* အကၽြႏု္ပ္ႀကိဳက္ေသာ ကထိန္အေၾကာင္း .......

* အကၽြႏု္ပ္ႀကိဳက္ေသာ ကထိန္အေၾကာင္း (၁).......
* ကထိန္ဆုိတာ ကာလပရိယႏၲဒါနျဖစ္လုိ႔ ႀကိဳက္တယ္။
* ဟုတ္တယ္။ တစ္ႏွစ္ (၁၂) လရွိေပမဲ့ (၁၂) လံုး လွဴ ခြင့္မရွိဘူး။ တစ္လပဲ လွဴ ခြင့္ရွိတယ္။ ဒီတစ္လဆုိတာမွာလဲ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔မွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိသာ။ က်န္လမ်ား လံုး၀မရ။ ဒီတစ္လမွာလည္း တစ္ေက်ာင္းလွ်င္ တစ္ရက္၊ တစ္ရက္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္သာလွ်င္ ခင္းခြင့္ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္ ႀကိဳက္သည္။

* အဘယ္ေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလကုိ ေရြးခ်ယ္သြားသနည္း? ၊ က်န္လမ်ားကုိ မေရြးခ်ယ္သနည္း .....

* ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလသည္ ကာလ၀ိသုဒၶိဟု ဆုိရမည္ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္-ဆုိေသာ္ .....

* လူဒါယကာ+ဒါယိကာမတုိ႔သည္ ၀ါတြင္းကာလ၌ သီတင္းသီလကုိ အထူးအေလးထား ေစာင့္ထိမ္းၾက၏။ သီတင္းကၽြတ္ ဒီကာလသည္ လူဒါယကာ+ဒါယိကာမတုိ႔၏ သီလအထူးစင္ၾကယ္ရာ ကာလျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ ရဟန္းသံဃာတုိ႔သည္လည္း ၀ါတြင္းကာလမွာ သာမန္အခ်ိန္ထက္ ဓူရႏွစ္ျဖာကုိ ပုိ၍ အားထုတ္ၾကရ၏။ ၀ိနည္းဥေပဒကုိ အထူးအေလးထားၿပီးရာ ကာလျဖစ္၏။ ယုတ္စြအဆံုး ျမင့္ျမတ္ေသာ ေက်း ငွက္ သာရကာ တုိ႔သည္ပင္ ၀ါတြင္းကာလကုိ အသိုက္သီးျခားဖြဲ႕၍ ဖုိမကိစၥကုိ ေရွာင္ေလ့ရွိၾက၏။

* ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ါကၽြတ္ရာ ယခုကာလသည္ကား ျဖဴစင္ေသာ အက်င့္ရွိသူတုိ႔၏ ႏုိးထရာကာလျဖစ္၍ ``သီလ၀ိသုဒၶိကာလ´´ဟု ဆုိရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

* သန္႔ရွင္းေသာလက္ျဖင့္ ကုိင္သြယ္စားသံုးျခင္းသည္ ေရာဂါဘယကုိ ကာကြယ္ႏုိင္ျခင္း၊ က်န္းမာေရးကုိ အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ``သီေလ ပတိ႒ိေတာ ဒါနံ မဟပၹလံ´´အရ စင္ၾကယ္ေသာသူ၏ အလွဴ ဒါနသည္ ဘယ္မွာ အက်ိဳးမႀကီးပဲ ရွိအံ့နည္း .....

* ထုိသုိ႔ ကာလပရိယႏၲ၀ိသုဒၶိဒါနျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကထိန္အလွဴကုိ အကၽြႏ္ုပ္ ႀကိဳက္ပါသည္။

(ကာလပရိယႏၲ၀ိသုဒၶိဒါန-ဟူသည္ အကၽြႏ္ုပ္ေပးေသာ နာမည္ျဖစ္ပါသည္။)

* အကၽြႏု္ပ္ႀကိဳက္ေသာ ကထိန္အေၾကာင္း (၂) ......

