ပ႒ာနပစၥယနိေဒၵသပါဠိနိႆယ

`` ပ႒ာနပစၥယနိေဒၵသပါဠိနိႆ ´´

ပ႒ာနေသသကံ အဟံ ၀ႏၵာမိ .....

ေဟတုပစၥေယာ            အာရမၼဏပစၥေယာ
အဓိပတိပစၥေယာ          အနႏၲရပစၥေယာ
သမနႏၲရပစၥေယာ         သဟဇာတပစၥေယာ
အညမညပစၥေယာ        နိႆယပစၥေယာ
ဥပနိႆယပစၥေယာ      ပုေရဇာတပစၥေယာ
ပစၧာဇာတပစၥေယာ        အာေသ၀နပစၥေယာ
ကမၼပစၥေယာ                ၀ိပါကပစၥေယာ
အာဟာရပစၥေယာ        ဣၿႏၵိယပစၥေယာ
စ်ာနပစၥေယာ               မဂၢပစၥေယာ
သမၸယုတၱပစၥေယာ       ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ
အတၳိပစၥေယာ              နတၳိပစၥေယာ
၀ိဂတပစၥေယာ             အ၀ိတဂတပစၥေယာ ....။

       * ေဟတုပစၥေယာ၊ ေရေသာက္ျမစ္လွ်င္ ယင္းသစ္ပင္ကုိ စိမ္းရႊင္ညြန္႔ေ၀ စည္ပင္ေစထ ေထာက္ပံ့မသုိ႕ သဟဇာတံ ရုပ္ႏွင့္နာမ္ကုိ သေႏၶပ၀တ္ မလြတ္ေစရ သဘာဂတာ ဆယ့္ႏွစ္ျဖာတြင္ ေကာင္းစြာခုိင္ၾကည္ တည္သည္၏အျဖစ္ကုိ သိေစတတ္ေသာ ေဟတုသတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ ဟိတ္ေျခာက္ပါး ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပ
သည္တကား .....

       *  အာရမၼဏပစၥေယာ၊ ေတာင္ေ၀ွးႀကိဳးတန္း သူမစြမ္းကုိ မပန္းရေလ ထုိင္ထေစဖုိ႕ စိတ္, ေစေလးတန္ နာမကၡန္ကုိ ျဖစ္ဟန္တူစြာ ရွစ္သဘာတြင္ ဆြဲေထာက္ရာအာရံု၏အျဖစ္တည္းဟူေသာ အာရမၼဏသတၱိ ထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ အာရံုေျခာက္ပါးပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

        *  အဓိပတိပစၥေယာ၊ စၾကာဘုန္းငူ မ်ားဗုိလ္လူတုိ႔ ၿပိဳင္သူမရွိ အုပ္စုိးဘိသုိ႕ မိမိဆုိင္ရာ နာမ္ခႏၶာ၀ယ္
ေကာင္းစြာစုိးဘိ သတၱိရွိေသာ အဓိပတိေလးပါး သဟဇာတ ပစၥည္းတရားႏွင့္ ေျခာက္ပါးအာရံု အဖံုဖံုေသာ  အာရမၼဏာဓိပတိ ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....


