘာသာရပ္ႏွင့္ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားေပါင္း၍ (၉) ဘာသာေခတ္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ကၽြန္မသည္
ပထ၀ီ၀င္ဘာသာရပ္ျပဆရာမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ န၀မတန္းႏွင့္ ဒသမ
တန္းမ်ားကုိ
အခ်ိန္ (၃၂) ခိ်န္ျဖင့္ စာသင္ခဲ့ပါသည္။ ထုိစဥ္က အသက္ကလည္း ငယ္၍ စာသင္ရသည္ကုိ ေပ်ာ္ပါသည္။
မေကြးၿမိဳ႕တြင္ မေကြးတကၠသုိလ္ႏွင့္ အမွတ္ (၁) အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ နီးကပ္ေနသျဖင့္ တကၠသုိလ္ဆရာ
ဆရာမ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ အားငယ္၍ ၀မ္းနည္းမိပါသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ၏ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာသည္
စစ္ဗုိလ္၊ ဗုိလ္ႀကီး၊ ဗုိလ္မွဴး၊ တပ္ရင္းမွဴး၊ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ဦးစီးမွဴး၊ ညႊန္ၾကား-ေရးမွဴး၊ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ၊ သူနာျပဳဆရာမ၊ ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာသား၊
ကုန္သည္၊ ပြဲစား၊ အလုပ္သမား၊ တကၠသုိလ္ဆရာ၊ ဆရာမ၊ စာေရးစသည္ျဖင့္ အလႊာစံု ရာထူးစံု ဘ၀စံုျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မ၏ တပည့္မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္မွာသာမက ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္မ်ား
အထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေၾကာင္းသိရေသာခါ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ပီတိ ျဖစ္မိပါသည္။ အေျခခံပညာဦးစီးဌာနမွာ
တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္မွာ ပန္းမ်ိဳးစံုဖူးပြင့္ေ၀ဆာသည့္ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲ ေရာက္ခဲ့ရသလုိ
ခံစားမိပါသည္။
၁၉၉၈-ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ (၂၈) ရက္ေန႔တြင္ မေကြးတကၠသုိလ္
ပထ၀ီ၀င္-ဌာန၌ နည္းျပဆရာမရာထူးျဖင့္ တာ၀န္စတင္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါသည္။ ထုိအခ်ိန္-တြင္ အသက္တူေတာ့
ရာထူးမတူ၊ ရာထူးတူေတာ့ အသက္မတူဟူသည့္ ကြာဟခ်က္ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေဒါက္တာေနာ္သာေစာ
(ပါေမာကၡ-ဌာနမွဴး)၊ ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္၊ ေဒၚမူလားခူးျမမင္းတုိ႔အပါအ၀င္ ဆရာ ဆရာမ အားလံုးက
ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆုိသျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မိပါသည္။
၁.၁၂.၂၀၀၆-ေန႔တြင္ လက္ေထာက္ကထိကရာထူးရရွိခဲ့ပါသည္။
၁.၁၂. ၂၀၁၁-ေန႔တြင္ ကထိကရာထူးရရွိခဲ့ပါသည္။ လူ႕ဘ၀ကလည္း ဆန္းၾကယ္-ပါသည္။ ဤဘ၀တြင္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ-ဟု
ထင္ထားသည့္ နည္းျပဆရာမ-ရာထူးကုိ (၁၁) ႏွစ္ၾကာမွ ရလာခဲ့ပါသည္။ သူျဖစ္ခ်င္တာ ဆက္တုိက္ျဖစ္ခဲ့-ပါသည္။
ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္လ်က္၊
မႀကံစည္ေသာ္လည္း ျဖစ္၍ ႀကံစည္ေသာ္လည္း ပ်က္လ်က္ လုိ၍ မရေသာဆင္းရဲမ်ိဳးစံု ႀကံဳ၍ လုိအင္ဆႏၵမျပည့္၀ဘဲ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။
ယခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသည္ ေရနံေခ်ာင္းဒီဂရီေကာလိပ္
ပထ၀ီ၀င္ဌာန၌ ကထိကရာထူးျဖင့္ မေတာင့္မတ၊ မေၾကာင့္မၾကဘဲ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ဒါန, သီလ,
ဘာ၀နာမႈမ်ားျပဳလ်က္ ပထ၀ီ၀င္မိသားစုႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ေနထုိင္လ်က္ရွိပါသည္။
ကၽြန္မျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ကို ၾကည့္၍
ဤသုိ႔-ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။
- ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရမည္။
- ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ လံု႕လ၀ီရိယအားထုတ္မႈရွိရမည္။
သုိ႔ေသာ္ ဆႏၵမေစာသင့္၊ ျဖစ္ခ်င္ေဇာ မေလာသင့္၊ ေလာဘမတက္သင့္၊ အထူးသျဖင့္
မေတာ္ေလာဘ မျဖစ္သင့္။
- ျဖစ္ခ်ိန္တန္လွ်င္ ျဖစ္လိမ့္မည္၊ ေရာက္ခ်ိန္တန္လွ်င္ ေရာက္လိမ့္မည္၊
ရခ်ိန္တန္လွ်င္ ရလိမ့္မည္။
- ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္၊ သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္လာလွ်င္ သင့္တင့္စြာ ႏွလံုးသြင္းႏုိင္ရမည္။
သုိ႔မွသာ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာစြာ ေနရသည္။ က်န္းမာစြာ အသက္ရွည္ႏုိင္ပါသည္။
စမ္း (ဖန္းခါးေျမ)
(၁၀၁၂) ခုႏွစ္၊ ေရနံေခ်ာင္းဒီဂရီေကာလိပ္
ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပေၾကာင္း ……..
ေရနံ႔သာ-ေမာင္သီ (ျမေတာင္)