* ဒုတိယႀကိဳက္ရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ဒါန၀တၳဳျဖစ္သည္။ ဟုတ္၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ဆြမ္း, သကၤန္း, ေက်ာင္း, ေဆး-ဟူေသာ ပစၥည္းေလးပါးရွိေသာ္လည္း ဆြမ္း, သကၤန္း, ေဆးျဖင့္ ကထိန္ခင္းခြင့္ မေပး။ သကၤန္းျဖင့္သာလွ်င္ ကထိန္ခင္းခြင့္ေပး၏။ ထုိတြင္ ``သင္း, ကုိယ္, ဒု, အိပ္၊ မ်က္, ပရိက္၊ နိသိဒ္, မုိး, အမာ´´ဟူေသာ သကၤန္းကုိးထည္တုိ႔တြင္ သင္းပုိင္, ကုိယ္၀တ္ (ဧကသီ), ဒုကုဋ္သကၤန္းဟူေသာ သံုးထည္၊ ထုိသံုးထည္ထဲမွ တစ္ထည္ထည္ျဖင့္သာ ခင္းရမည္-ဟု ခြင့္ျပဳထား၏။ ထုိသုိ႔ ၀တၳဳပရိယႏၲ-လွဴ ဖြယ္၀တၳဳကုိ ပုိင္းျခား၍ ေပးထားေသာေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္ႀကိဳက္သည္။

* မွန္၏။ ဆြမ္း, ေက်ာင္း, ေဆးသည္ သာသနာတြင္းမွာလည္း ရွိ၏။ သာသနာပမွာလည္း ရွိႏုိင္၏။ သကၤန္း သည္ကား သာသနာတြင္းမွာသာ ရွိႏုိင္၏။ သကၤန္းမွ မရွိလွ်င္ကား သာသနာကြယ္မည္သာ။ ဤ၌ သာသနာ ကြယ္ျခင္းအေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္ေျပာရမည္သာ။

* သာသနာမွာ အႏၲရဓာန - ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္းငါးမ်ိဳးရွိ၏။ ယင္းတုိ႔မွာ -

၁။ အဓိဂမအႏၲရဓာန - မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ရရွိသူမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္း၊

၂။ ပဋိပတၱိအႏၲရဓာန - မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ရေၾကာင္း အက်င့္တရားမ်ားကုိ က်င့္ပြားေနသူမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္း၊

၃။ ပရိယတၱိအႏၲရဓာန - ပိဋကတ္စာေပက်မ္းဂန္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္း၊

၄။ လိဂၤအႏၲရဓာန - ရဟန္းေတာ္တုိ႔၏ အသြင္အျပင္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္း၊

၅။ ဓာတုအႏၲရဓာန - ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

* ထုိတြင္ စတုတၳအခ်က္ကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သကၤန္းရဲ့ အေရးပါပံုကုိ သိသာပါသည္။ ပစၥည္းေလးပါး တုိ႔တြင္ သကၤန္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေခတ္ခါ အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ နဂရာ၌ ``ဆြမ္းမရွိ ရင္ မျဖစ္ပါဘူးရွင္၊ ဆြမ္းဟာ သာသနာရဲ့အသက္ပါ၊ ဆြမ္းရွိမွ သာသနာတည္ႏုိင္ပါတယ္´´ဟု အလွဴ ခံဌာန အသီးသီးတုိ႔မွ ေအာ္ေနမႈကုိ အကၽြႏု္ပ္ရဲ့ တစ္ကုိယ္ေရ ခံစားခ်က္အေနနဲ႔ လံုး၀လက္မခံႏုိင္ပါ။ စဥ္းစားပါကုန္။

* မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ရရွိသူမ်ား၊ မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ရေၾကာင္းအက်င့္ကုိ က်င့္ပြားေနသူမ်ား၊ အက်င့္တရားတုိ႔၏ တည္မွီရာ ပိဋကတ္စာေပက်မ္းဂန္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြား႐ံုနဲ႔ သာသနာလံုး၀ ကြယ္သြားၿပီလုိ႔ မေျပာႏုိင္ေသး ပါဘူး။

* လိဂၤသာသနာလုိ႔ေခၚတဲ့ ရဟန္းတုိ႔ရဲ့ အသြင္အျပင္ ကြယ္သြားမွသာလွ်င္ သာသနာတကယ္ကြယ္သား
တာပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သကၤန္းသည္ သာသနာကြယ္မႈ, မကြယ္မႈရဲ့ သေကၤတျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္၊ သကၤန္းသည္ ရဟန္းတုိ႔၏ အလံတံခြန္-အရဟဒၶဇ ျဖစ္ပါသည္။

