*
* * တစ္ခါဆုိ တစ္ခါပါပဲ * * *
* သားက ညိဳေခ်ာေလ၊ ဒီေတာ့ အားလံုးက သားကုိ “ေမာင္ညိဳ”လုိ႕ ေခၚၾကတယ္။ သားက ရုပ္ေခ်ာသေလာက္ ဆင္းရဲတယ္ဗ်။ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆင္းရဲသလဲဆုိရင္ သားတုိ႔မိသားစုဟာ ေနစရာအိမ္ေတာင္မရွိဘူး။ “အုိးမရွိ အိမ္မရွိ”ေပါ့ဗ်ာ...။ သားတုိ႕ေနတဲ့ ပထမအိမ္ရွင္က လခမေပးႏုိင္လုိ႕ဆုိၿပီး ႏွင္ခ်လုိက္ေတာ့ သားတုိ႕လည္း ဆင္းလာရတာေပါ့...။
* သားတုိ႕မိသားစု အိမ္ငွါးလုိက္ရွာရင္းနဲ႕ ရြာအျပင္က အဖြားအုိရဲ႕ အိမ္တစ္အိမ္ကုိ
ေရာက္လာတယ္။ အိမ္လခကလဲ ေပးစရာမရွိေတာ့ ဘယ္သူမွလဲ အိမ္မငွါးခ်င္ၾကဘူးေလ။ ဒါနဲ႕
အဖြားအုိရဲ႕ အိမ္မွာ သားကုိ အိမ္လခအျဖစ္ေပးၿပီး သားတုိ႕မိသားစုရဲ႕ ေနေရးထုိင္ေရးကုိ ေျဖရွင္း
လုိက္ရတယ္။ အဖြားကလည္း လက္ခံပါတယ္။
* အဖြားကလည္း သားကုိ သိပ္ခ်စ္တာပါပဲ၊ သားကုိ ဆန္ျပဳတ္လည္း တုိက္တယ္၊ ထမင္းလဲ
ေကၽြးတယ္၊ အုိ...ေကာင္းႏုိးရာရာဆုိ အဖြားက အကုန္ေကၽြးတာပဲ...။ သားကုိလည္း “သား..သား”နဲ႕
ႏႈတ္ကကုိ မခ်ဘူး၊ ဘာမွလည္း မခုိင္းဘူး၊ ဒီလုိနဲ႕ သားဟာ အဖြားရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမြးစားသား
ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့...။ စားလုိက္ ေဆာ့လုိက္ အိပ္လုိက္ဆုိေတာ့ သားက ၀ခ်င္တုိင္း၀ လွခ်င္တုိင္းလွေန-
တာေပါ့...။
* သားက မနက္ဆုိ ေတာထဲမွာ အဖြဲ႕လုိက္ထြက္ၿပီး မ်က္ႏုႏုေလးေတြ ေရၾကည္ၾကည္ေလး
ေတြ စားရေသာက္ရတယ္။ ညေနဆုိ အိမ္နားက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေျပးတမ္းလုိက္တမ္း ေဆာ့ရ
တယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ သားသူငယ္ခ်င္းကုိ ကုန္းပုိးၿပီး ေျပးရတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားေပ်ာ္ပါတယ္၊
သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ကုန္းပုိးၿပီး ေျပးရတာကုိလည္း အၿမဲတမ္း အားက်ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ ဘာလုိ႕လဲ-
ဆုိရင္ ေလာကရဲ႕ ဟာကြက္တစ္ခုကုိ သားျဖည့္ေပးႏုိင္လုိ႕ပါပဲ...။
* ဒီလုိနဲ႕ တစ္ေန႕ေတာ့ သားတုိ႔ အစာရွာေနတဲ့ ေတာအုပ္နားမွာ လွည္းကုန္သည္ငါးရာ
ကုန္ေရာင္းလာၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးလွည္းက ႏြံနစ္ပါေလေရာ...။ ၀န္ေဆာင္ႏြားလား
ေတြကလည္း အုိေနၿပီဆုိေတာ့ ဒီႏြံကုိ ကၽြတ္ေအာင္ မရံုးႏုိင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ လွည္းကုန္သည္မွဴး