       * အနႏၲရပစၥေယာ၊ ေပ်ာ္စံနတ္ရြာ စၾကာမင္းဖ်ား သားႀကီးအားသုိ႕ အျခားမဲ့ေန စိတ္ႏွင့္ေစကုိ မေသြ-
တူစြာ ျဖစ္စိမ့္ငွါျဖင့္ ေလ်ာ္စြာသတၱိ အစြမ္းရွိသား ေရွးေရွးေသာ နာမ္ခႏၶာေလးပါး အနႏၲရပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * (တနည္း) အနႏၲရပစၥေယာ၊ စတုဒီပ စကၠိႏၵသည္ သားလွသည္းခ်ာ ၾသရသာကုိ နန္းလ်ာထီးျဖဴ
ေဆာင္ႏွင္းမူလ်က္ နတ္ရြာတက္၏သုိ႕ ပဋိသေႏၶအစရွိေသာ ေရွးေရွးေသာ နာမကၡႏၶာတုိ႔အား မိမိ၏ အျခားမဲ့၌ ျဖစ္ခြင့္ေပး၍ ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ အနႏၲရပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * သမနႏၲရပစၥေယာ၊ စည္းစိမ္မမက္ ေတာႀကီးထြက္သည့္ စကၠ၀တ္မင္းဖ်ား သားႀကီးအားသုိ႕ အျခားမဲ့ေန စိတ္ႏွင့္ေစကုိ မေသြသိပ္သဲ တစ္စိတ္ထဲသုိ႕ အကြဲအျပား အၾကားမရွိ မိမိႏွင့္တူစြာ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္
ေသာ သတၱိရွိေသာ သမနႏၲရပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * သဟဇာတပစၥေယာ၊ အလင္းျဖစ္မႈ ဆီမီးျပဳသည့္ တႏၲဳပမာ သဟဇာတ နာမႏွင့္ရုပ္ ဘူတုပၸါဒါ သေႏၶ-
ခါလည္း ၀ိပါက၀တၳဳ ယင္းေျခာက္ခုအား တူျငားအ႒ သဘာဂတြင္ တကြမေကြ ျဖစ္ေစျခင္းဟူေသာ သဟ-
ဇာတ သတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ နာမ္မဟာဘု ၀တၳဳ, ၀ိပါက သဟဇာတေျခာက္ပါး
ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * အညမညပစၥေယာ၊ သစ္သားသံုးခြ ခ်င္းခ်င္းမသုိ႕ ဥပကာရာ ေထာက္ပံ့လာေသာ နာမ္မဟာဘု ၀တၳဳ, နာမ္အား တူရွစ္ပါးတြင္ ေထာက္ထားလွန္ပင္း အခ်င္းခ်င္းဟူေသာ အညမညသတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္း
လကၡဏာရွိေသာ နာမ္, မဟာဘု ၀တၳဳ, ပါက အညမညသံုးပါး ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * နိႆယပစၥေယာ၊ သစ္ပင္စုိက္ေျမ သစ္ပင္ေတြ၏ မေသြမွီရာ ပံုပမာႏွင့္ တစ္ျဖာပန္းခ်ီ ေဆးရုပ္မီွဖုိ႕
ညီညီၾကက္ထား အ၀တ္ကားသုိ႕ ျဖစ္ျငားမေသြ ေရွးေရွးေျမလွ်င္ ျဖစ္ရာ မွီရာ တည္ရာျဖစ္ေသာ သတၱိထူးျဖင့္
ေက်းဇူးျပဳျခင္းလကၡဏာရွိေသာ သဟဇာတနိႆယ ပုေရဇာတနိႆယႏွစ္ပါး ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * ဥပနိႆယပစၥေယာ၊ မုိးႏွင့္မကင္း စံုခပင္းတုိ႔ မုိးတြင္းၿခိမ္အံုး ထစ္ခ်ဳန္းျမည္က်ိဳး ရြာသည့္မုိးသုိ႕ သံုးမ်ိဳး
ျပားလတ္ စိတၱဳပၸါဒ္အား ႀကီးမားလွစြာ မွီရာျဖစ္ေသာ အာရမၼဏူပ, အနႏၲရူပ, ပကတူပနိႆယပစၥည္းတရား-
သည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * ပုေရဇာတပစၥေယာ၊ အလင္းမွီေန မ်ားဗုိလ္ေျခကုိ ကေပၸစစြာ ေပၚလာထြန္းပ ေနႏွင့္လသုိ႕  ေနာက္မွ-
ျဖစ္ေလ စိတ္ႏွင့္ေစအား ပုေရဇာတ သတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ ၀တၳဳပုေရဇာတ, အာရမၼဏပုေရ-
ဇာတ ႏွစ္ပါးပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပ
သည္တကား .....