* ဟုတ္၏။ ကတံုးေျပာင္ေအာင္ တံုးတိုင္းသာ ``ရဟန္း´´အမွတ္ျဖင့္ ရွိခုိးဦးခ် ႐ုိေသၾကရမည္ဆုိလွ်င္
ေဘာ့လံုးၾကည့္တုိင္း ရွိခုိးဦးခ်ရမည္သာ။ ထုိ႔အတူ ဂႏၳဓူရ - အရ  ပိဋကတ္စာေပ သင္ၾကား႐ံု၊ ၀ိပႆနာဓူရ -အရ
၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္႐ံု၊ သီလျပည့္စံု႐ံုမွ်ျဖင့္ ``ရဟန္း´´ဟု မေခၚထုိက္။ မေခၚရ။ ပိဋကတ္စာေပ သင္ၾကားမႈ၊ တရားက်င့္မႈ၊ သီလျပည့္စံုမႈ မရွိေသာ္လည္း အရဟဒၶဇ-ဟု ေခၚအပ္ေသာသကၤန္းကုိ ၀တ္႐ံုထားက ``ရဟန္း´´ဟုပင္ ေခၚေ၀ၚၾကရ၏။ ေခၚထုိက္၏။

* ထုိ႔ေၾကာင့္ သကၤန္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အေရးပါေသာ ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္၏။ ထုိအေရးပါေသာ ပစၥည္းျဖင့္ ကထိန္ခင္းခြင့္ ျပဳထားေသာေၾကာင့္ ကထိန္ကုိ အကၽြႏ္ုပ္ႀကိဳက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

* ထုိသကၤန္းဆုိသည္မွာလည္း ကထိန္ခံရဟန္းေတာ္က တုိက္႐ုိက္ျဖစ္ေစ, သြယ္၀ုိက္၍ျဖစ္ေစ စီမံ ခ်ဳပ္လုပ္ အလွဴ ခံထားေသာ သကၤန္းမ်ိဳး မဟုတ္ရ၊ တစ္ညဥ့္လြန္၍ သုိးေသာသကၤန္းမ်ိဳး မဟုတ္ရ၊ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ရည္စူးေသာ သကၤန္းမ်ိဳး မဟုတ္ရ။ ထုိသကၤးမ်ိဳးျဖင့္ ကထိန္မခင္းရ။ မုိးေပၚက က်လာသည့္ပမာ အလွဴ ရွင္က မိမိသဒၶါတရားအားေလွ်ာ္စြာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သံဃိကသကၤန္းမ်ိဳးျဖင့္သာ ကထိန္ခင္းခြင့္ ျပဳထား၏။

* ဗုဒၶသည္ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ေကာင္းစားေရးကုိ အားမေပး။ အမ်ားေကာင္းစားေရနဲ႔ ညီညြတ္စြာ ေရြးခ်ယ္မႈ ကုိသာ အားေပး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္ ကထိန္ခင္းျခင္းအမႈကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါသည္။