ႀကီးက ၀န္ေဆာင္ႏြားလားရွာရတယ္။
* ရွာရင္း ရွာရင္းနဲ႕ သားကုိ ေတြ႕သြားတယ္...ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ...။ လွည္းကုန္သည္မွဴးႀကီးက
သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူထံသြားၿပီး သားကုိ ၀ယ္တယ္။ သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူက သူမပုိင္လုိ႕ မေရာင္း
ႏုိင္ဘူးလုိ႕ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါကုိ သား ျမင္ေနရ ၾကားေနရေတာ့ “ဒါဟာ ငါ့အတြက္အခြင့္အေရးပဲ၊
အခြင့္အေရးတစ္ခုကုိ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ အသံုးမခ်ႏုိင္ရင္ ဘ၀အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ ဒီအခြင့္အေရးကုိ
အသံုးခ်ၿပီး ငါ့ အေမအုိႀကီးကုိ ေက်းဇူးဆပ္ရမယ္”ဆုိတဲ့ အေတြးေတြဟာ သားရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ
ေျပးလႊားလွဳံ႕ေဆာ္လုိ႕ေပါ့ဗ်ာ...။
* သားလည္း မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ရၿပီဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ လွည္းငါးရာရဲ႕ ေရွ႕က
သြားၿပီးရပ္လုိက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူနဲ႕ လွည္းမွဴးႀကီးတုိ႕ အငွါးအရမ္း
လုပ္ၾကတယ္။ လွည္းတစ္စီးကုိ အသျပာ (၂) က်ပ္နဲ႕ ေစ်းတဲ့ၾကတယ္။ သားလည္း ၀မ္းသာတာ
ေပါ့ဗ်ာ....။ “မိဘကုိ ေက်းဇူးဆပ္ရေတာ့မယ္”ဆုိတဲ့ တြန္းအားေၾကာင့္လား မသိဘူး လွည္းအစီး
ငါးရာ တခဏေလးနဲ႕ ဆြဲၿပီးသြားတယ္။
* လုပ္ငန္းၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ေငြေခ်ရေတာ့မယ္ေလ...။ ေငြေခ်ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လွည္းမွဴးႀကီးက
လူျဖစ္ၿပီး ေကာက္က်စ္တယ္။ လွည္းတစ္စီး အသျပာတစ္က်ပ္ႏႈံးနဲ႕ အသျပာငါးရာပဲ ေခ်တယ္။
သား မေက်နပ္ဘူး...။ လူသားျဖစ္ၿပီး ေကာက္က်စ္တယ္၊ ကတိမတည္ဘူး။ ဒါနဲ႕ သားလည္း အသျပာကုိ မယူပဲ လွည္းငါးရာရဲ႕ ေရွ႕မွာ သြားၿပီးရပ္ေနလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ လွည္းမွဴးႀကီးက
ေနာက္ထပ္ အသျပာငါးရာထပ္ထည့္ ပုဆုိးနဲ႕ထုတ္ၿပီး သားလည္ပင္းကုိ ခ်ည္ေပးတယ္...။
* ေပ်ာ္လုိက္တာဗ်ာ...၊ သား ဘယ္လုိေနရမွန္းကုိ မသိဘူး၊ ဘ၀မွာ ဒီလုိ တစ္ခါမွ မေပ်ာ္
ဘူးဖူး၊ ညေနလည္းေစာင္းေရာ သား အိမ္ကို အေျပးျပန္တယ္၊ သားသူငယ္ခ်င္းေတြက သား