       * ပစၧာဇာတပစၥေယာ၊ ေပါက္ခါစရြယ္ လင္းတငယ္အား တာတြယ္အာသာ ေစတနာသုိ႕   ဦးစြာျဖစ္ၾက
ကုိယ္ကာယအား ေနာက္မွျဖစ္ဦး သတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ေသာ နာမ္ခႏၶာေလးပါး ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * အာေသ၀နပစၥေယာ၊ ေနာက္ေနာက္မြန္ေလး သာလြန္ေမႊးေအာင္ ေရွးေရွးထံုထား နံ႔သာလားသုိ႕
မျခားမျပတ္ မ်ိဳးဇာတ္တူေသာ ေနာက္ေနာက္ေဇာအား ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ေသာ စြမ္းပကားအဟုန္ ထံုေစႏုိင္-
ေသာ ေရွးေရွးေသာ ေလာကီေဇာဟူေသာ အာေသ၀နပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * ကမၼပစၥေယာ၊ သစ္ပင္တုိ႔အား မ်ိဳးေစံလားသုိ႕ အားပါးထုတ္ထ ဗ်ာပါရျဖင့္ ေၾကာင့္ၾကႀကီးစြာ ေစတနာ
ဟူေသာ သဟဇာတကမၼ, နာနာကၡဏိကကမၼႏွစ္ပါးပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * ၀ိပါကပစၥေယာ၊ ခ်မ္းရိပ္နားေန သြင္းေလေျပသုိ႕ တစ္ေသြျဖစ္ဟန္ နာမကၡန္ကုိ ပူပန္ေ၀းလ်က္ ၿငိမ္သက္ေစႏုိင္ေသာ ၀ိပါက္ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * အာဟာရပစၥေယာ၊ မယိမ္းမယုိင္ ခုိင္ေစေသာအား ေထာက္သည့္က်ားသုိ႕ ႏွစ္ပါးရုပ္နာမ္ သဟဇံႏွင့္
ေလးတန္ေၾကာင္းအင္ ရုပ္အစဥ္ကုိ မၿပိဳမက် မလဲရေအာင္ ေထာက္ပံ့ေသာအား ေက်းဇူးမ်ားေသာ နာမ္-
အာဟာရသံုးပါး ၾသဇာဟူေသာ ရုပ္အာဟာရပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * ဣၿႏၵိယပစၥေယာ၊ တစ္ျပည္တြင္း၌ ခ်င္းခ်င္းမဆန္႔ သီးမသန္႔ဘဲ ခြဲခန္႔ပုိင္စား မွဴးမတ္မ်ားသုိ႕ သံုးပါး-
ျပားလတ္ သဟဇာတ္ႏွင့္ ဓာတ္ပဥၵ၀ိညာဏ ကမၼဇကုိ မိမိအလုိသုိ႕ လုိက္ေစႏုိင္ေသာ သတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူး-
ျပဳႏုိင္ေသာ သဟဇာတိၿႏၵိယ, ပုေရဇာတိၿႏၵိယ, ရူပဇီ၀ိတိၿႏၵိယသံုးပါးပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * စ်ာနပစၥေယာ၊ သစ္ပင္ေတာင္ငူ တက္သည့္သူသည္ ေအာက္လူတုိ႔အား ေျပာသည့္လားသုိ႕   ႏွစ္ပါး-
ရုပ္နာမ္ သဟဇံအား ရႈစားေစျခင္းဟူေသာ သတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ စ်န္အဂၤါငါးပါး ပစၥည္းတရား
သည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * မဂၢပစၥေယာ၊ ပကတိလမ္း လုိရာျမန္းဖုိ႕ ေဆာင္စြမ္းသည့္ႏွယ္ သတၱိၾကြယ္သုိ႕ သြယ္သြယ္တကြ ျဖစ္-
သမွ်ကုိ ကိစၥ, အာရံု လုိရာႀကံဳေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္တတ္ေသာ သတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ မဂၢင္တစ္-
ဆယ့္ႏွစ္ပါး ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပ
သည္တကား .....