* အကၽြႏု္ပ္ႀကိဳက္ေသာ ကထိန္အေၾကာင္း (၃) ......
* တတိယအေၾကာင္းကုိေတာ့ ``ပုဂၢလအပရိယႏၲဒါန´´ဟု ဆုိျခင္ပါသည္။
* အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ``ဦးတိႆ        ကုိ လွဴ ပါ၏၊ ဦးဒတၱကုိ လွဴ ပါ၏´´စသည္ျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ရည္ညႊန္း၍ မလွဴ ရ။ ပုဂၢိဳလ္ကုိ မပုိင္းျခားပဲ သံဃာကုိသာ ရည္ညႊန္း၍ လွဴ ရ၏။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေကာင္းစားေရးထက္
အမ်ားေကာင္းစားေရးက ပုိမိုိ အက်ိဳးႀကီးမားသည္ကုိ အထူးယုတၱိရွာစရာ မလုိ-ဟု ထင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္ ကထိန္အလွဴ ကုိ ႀကိဳက္ပါသည္။
* ဗုဒၶသည္ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ေကာင္းစားေရးကုိ အားမေပး။ အမ်ားေကာင္းစားေရးနဲ႔ ညီညြတ္စြာ ေရြးခ်ယ္ မႈကုိသာ အားေပးသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ကထိန္သကၤန္းသည္ သံဃိကဒါနစစ္စစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သံဃာက
တဆင့္ ညီညြတ္စြာနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ေပးရျပန္သည္။
* ထုိသုိ႔ ေရြးခ်ယ္ရာ၌လည္း သံဃာက ေရြးခ်ယ္ခံရမည့္ ပုဂၢိဳလ္သည္ ပုရိမ၀ါမွထေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ရမည္။ ၀ါးက်ိဳးေသာ ပုဂၢိဳလ္, ၀ါျပတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္, တျခားေက်ာင္း၌ ၀ါဆုိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး မဟုတ္ရ။ ေရွးဦးစြာ ျပဳအပ္
ေသာ ပုဗၺကရဏကိစၥစေသာ မာတိကာရွစ္ပါးကုိ မသိေသာပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ရ။ ၀ါမက်ိဳး ၀ါမျပတ္ ကထိန္ခင္းရာ
ေက်ာင္းတုိက္အတြင္း၌သာ ၀ါဆုိ၍ ပုဗၺကရဏစေသာ မာတိကာရွစ္ပါးကုိ သိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကုိသာ ေရြးခ်ယ္
ေပးရ၏။ ဆုိလုိသည္မွာ သံဃာကေရြးခ်ယ္ေပးေသာ ပုဂၢိဳလ္ဆုိသည္မွာလည္း အရည္အခ်င္းျပည့္၀ေသာ
ပုဂၢိဳလ္သည္သာလွ်င္ ကထိန္ခံထုိက္၏။ ကထိန္ခင္းရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကထိန္အလွဴကုိ ႀကိဳက္ျခင္းျဖစ္၏။