လည္ပင္းကုိ လာဖက္ၾကတယ္၊ သားေနာက္ကုိ ေျပးလုိက္ၾကတယ္၊ သားတစ္ေယာက္မွ အကပ္
မခံဘူး၊ အားလံုးကုိ ေခါင္းနဲ႕ ေ၀ွ႕ရမ္းပစ္တယ္၊ အားလံုးကလည္း သားကုိ အံ့အားသင့္စြာနဲ႕ ၾကည့္ၿပီး
“ေမာင္ညိဳတစ္ေယာက္ေတာ့ ေတာထဲအသြားမ်ားလုိ႕ ေတာရုိင္းစိတ္ ေပါက္သြားၿပီ”လုိ႕ ထင္ေနၾက
တယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ဘယ္သူ ဘာထင္ထင္ သားအရမ္းေပ်ာ္တယ္ သိလား....။
* ဒီလုိနဲ႕ သားအေမအုိရဲ႕ အနားကုိ သားေရာက္ပါၿပီ...။ သားေလ အမွတ္တမဲ့ ဘာစကားမွ
မေျပာႏုိင္ဘူး...။ ၀မ္းသာဆုိ႕နစ္တဲ့ အသံနဲ႕ “အေမ”လုိ႕ပဲ ေအာ္ေခၚမိတယ္။ သားရဲ႕ အေမအုိ ဆင္း
လာတယ္၊ သားရဲ႕ ေမာေနတဲ့ အျခင္းအရာနဲ႕ သားလည္ပင္းက အထုတ္ကုိ ျမင္ရတဲ့ အေမအုိဟာ
အံ့ၾသျခင္း, ေဒါသထြက္ျခင္းေတြနဲ႕ အတူ သားကုိ ဆူဆူေျပာေျပာ ရုိက္ပါေလေရာ...။
* သား မနာပါဘူး အေမရယ္....။ ရုိက္ပါ အေမစိတ္ခ်မ္းသာတဲ့အထိ ရုိက္ပါအေမ...။ အေမ့ကုိ သားရွင္းျပခ်င္ေပမဲ့ အေမနားလည္ေအာင္ သားမွ မရွင္းတတ္တာ အေမရယ္...။ ဘာေၾကာင့္လဲ...ဆုိေတာ့ သားက ႏြား၊ အေမက လူေလ...။ လူနဲ႕ တိရစၧာန္ေတြရဲ႕ ရင္တြင္းခံစား
ခ်က္ေတြကုိ ေမတၱာတရားက ဘာသာျပန္ေပးမယ္ဆုိတာေတာ့ သားနားလည္ထားပါတယ္ အေမရယ္...။
* ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူက ရွင္းျပလုိ႕ အေမ သေဘာေပါက္သြားၿပီး သားကို ဖက္ၿပီး ငုိရွာတယ္။ ၀မ္းသာတဲ့စိတ္, ေၾကကြဲတဲ့စိတ္, ယူက်ံုးမရတဲ့စိတ္ေတြနဲ႕အတူ က်လာတဲ့
အေမ့မ်က္ရည္ေတြကို သားေခါင္းေလးနဲ႕ သုတ္ၿပီးေခ်ာ့ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာက အငိုမ်က္လံုးနဲ႕
အၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖစ္လာတယ္။
* အေမရယ္ သားေလ စကားေတြ တ၀ႀကီးေျပာခ်င္လုိက္တာဗ်ာ...။ အေမ့ကုိေရာ သားရဲ႕
လူသားသူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ...။ “သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ရယ္ ေလာက ျပန္လည္အစားထုိးလုိ႕မရတဲ့ အရာေတြထဲမွာ အေမလည္း ပါတယ္ကြ““ဆုိတာက အစခ်ီလုိ႕ေပါ့ အေမရယ္.....။
* “အေမမ်ားေန႔”ကုိ ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဇာတက-ဧကကနိပါတ္၊ ကုရုဂၤ၀ဂ္၊ ကဏွဇာတ္၊ ပ-၈- ကုိ မွီး၍ ေရးပါသည္။
* ႏြားညိဳေလးကဲ့သုိ႕ မိဘရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကုိ သိႏုိင္ ဆပ္ႏုိင္ၾကပါေစ....