       * သမၸယုတၱပစၥေယာ၊ စတုမဓူ ေရာစပ္မူႏွင့္ နည္းတူလွစြာ ယွဥ္ၾကရာ၀ယ္ မကြာသေဘာ လုိက္ေလ်ာ-
ႏုိင္ေသာ သမၸယုတၱသတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ေသာ နာမ္ခႏၶာေလးပါး ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ၊ ရသာေျခာက္ပါး ေပါင္း၍ထားသုိ႕ ႏွစ္ပါးရုပ္နာမ္ ပစၥယုပၸန္ ပစၥည္း တစ္ခ်ိန္တည္း-
၀ယ္ သီးသီးေတြ႕ၾက ဆံုမိၾကလည္း ဆန္႔က်င္သေဘာ မလုိက္ေရာဘဲ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ေသာ ၀ိပၸယုတၱသတၱိ-
ထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ေသာ သဟဇာတ၀ိပၸယုတ္, ပုေရဇာတ၀ိပၸယုတ္, ပစၧာဇာတ၀ိပၸယုတ္တရားသံုးပါး ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * အတၳိပစၥေယာ၊ ေျမျမင္းမုိရ္သည္ ထုိထုိစိမ္းရႊင္ ျမက္သစ္ပင္အား ေထာက္ပံ့လားသုိ႕ ထင္ရွားရွိၿပိဳင္
ေထာက္ပံ့ႏုိင္ေသာ သတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ေသာ သဟဇာတတၳိ, ပုေရဇာတတၳိ, ပစၧာဇာတတၳိ, အာဟာ-
ရတၳိ, ရူပဇီ၀ိတိၿႏၵိယတၳိငါးပါး ပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * နတၳိပစၥေယာ၊ ေနေရာင္၏ ၀င္ေပ်ာက္ျခင္းသည္ လေရာင္ထြန္းေတာက္ျခင္းငွါ ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သုိ႕
ေရွးေရွးေသာစိတ္တုိ႔၏ မိမိတုိ႔ ထင္ရွားမရွိ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျခင္းျဖင့္ ေနာက္ေနာက္စိတ္တုိ႔အား ျဖစ္ခြင့္ေပး၍
ေက်းဇူးျပဳျခင္းဟုဆုိအပ္ေသာ နတၳိပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာ
သာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * ၀ိဂတပစၥေယာ၊ ေနေရာင္ကြယ္ေပ်ာက္ လေရာင္ေရာက္သုိ႕ ကုိယ့္ေနာက္စိတ္ေစး ျဖစ္ခြင့္ေပးလ်က္
ေရွးေရွးစိတ္၏ ကင္းေပ်ာက္ျခင္းဟူေသာ သတၱိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ေသာ ၀ိဂတပစၥည္းတရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * အ၀ိဂတပစၥေယာ၊ သမုဒ္ေရနက္ ငါးလိပ္ေတြတြက္ မကင္းေလဘဲ ေထာက္ပံ့နဲ႕သုိ႕   ပစၥဲ, ပစၥယုပ္
မကင္းခ်ဳပ္ဘဲ ပစၥယုပၸန္အခုိက္၌ ေထာက္ပံ့တတ္ေသာ အ၀ိဂတသတၳိထူးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ေသာ ပစၥည္း
တရားသည္။ အတၳိ၊ ပုဂၢိဳလ္, သတၱ၀ါ သူငါမေႏွာ တရားသေဘာသာ ထင္ရွားရွိပါေပသည္တကား .....

       * ဣတိ၊ ဤသုိ႕။ ေဗာေဓႏၲံ၊ သဗၺညဳတာ ဥာဏ္ေတာ္သားျဖင့္ ဦးစြာက်န သိၿပီးမွလွ်င္ မ်ားလွေ၀ေန
တုိ႔တစ္ေတြကို သိေစေတာ္မူတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို။ အဟံ၊ ပ႒ာန္းတရား မကြယ္ျငားေအာင္
ရြတ္ပြားျပဳလုပ္ အကၽြန္ပ္သည္။ ၀ေႏၵ-၀ႏၵာမိ၊ ဂုဏ္ေတာ္ထံုမႊမ္း ပံုေတာ္မွန္းလ်က္ ခ်ီးမြမ္းေထာပနာ
ပဏာရုိက်ိဳး လက္စံုမုိး၍ ရွိခုိးကန္ေတာ့ပါ၏ ဘုရား ....................

                   * အမရပူရၿမိဳ႕၊ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ႀကီး၏ ပ႒ာနပစၥယုေဒၵသဘုရားရွိခုိး ....
အရွင္သီလာစာရ၊ ျမေတာင္ စာရုိက္ပူေဇာ္ပါသည္။

         * ၁၃၇၅-ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ (၇) ရက္ေန႔ည ၁၁း၄၆မိနစ္ ၿပီးသည္ ။ (၂၈.၈.၂၀၁၃)

ေမတၱာဥဒါန္း .....

ေမတၱာဥဒါန္း .....