* အကၽြႏု္ပ္ႀကိဳက္ေသာ ကထိန္အေၾကာင္း (၄) .....
* စတုတၳအေၾကာင္းကုိေတာ့ ``အာနိသံသဒါန´´ဟု ဆုိရမည္ ျဖစ္၏။
* ဟုတ္၏။ အကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ၀ါတြင္းကာလ၌ ဓူရႏွစ္ျဖာကုိ ၀ါပအခ်ိန္ထက္ အေလးထား
အားထုတ္ရ၏။ အေရးႀကီးေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပဲ ၀ါဆုိရာေက်ာင္းတုိက္အတြင္းမွ ညဥ့္အိပ္ညဥ့္ေန
မသြားရ။ ထုိသုိ႔ ၀ိနည္းဥပေဒကုိ ေလးစားစြာ လုိက္နာမႈေၾကာင့္ ဗုဒၶသည္ အခြင့္ထူးငါးရပ္ကုိ အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔အား ေပးထား၏။ ယင္းအခြင့္ထူးငါးရပ္မွာ -
      ၁။ အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အေစလက၀ဂ္-စာရိတၱသိကၡာပုဒ္အရ ပင့္ဖိတ္ထားေသာ ဆြမ္းစားရွိပါလ်က္ ထင္ရွားရွိေသာ ရဟန္းကုိ မျပန္ၾကားမူ၍ ဒါယကာတပါးအိမ္သုိ႔ လွည့္လည္ေသာ
ရဟန္းမွာ အျပစ္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါတြင္းကာလမွာ ၀ိနည္းဥပေဒေတာ္ႏွင့္အညီ ေနထုိင္ခဲ့ေသာ္ ကထိန္
ခင္းရာ ေခတ္ကာလမွာေတာ့ တစ္လတိတိ ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ ဒါကုိ ``အနာမႏၲစာရ´´ဟု ေခၚ
ပါတယ္။
          ၂။ ဒုတိယကထိနသိကၡာပုဒ္အ တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္တင္ထားေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ မိမိတုိ႔ အဓိ႒ာန္တင္ထားေသာ သကၤန္းသံုးထည္ႏွင့္ ညဥ့္ကင္းခြင့္ မရွိပါဘူး။ ညဥ့္ကင္းလွ်င္ အျပစ္ျဖစ္႐ံုမွ်မက ညဥ့္ကင္းသြားေသာ သကၤန္းကုိလည္း ၀ိနည္းစည္းကမ္းႏွင့္အညီ စြန္႔ပစ္ရပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါတြင္းကာလမွာ ၀ိနည္းဥပေဒေတာ္ႏွင့္အညီ ေနထုိင္ႏုိင္ရင္ ကထိန္ခင္းရာ ေခတ္ကာလတစ္လမွာေတာ့ ကင္းလြတ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါကုိ ``အသမာဒါနစာရ´´လုိ႔ ေခၚပါတယ္။
         ၃။ ဂဏေဘာဇနသိကၡာပုဒ္အရ လူဒါယကာတုိ႔က မအပ္ေသာနည္းျဖင့္ ပင့္ဖိတ္ထားတဲ့ဆြမ္းကုိ ရဟန္းေလးပါးအတူဘုဥ္းေပးမိပါက အျပစ္ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါတြင္းကာလ ၀ိနည္းဥပေဒေတာ္ႏွင့္အညီ
ေနထုိင္ေသာရဟန္းေတာ္တုိ႔မွာ ကထိန္ေခတ္ကာလ တစ္လတိတိမွာေတာ့ မည္သည့္နည္းျဖင့္ ပင့္ဖတ္ ပင့္ဖိတ္ ဘုဥ္းေပးေကာင္းပါတယ္။ ဒါကုိ ``ဂဏေဘာဇန´´ဟု ေခၚပါတယ္။
         ၄။ ပထမကထိနသိကၡာပုဒ္အရ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အပုိသကၤန္းကုိ ဆယ္ရက္အတြင္းမွာ အဓိ႒ာန္တင္