မ်က္ရည္မ်ားနဲ႕ ေမာင္သီ (ျမေတာင္)
* သားက ညိဳေခ်ာေလ၊ ဒီေတာ့ အားလံုးက သားကုိ “ေမာင္ညိဳ”လုိ႕ ေခၚၾကတယ္။ သားက ရုပ္ေခ်ာသေလာက္ ဆင္းရဲတယ္ဗ်။ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆင္းရဲသလဲဆုိရင္ သားတုိ႔မိသားစုဟာ ေနစရာအိမ္ေတာင္မရွိဘူး။ “အုိးမရွိ အိမ္မရွိ”ေပါ့ဗ်ာ...။ သားတုိ႕ေနတဲ့ ပထမအိမ္ရွင္က လခမေပးႏုိင္လုိ႕ဆုိၿပီး ႏွင္ခ်လုိက္ေတာ့ သားတုိ႕လည္း ဆင္းလာရတာေပါ့...။
* သားတုိ႕မိသားစု အိမ္ငွါးလုိက္ရွာရင္းနဲ႕ ရြာအျပင္က အဖြားအုိရဲ႕ အိမ္တစ္အိမ္ကုိ
ေရာက္လာတယ္။ အိမ္လခကလဲ ေပးစရာမရွိေတာ့ ဘယ္သူမွလဲ အိမ္မငွါးခ်င္ၾကဘူးေလ။ ဒါနဲ႕
အဖြားအုိရဲ႕ အိမ္မွာ သားကုိ အိမ္လခအျဖစ္ေပးၿပီး သားတုိ႕မိသားစုရဲ႕ ေနေရးထုိင္ေရးကုိ ေျဖရွင္း
လုိက္ရတယ္။ အဖြားကလည္း လက္ခံပါတယ္။
* အဖြားကလည္း သားကုိ သိပ္ခ်စ္တာပါပဲ၊ သားကုိ ဆန္ျပဳတ္လည္း တုိက္တယ္၊ ထမင္းလဲ
ေကၽြးတယ္၊ အုိ...ေကာင္းႏုိးရာရာဆုိ အဖြားက အကုန္ေကၽြးတာပဲ...။ သားကုိလည္း “သား..သား”နဲ႕
ႏႈတ္ကကုိ မခ်ဘူး၊ ဘာမွလည္း မခုိင္းဘူး၊ ဒီလုိနဲ႕ သားဟာ အဖြားရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမြးစားသား
ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့...။ စားလုိက္ ေဆာ့လုိက္ အိပ္လုိက္ဆုိေတာ့ သားက ၀ခ်င္တုိင္း၀ လွခ်င္တုိင္းလွေန-
တာေပါ့...။
* သားက မနက္ဆုိ ေတာထဲမွာ အဖြဲ႕လုိက္ထြက္ၿပီး မ်က္ႏုႏုေလးေတြ ေရၾကည္ၾကည္ေလး
ေတြ စားရေသာက္ရတယ္။ ညေနဆုိ အိမ္နားက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေျပးတမ္းလုိက္တမ္း ေဆာ့ရ
တယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ သားသူငယ္ခ်င္းကုိ ကုန္းပုိးၿပီး ေျပးရတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားေပ်ာ္ပါတယ္၊
သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ကုန္းပုိးၿပီး ေျပးရတာကုိလည္း အၿမဲတမ္း အားက်ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ ဘာလုိ႕လဲ-
ဆုိရင္ ေလာကရဲ႕ ဟာကြက္တစ္ခုကုိ သားျဖည့္ေပးႏုိင္လုိ႕ပါပဲ...။
* ဒီလုိနဲ႕ တစ္ေန႕ေတာ့ သားတုိ႔ အစာရွာေနတဲ့ ေတာအုပ္နားမွာ လွည္းကုန္သည္ငါးရာ
ကုန္ေရာင္းလာၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးလွည္းက ႏြံနစ္ပါေလေရာ...။ ၀န္ေဆာင္ႏြားလား
ေတြကလည္း အုိေနၿပီဆုိေတာ့ ဒီႏြံကုိ ကၽြတ္ေအာင္ မရံုးႏုိင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ လွည္းကုန္သည္မွဴး