    * ေလာက၌ ဆားမပါေသာ ဟင္းလ်ာသည္ အရသာမရွိသလုိ ေမတၱာမပါေသာ လူမႈဆက္ဆံေရး-သည္လည္း ေျပျပစ္မည္ မဟုတ္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမတၱာတရားသည္ လူမႈဆက္ဆံေရး၏ အခရာပင္ျဖစ္-ပါေတာ့သည္။

       * ဆက္ဆံေရးႏွင့္ကင္းေသာ လူသားေလာကရယ္လုိ႔ မရွိ။ သုိ႔ျဖစ္၍ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ လူသားေတြက
တဏွာေပမျဖင့္ ဆက္ဆံၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ လူသားေတြက ေဂဟႆိတေပမျဖင့္ ဆက္ဆံၾက၏။
တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ လူသားေတြက ေမတၱာေပမျဖင့္ ဆက္ဆံၾက၏။

       * တဏွာေပမျဖင့္ ဆက္ဆံၾကေသာအခါ အတၱကုိ ေရွ႕တန္းတင္သည့္အတြက္ ပူေလာင္မႈကုိပဲ ခံစားၾက
ရ၏။

   * ေဂဟႆိတေပမျဖင့္ ဆက္ဆံၾကေသာအခါ အတၱ. ပရ ထုိႏွစ္၀ကုိ ေရွ႕တန္းတင္သည့္အတြက္ ပူေလာင္မႈေရာ ညီညြတ္ေျပလည္မႈကုိပါ ခံစားၾကရ၏။ ၿငိမ္းေအးမႈကား မရရွိေသးေပ။

       * ေမတၱာေပမျဖင့္ ဆက္ဆံမူကား ပရကုိသာလွ်င္ အေျခခံသည့္အတြက္ ညီညြတ္ေျပလည္မႈအျပင္ ၿငိမ္းေအးမႈကုိပါ ခံစားၾကရ၏။

           အဘယ္အရသာကုိ မိတ္ေဆြ ခံစားခ်င္ပါသနည္း .....

* တူညီေသာဆႏၵ ......

        * သတၱ၀ါတုိင္းဟာ အခ်င္းခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာတရားထားကာ ေဖးမ ကူညီလ်က္ မိမိတုိ႔ ရရွိထားသည့္ အသက္. စည္းစိမ္. ဥစၥာ အျဖာျဖာတုိ႔ကုိ ဆထက္တံပုိး တုိး၍ တုိး၍သာ ေနခ်င္ၾကမည္မွာ အမွန္ပါ။

       * မိမိတုိ႔ ရရွိထားသည့္ အသက္. စည္းစိမ္. ဥစၥာတုိ႔ကုိ ဆထက္တံပုိး တုိးပြားျခင္း၏ မူလဘူတမွာ ေမတၱာတရားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ျငင္း၀ံ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ထုိေမတၱာတရားကုိ ပြားမ်ားႏုိင္လွ်င္ကား
ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး သာယာမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေပသည္။

         * သတိထားစရာ ရန္ႏွစ္ျဖာ ...

       * ေလာက၌ ဆန္႔က်င္ဘက္ရန္သူႏွင့္ကင္းေသာ သဘာ၀တရားရယ္လုိ႕ မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမတၱာတရား
ပြားမ်ားသူမွာလဲ ရန္သူဆုိတာ ရွိမည္သာ။

       * စိတ္သည္ အေတာ္ခက္၏။ အေျပာင္းအလဲ ျမန္လြန္းလွ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ေမတၱာသေဘာ သက္၀င္၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ေမတၱာသေဘာ ပ်က္ျပယ္၏။ ေမတၱာပ်က္ေသာအခါ ေဒါသသေဘာ သက္၀င္
လာ၏။

       * ထုိေမတၱာေရာ ေဒါသပါ စိတ္ကုိမွီ၍ ျဖစ္ၾက၏။ စိတ္အေပၚမွာ တည္မွီၾက၏။ ထုိတြင္ ေမတၱာသေဘာ သက္၀င္လာေသာအခါ ေအးခ်မ္းရ၏။ ေဒါသသေဘာ သက္၀င္ေသာအခါ ပူေလာင္ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒါသသည္ ေမတၱာ၏ ရန္သူျဖစ္လာပါေတာ့သည္။

       * မိတ္ေဆြတုဟာ ေၾကာက္စရာ .....