ရမည္။ မတင္မိက အျပစ္ျဖစ္သလုိ အပိုသကၤန္းကုိလည္း ၀ိနည္းဥပေဒအရ စြန္႔ပစ္ရ၏။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါတြင္း
ကာလ ၀ိနည္းဥပေဒေတာ္ႏွင့္အညီ ေနထုိင္ခဲ့ေသာ္ ကထိန္ေခတ္ကာလ တစ္လတိတိေတာ့ အပုိသကၤန္းကုိ
အဓိ႒ာန္မတင္ဘဲ ထားႏုိင္၏။ ဒါကုိ ``ယာ၀ဒတၱ စီ၀ရ´´ဟု ေခၚပါသည္။
       ၅။ ကထိန္ခင္းေသာ ေက်ာင္းတုိက္မွာ သကၤန္းစေသာ သံဃိကလာဘ္လာဘမ်ား ျဖစ္ေပၚလာက သံဃာႏွင့္ ခြဲေ၀ သံုးေဆာင္ရ၏။ မသံုးေဆာင္က အျပစ္ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါတြင္းကာလ ၀ိနည္းဥပေဒေတာ္ႏွင့္ အညီ ေနထုိင္ႏုိင္က သံဃိကလာဘ္ကုိ မခြဲေ၀ဘဲ သံုးေဆာင္ေကာင္း၏။ ဒါကုိေတာ့
``ေယာ စ တတၳ စီ၀႐ုပၸါဒ´´ဟု ဆုိရ၏။
    * အကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ိနည္းဥပေဒကုိ ေလးစားက ထုိကဲ့သုိ႔ အခြင့္ထူးငါးမ်ိဳးကုိ ခံစားခြင့္ေပးထား
၏။ ဤသည္ကုိ ေထာက္ဆေသာအားျဖင့္ ေလာကတြင္ ဥပေဒဟာ အေရးပါလွေၾကာင္းကုိ ဗုဒၶသည္ မီးေမာင္းထုိးျပေပးသြား၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဗုဒၶသည္ ဥပေဒေတာ္၏ အက်ိဳးအာနိသံသႀကီးမားလွပံုကုိ ကထိန္ခင္း
ခြင့္ျပဳေသာအားျဖင့္ ထပ္မံ၍ မီးေမာင္းထုိးျပသြားျပန္သြားပါသည္။
      * ဟုတ္၏။ ဗုဒၶသည္ ဥပေဒေတာ္ႏွင့္အညီ ကထိန္ခင္းခြင့္ျပဳၿပီး ကထိန္ခံေသာ ကထိန္ခင္းေသာ
ရဟန္းႏွင့္ အႏုေမာဒနာျပဳေသာ ရဟန္းတုိ႔အား ``အနာမႏၲစာရ´´စေသာ အခြင့္ထူးငါးရပ္ကုိ ကထိန္ခင္းရာ
ေခတ္ကာလ တစ္လတာတြင္းသာမကဘဲ ေနာက္ထပ္ေလးလတုိးၿပီး တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ အက်ိဳးခံစား
ခြင့္ ေပးထား၏။ ထုိသုိ႔ ဥပေဒေတာ္၏ အေရးပါပံုႏွင့္ အက်ိဳးအာနိသံသကုိ မီးေမာင္းထုိးျပေသာေၾကာင့္
အကၽြႏ္ုပ္ ကထိန္ကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါသည္။
       * သုိ႔ျဖစ္၍ ဤကထိန္ဒါနသည္ -
၁။ ကာလပရိယႏၲ၀ိသုဒၶိဒါန - စင္ၾကယ္ေသာ အခ်ိန္ကာလကုိ ပုိင္းျခား၍ လွဴ ရေသာအလွဴ ၊
၂။ ၀တၳဳပရိယႏၲဒါန - အလွဴ ၀တၳဳကို ပုိင္းျခား၍ လွဴ ရေသာအလွဴ ၊
၃။ ပုဂၢလအပရိယႏၲဒါန - ပုဂၢိဳလ္ကုိ မပုိင္းျခား၍ လွဴ ရေသာအလွဴ ၊
၄။ အာနိသံသဒါန - အက်ိဳ းရလာဒ္ကုိ ဆက္ေပးေသာအလွဴ  - ဟု အကၽြႏု္ပ္ သံုးသပ္ခံစားမိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ကထိန္ကုိ မ်ားစြာႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါသည္။