ႀကီးက ၀န္ေဆာင္ႏြားလားရွာရတယ္။
* ရွာရင္း ရွာရင္းနဲ႕ သားကုိ ေတြ႕သြားတယ္...ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ...။ လွည္းကုန္သည္မွဴးႀကီးက
သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူထံသြားၿပီး သားကုိ ၀ယ္တယ္။ သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူက သူမပုိင္လုိ႕ မေရာင္း
ႏုိင္ဘူးလုိ႕ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါကုိ သား ျမင္ေနရ ၾကားေနရေတာ့ “ဒါဟာ ငါ့အတြက္အခြင့္အေရးပဲ၊
အခြင့္အေရးတစ္ခုကုိ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ အသံုးမခ်ႏုိင္ရင္ ဘ၀အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ ဒီအခြင့္အေရးကုိ
အသံုးခ်ၿပီး ငါ့ အေမအုိႀကီးကုိ ေက်းဇူးဆပ္ရမယ္”ဆုိတဲ့ အေတြးေတြဟာ သားရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ
ေျပးလႊားလွဳံ႕ေဆာ္လုိ႕ေပါ့ဗ်ာ...။
* သားလည္း မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ရၿပီဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ လွည္းငါးရာရဲ႕ ေရွ႕က
သြားၿပီးရပ္လုိက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူနဲ႕ လွည္းမွဴးႀကီးတုိ႕ အငွါးအရမ္း
လုပ္ၾကတယ္။ လွည္းတစ္စီးကုိ အသျပာ (၂) က်ပ္နဲ႕ ေစ်းတဲ့ၾကတယ္။ သားလည္း ၀မ္းသာတာ
ေပါ့ဗ်ာ....။ “မိဘကုိ ေက်းဇူးဆပ္ရေတာ့မယ္”ဆုိတဲ့ တြန္းအားေၾကာင့္လား မသိဘူး လွည္းအစီး
ငါးရာ တခဏေလးနဲ႕ ဆြဲၿပီးသြားတယ္။
* လုပ္ငန္းၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ေငြေခ်ရေတာ့မယ္ေလ...။ ေငြေခ်ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လွည္းမွဴးႀကီးက
လူျဖစ္ၿပီး ေကာက္က်စ္တယ္။ လွည္းတစ္စီး အသျပာတစ္က်ပ္ႏႈံးနဲ႕ အသျပာငါးရာပဲ ေခ်တယ္။
သား မေက်နပ္ဘူး...။ လူသားျဖစ္ၿပီး ေကာက္က်စ္တယ္၊ ကတိမတည္ဘူး။ ဒါနဲ႕ သားလည္း အသျပာကုိ မယူပဲ လွည္းငါးရာရဲ႕ ေရွ႕မွာ သြားၿပီးရပ္ေနလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ လွည္းမွဴးႀကီးက
ေနာက္ထပ္ အသျပာငါးရာထပ္ထည့္ ပုဆုိးနဲ႕ထုတ္ၿပီး သားလည္ပင္းကုိ ခ်ည္ေပးတယ္...။
* ေပ်ာ္လုိက္တာဗ်ာ...၊ သား ဘယ္လုိေနရမွန္းကုိ မသိဘူး၊ ဘ၀မွာ ဒီလုိ တစ္ခါမွ မေပ်ာ္
ဘူးဖူး၊ ညေနလည္းေစာင္းေရာ သား အိမ္ကို အေျပးျပန္တယ္၊ သားသူငယ္ခ်င္းေတြက သား