       * ေလာက၌ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးမွာ မိတ္ေဆြအတုပင္ျဖစ္၏။ ေလာက လူယံုသတ္လုိ႔
ေသရသည္က မ်ားလွ၏။ ေလာကမွာ တစ္ခါတစ္ေလ တဏွာေပမသည္ ေမတၱာေယာင္ေဆာင္ကာ ၀င္လာတတ္၏။ အတၱကုိ လက္နက္အျဖစ္ အသံုးခ်တတ္၏။ ဤသည္မွာ တကယ့္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ရန္သူျဖစ္ပါသည္။

       * တဏွာေပမသည္ ေမတၱာေယာင္ေဆာင္၍ ခ်စ္ဟန္ျပ၏။ အက်ိဳးလုိလားဟန္ ျပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ပရိမာဏ-အတုိင္းအရွည္ရွိ၏။ အကန္႔အသတ္ထား၏။ ``ငါ့ရပ္. ငါ့ရြာ. ငါ့မိသားစု. ငါ့သား. ငါ့သမီးမွ ငါ့မွ´´ဟု သတ္မွတ္ကန္႔သတ္လာ၏။

      * ဤသည္မွာ အနားကပ္၍ ထုိးသတ္ေနျခင္းျဖစ္၍

*မုဒိတာသံစဥ္ေတး* (၁)