* ကထိန္အစ ရွာပံုေတာ္က ......

* ထုိသုိ႔ အကၽြႏ္ုပ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ကထိန္ကုိ အစေကာက္ရလွ်င္ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္တုိ႔မွ စရမည္ျဖစ္
သည္။ အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဗာရဏသီျပည္ ဥ႐ုေ၀လေတာရဲ့ ေတာအုပ္တစ္ခုမွာ သီတင္းသံုးစဥ္ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္ သံုးဆယ္တုိ႔သည္ သား မယားႏွင့္တကြ ေတာကစားထြက္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ညီေနာင္ တစ္ေယာက္မွာ မယားမရွိ၍ အေပ်ာ္မယားတစ္ေယာက္ ေခၚလာရ၏။ ညီေနာင္တုိ႔သည္ ေတာထဲမွာ အေပ်ာ္
ၾကဴ  း၍ မူးေမ့ေနၾက၏။ ထုိအခ်ိန္ အေပ်ာ္မယားသည္ လက္၀တ္ရတနာ ဒြါရယာတုိ႔ကုိ ယူ၍ ထြက္ေျပးသြား၏။
      * မူးေမ့ရာမွ သတိလည္လာေသာအခါ လက္၀တ္ရတနာတုိ႔ကုိ အေပ်ာ္မယား ခုိးယူေျပးေၾကာင္း သိ၏။ လုိက္လံရွာေဖြၾက၏။ ဥ႐ုေ၀လေတာရဲ့ ေတာအုပ္တစ္ခုမွာ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ ေတြ႕၏။ ညီေနာင္တုိ႔သည္ ``မိန္းမ
တစ္ေယာက္ ျမင္မိသလား´´ဟု ျမတ္ဗုဒၶကုိ ေမးၾက၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္တုိ႔၏ ျဖစ္စဥ္ကို
ေမး၏။ ညီေနာင္တုိ႔ကလည္း အေၾကာင္းစံု ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
     * ျမတ္ဗုဒၶသည္ ``ညီေနာင္တုိ႔ ေလာကႀကီးမွာ မိမိကုိယ္ကုိ ရွာေဖြတာနဲ႔ မိန္းမ (သူတစ္ပါး) ကုိ ရွာေဖြတာ
ဘယ္ဟာက ျမတ္သလဲ´´ဟု ေမး၏။ ညီေနာင္တုိ႔လည္း ``မိမိကုိယ္ကုိ ရွာေဖြျခင္းကသာျမတ္ေၾကာင္း´´
ေလွ်ာက္ထား၏။ ဒီလုိဆုိလွ်င္ ``ညီေနာင္တုိ႔ ထုိင္ၾကေလာ့၊ ငါဘုရား တရားေဟာမည္´´ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ ဒါနကထာ, သီလကထာ, သဂၢကထာ, ကာမာနံ အာဒီန၀ကထာစသည္တုိ႔ကို ျပေတာ္မူ၏။
      * ထုိ႔ေနာက္ သာမုကၠံသိကာ ဓမၼေဒသနာကုိ ေဟာေတာ္မူသည္၏အဆံုး၌ ညီေနာင္တုိ႔ ပညာမ်က္စိ အလင္းပြင့္၍ ေသာတာပတၱိမဂ္ဆုိက္ေရာက္ၾကပါသည္။ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔လည္း ေရာက္လာၾကပါသည္။
      * ဟုတ္၏။ အကၽြႏ္ု္တုိ႔သည္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ သူတစ္ပါးတုိ႔သာလွ်င္ ရွာေဖြေနၾက၏။ မိမိကုိယ္ကုိ ရွာေဖြဘုိ႔ကိုကား ေမ့ေနၾက၏။ ဤေနရာ၌ ရွာေဖြျခင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိေၾကာင္းကို ေတြ႕ရွိရ၏။ ယင္းတုိ႔မွာ အရိယာတုိ႔၏ ရွာေဖြျခင္းႏွင့္ အရိယာမဟုတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ ရွာေဖြျခင္းျဖစ္၏။
      * ထုိတြင္ အရိယာပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က အုိျခင္းသေဘာရွိသည္ျဖစ္၍ အုိျခင္း၏ အျပစ္ကုိ
ျမင္ကာ အုိျခင္းမရွိေသာ တရားကုိ ရွာေဖြ၏။ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က နာျခင္းသေဘာရွိသည္ျဖစ္၍ နားျခင္း၏ အျပစ္ကုိ ျမင္ကာ နာျခင္းမရွိေသာ တရားကုိ ရွာေဖြ၏။ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ျဖစ္၍
ေသျခင္း၏ အျပစ္ကုိ ျမင္ကာ ေသျခင္းမရွိေသာတရားကို ရွာေဖြ၏။ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က ညစ္ညဴျခင္း
သေဘာရွိသည္ျဖစ္၍ ညစ္ညဴ းျခင္း၏ အျပစ္ကုိ ျမင္ကာ ညစ္ညဴ းျခင္းမရွိေသာတရားကို ရွာေဖြ၏။ ဤသည္မွာ အရိယာတုိ႔၏ ရွာေဖြျခင္းျဖစ္၏။

* အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ပုထုဇဥ္မ်ာသည္ကား ေျပာင္းျပန္ျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္က အုိျခင္းသေဘာရွိပါလ်က္ အုိျခင္း
သေဘာရွိေသာတရားကိုပင္ ရွာေဖြေလ့ရွိ၏။ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က နာျခင္းသေဘာရွိပါလ်က္ နာျခင္းသေဘာ
ရွိေသာတရား, မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က ေသျခင္းသေဘာရွိပါလ်က္ ေသျခင္းသေဘာရွိေသာတရား, မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္က ညစ္ညဴ းျခင္းသေဘာရွိပါလ်က္ ညစ္ညဴ းျခင္းသေဘာရွိေသာတရားကုိသာ ရွာေဖြေလ့ရွိၾက၏။ ရွာပံုေတာ္ မွားေလစြ။
* ဤ၌ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္တုိ႔သည္ ပထမ ပုထုဇဥ္ပီပီ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က အုိျခင္းသေဘာရွိပါလ်က္ အုိျခင္း
သေဘာရွိေသာ မိန္းမကို ရွာေဖြမိၾက၏။ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႕မွ အုိျခင္း, နာျခင္း, ေသျခင္း, ညစ္ညဴ းျခင္းသေဘာ
မရွိေသာတရားကုိ ရွာရေကာင္းမွန္း သိၾက၏။ သိသည့္အေလွ်ာက္ ရွာေဖြၾက၏။ ``ေလ့လာေတာ့ တတ္ကၽြမ္း၊ ရွာေဖြေတာ့ ေတြ႕ရွိ´´ဆုိသလုိ ရွာေဖြေတာ့ တစ္မဂ္တစ္ဖုိလ္ ေလးမဂ္ေလးဖုိလ္ ေတြ႕ရွိခံစားၾက ရ၏။
* ဤအခ်က္ကုိ ေထာက္ဆ၍ ေလာက၌ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း, ဆရာေကာင္း, မိတ္ေကာင္း
-ေဆြေကာင္းသည္ အလြန္လုိအပ္လွေၾကာင္း ေလ့လာခံစားမိပါသည္။