လည္ပင္းကုိ လာဖက္ၾကတယ္၊ သားေနာက္ကုိ ေျပးလုိက္ၾကတယ္၊ သားတစ္ေယာက္မွ အကပ္
မခံဘူး၊ အားလံုးကုိ ေခါင္းနဲ႕ ေ၀ွ႕ရမ္းပစ္တယ္၊ အားလံုးကလည္း သားကုိ အံ့အားသင့္စြာနဲ႕ ၾကည့္ၿပီး
“ေမာင္ညိဳတစ္ေယာက္ေတာ့ ေတာထဲအသြားမ်ားလုိ႕ ေတာရုိင္းစိတ္ ေပါက္သြားၿပီ”လုိ႕ ထင္ေနၾက
တယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ဘယ္သူ ဘာထင္ထင္ သားအရမ္းေပ်ာ္တယ္ သိလား....။
* ဒီလုိနဲ႕ သားအေမအုိရဲ႕ အနားကုိ သားေရာက္ပါၿပီ...။ သားေလ အမွတ္တမဲ့ ဘာစကားမွ
မေျပာႏုိင္ဘူး...။ ၀မ္းသာဆုိ႕နစ္တဲ့ အသံနဲ႕ “အေမ”လုိ႕ပဲ ေအာ္ေခၚမိတယ္။ သားရဲ႕ အေမအုိ ဆင္း
လာတယ္၊ သားရဲ႕ ေမာေနတဲ့ အျခင္းအရာနဲ႕ သားလည္ပင္းက အထုတ္ကုိ ျမင္ရတဲ့ အေမအုိဟာ
အံ့ၾသျခင္း, ေဒါသထြက္ျခင္းေတြနဲ႕ အတူ သားကုိ ဆူဆူေျပာေျပာ ရုိက္ပါေလေရာ...။
* သား မနာပါဘူး အေမရယ္....။ ရုိက္ပါ အေမစိတ္ခ်မ္းသာတဲ့အထိ ရုိက္ပါအေမ...။ အေမ့ကုိ သားရွင္းျပခ်င္ေပမဲ့ အေမနားလည္ေအာင္ သားမွ မရွင္းတတ္တာ အေမရယ္...။ ဘာေၾကာင့္လဲ...ဆုိေတာ့ သားက ႏြား၊ အေမက လူေလ...။ လူနဲ႕ တိရစၧာန္ေတြရဲ႕ ရင္တြင္းခံစား
ခ်က္ေတြကုိ ေမတၱာတရားက ဘာသာျပန္ေပးမယ္ဆုိတာေတာ့ သားနားလည္ထားပါတယ္ အေမရယ္...။
* ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူက ရွင္းျပလုိ႕ အေမ သေဘာေပါက္သြားၿပီး သားကို ဖက္ၿပီး ငုိရွာတယ္။ ၀မ္းသာတဲ့စိတ္, ေၾကကြဲတဲ့စိတ္, ယူက်ံုးမရတဲ့စိတ္ေတြနဲ႕အတူ က်လာတဲ့
အေမ့မ်က္ရည္ေတြကို သားေခါင္းေလးနဲ႕ သုတ္ၿပီးေခ်ာ့ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာက အငိုမ်က္လံုးနဲ႕
အၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖစ္လာတယ္။
* အေမရယ္ သားေလ စကားေတြ တ၀ႀကီးေျပာခ်င္လုိက္တာဗ်ာ...။ အေမ့ကုိေရာ သားရဲ႕
လူသားသူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ...။ “သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ရယ္ ေလာက ျပန္လည္အစားထုိးလုိ႕မရတဲ့ အရာေတြထဲမွာ အေမလည္း ပါတယ္ကြ““ဆုိတာက အစခ်ီလုိ႕ေပါ့ အေမရယ္.....။
* “အေမမ်ားေန႔”ကုိ ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဇာတက-ဧကကနိပါတ္၊ ကုရုဂၤ၀ဂ္၊ ကဏွဇာတ္၊ ပ-၈- ကုိ မွီး၍ ေရးပါသည္။
* ႏြားညိဳေလးကဲ့သုိ႕ မိဘရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကုိ သိႏုိင္ ဆပ္ႏုိင္ၾကပါေစ....
မ်က္ရည္မ်ားနဲ႕ ေမာင္သီ (ျမေတာင္)
No comments:
Post a Comment