* ပါေ၀ယ်ကတုိင္းသာ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္သံုးက်ိပ္တုိ႔သည္ အရညကင္ဓုတင္, ပိ႑ပါတ္ဓုတင္, ပံသုကူဓုတင္, တိစီ၀ရိတ္ဓုတင္ေဆာင္ ရဟန္းမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ထုိညီေနာင္ရဟန္းတုိ႔သည္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းသုိ႔
ဘုရားဖူးၾကြအလာ ၀ါဆုိခ်ိန္မမီ၍ သာ၀တၳိႏွင့္ ေျခာက္ယူဇနာကြာေသာ သာေကတၿမိဳ႕မွာ ၀ါဆုိ ၀ါကပ္ၾကရ၏။
* ၀ါလကင္းလြတ္ သီတင္းကၽြတ္၍ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီးေသာအခါ သာ၀တၳိသုိ႔ ဘုရားဖူးခရီးစဥ္ ဆက္ႏွင္ၾက၏။ လမ္းမွာ မုိးမိၿပီး ခက္ခဲပင္ပန္းစြာနဲ႔ ဗုဒၶထံပါ ခစားၾက၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္ရဟန္းတုိ႔၏ ခက္ခဲ ပင္ပန္းမႈကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ``အႏုဇာနာမိ ဘိကၡေ၀´´စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ ပုရိမ၀ါမွ ေကာင္းစြာ ထေျမာက္ကုန္ေသာ ရဟန္းတုိ႔အား ကထိန္ကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏။ ကထိန္ခင္းေသာရဟန္းတုိ႔အား ``အနာမႏၲစာရ´´စေသာ အက်ိဳးခံစားခြင့္ငါးရပ္ကုိလည္း ခြင့္ျပဳေပးေတာ္မူပါသည္။
* ဤကဲ့သုိ႔ ရွာေဖြမႈနဲ႔ မကင္းေသာ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ စစ္မွန္ေသာ ရွာေဖြမႈႏွင့္ စစ္မွန္ေသာ အေဖာ္ေကာင္း, ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း`. မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း, ဆရာေကာင္းမ်ားႏွင့္ကင္း၍ ဘ၀သမၸတၱိ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း
မီးေမာင္းထုိးျပသြားေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ားေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္ ကထိန္အလွဴကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိေၾကာင္း
ေရးသားတင္ျပလုိက္ရပါေၾကာင္း ......
* ထုိမွတပါး ကထိန္ႏွင့္စပ္၍ သိအပ္ သိသင့္ သိထုိက္ေသာ ၀ိနည္းဥပေဒမ်ားစြာရွိပါေသးသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍
ဓမၼမိတ္ေဆြတုိ႔အေနျဖင့္ ထပ္မံသိရွိလုိပါက ၀ိနည္းမဟာ၀ါ, ပရိ၀ါ, ၀ိနယာလကၤာရစသည္တုိ႔မွာ ရွာေဖြ မွတ္သား မွ်ေ၀ ခံစားႏုိင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳရင္း .........

အရွင္သီလာစာရ၊ ျမေတာင္ေက်ာင္း (၁၃၇၆-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း (၃) ရက္၊ 25.10.2014-စေနေန႔
ညေန ၅း၂)