*မုဒိတာသံစဥ္ေတး*
      *
*မုဒိတာသံစဥ္ေတး*
      * ၁၃၇၄-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔၊ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕၊ ေရနံ႔သာရပ္၊ ရွင္ပင္သက္ေတာ္ရွည္ မဟာတန္ေဆာင္ေတာ္ႀကီးအတြင္း၌ ဆင္ယင္က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ရွင္ပင္သက္ေတာ္ရွည္ေစတီေတာ္
ျမတ္ႀကီးအား  ပစၥယ, ဓမၼ ႏွစ္၀ေသာ အာမိသတုိ႔ျဖင့္ ရွိခုိးပူေဇာ္ရတဲ့ ဗုဒၶပူဇနိယဆြမ္းလံုးခ်မဂၤလာပြဲေပါ့။
      * အဲဒီဆြမ္းလံုးခ်မဂၤလာပြဲမွာ ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာၾကေသာ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ကုိယ္စား အႏုေမာဒနာတရား ခ်ီးျမွင့္ၿပီးေတာ့ ေပးပါ့မယ္။ အဲဒီ ခ်ီးျမွင့္ဘုိ႔လုိ႕ ရည္ရြယ္လာတဲ့ တရားကေတာ့ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ပဥၥကနိပါတ္ပါရွိတဲ့ မစၧရိယသုတၱန္ကုိ အေျခခံၿပီးသကာလ တရားရဲ႕
ေခါင္းစဥ္ တရားရဲ႕ အမည္ကေတာ့ “မုဒိတာသံစဥ္ေတး”ဆုိတဲ့ အမည္ပါပဲ။
      * ဒီ “မုဒိတာသံစဥ္ေတး”ဆုိတဲ့ တရားကုိ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ဖြင့္ၿပီးေတာ့ေပးပါ့မယ္။ အဲဒီကဗ်ာရဲ႕
ပထမပုိဒ္က “က်ိဳးေၾကာင္းမေမွ်ာ္၊ ငါက “ေခ်ာ္”ေသာ္လည္း၊ သူ “ေတာ္”လွ်င္၊ ငါ့ရင္ထဲ ၀မ္းသာသည္ပဲ...”။
“ဆန္ေပးလွ်င္ ဆီရလိမ့္မယ္” ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအက်ိဳးကုိ မေမွ်ာ္ကုိးပဲ သူမ်းအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့
အခါ ကုိယ့္ဘ၀က ခၽြတ္ေခ်ာ္ေနေသာ္လည္း “သူ”က ေတာ္ေနလွ်င္ သူ႕အတြက္ အက်ိဳးရွိလွ်င္ ကုိယ့္ရင္
ထဲမွာ ၀မ္းသာေနရပါမယ့္။
      * ကဗ်ာရဲ႕ ဒုတိယပုိဒ္ “ကံ အေၾကာင္းမမွ်၊ ငါက “မလွ”ေသာ္လည္း၊ သူလွလွ်င္ ငါ့စိတ္ထဲ၊ ၀မ္းသာ သည္ပဲ”။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွလုိ႔ ကုိယ္က ဘယ္ေလာက္ပင္ ရုပ္ဆုိးေသာ္လည္း ဘီလူးမ်က္ရည္
က်မဲ့ ရုပ္မ်ိဳးျဖစ္ေနအုန္းေတာ့ သူလွၿပီးေတာ့ ေနမယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းသာေနမွာပါ။ ၀မ္းသာေန
ရပါ့မယ္။
      * ကဗ်ာရဲ႕ တတိယပုိဒ္ “ ငါ့ဘ၀ ငါ့အေျခ၊ နိမ့္က်၍ ေနပါလည္း၊ သူ႕ဘ၀ သူ႕အေျခ၊ ျမင့္ေနလွ်င္ ငါ့
စိတ္ထဲ၊ ၀မ္းသာသည္ပဲ”။ ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ့္အေျခ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေအာက္တန္းက်ေနေသာ္လည္း သူ႕
ဘ၀ သူ႕အေျခေန ျမင့္တက္ေနလည္း ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းသာေနမွာပါ။ ၀မ္းသာေနရမယ္တဲ့။
      * ကဗ်ာရဲ႕ စတုတၳပုိဒ္ “မနာမလုိ၊ ဘာမဆုိ ၀န္တုိမရွိ၊ ဘ၀တုိတုိေလးမွာ၊ မုဒိတာ သံစဥ္ေတးနဲ႔၊
ေအးျမပါ၏....”တဲ့။ အားလံုးျပန္ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ “ ႏွစ္တစ္ရာ”ဆုိတဲ့စကားဟာ ၾကားလုိက္ရရင္ အၾကာႀကီး
ထင္ရေပမဲ့။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးျပန္ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ဒီထဲမွာ ေရာက္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ (၄၀)
၀န္းက်င္ရဲ႕ အထက္မွာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ (၄၀) ေက်ာ္လာတဲ့ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀သမုိင္းကုိ ျပန္လည္ဖတ္ၾကည့္ရင္
ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ပဲ လံုးျခာေနခဲ့ၾကတာက မ်ားပါတယ္။
      * ဘ၀ဟာ တုိေတာင္းလွေပမဲ့ ပူေလာင္မႈေတြကေတာ့ အျပည့္ပါပဲ။ ေအးခ်မ္းသာယာမႈေတြက အင္
မတန္မွ နည္းပါးပါတယ္။ အဲဒီအပူေလာင္မႈေတြေၾကာင့္ပဲ ဦးဇင္းတုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရုပ္ေရေတြဟာ အေရတြန္႔
ေနၾကတာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အပူေလာင္ခံရတဲ့သူတုိင္းဟာ အေရတြန္႔ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ လူသားေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕က အပူေလာင္မခံရတဲ့အတြက္ အရြယ္တင္ၾကပါတယ္။ သမီးနဲ႔အေမ အေဖနဲ႔
သား ခြဲျခားမရေလာက္ေအာင္ အရြယ္တင္သူမ်ား ရွိပါတယ္။
      * ဒီလုိဆုိရင္ မိမိဘ၀ကုိ အေရတြန္႔ေအာင္ ေလာင္တတ္တဲ့ အပူဟာ ဘာလဲ...ဆုိရင္ ဒီေနရာမွာ ေျပာ
ခ်င္တာက ဣႆာအပူနဲ႔ မစၧရိယအပူပါ။

ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ သူျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္

ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ သူျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္

       မဟာဇနကမင္းသားသည္ ကုန္ကူးၿပီး ဥစၥာဓနၾကြယ္၀ရန္ ရည္ရြယ္လ်က္ ကာလစမၸာနဂုိျပည္မွ သု၀ဏၰဘူမိသုိ႕ သေဘၤာျဖင့္ လုိက္ပါခဲ့သည္။ မုန္တုိင္း -မိေသာအခါ သမုဒၵရာထဲတြင္ (၇) ရက္ လက္ပစ္ကူးခဲ့ရသည္။ မဏိေမခလာ-နတ္သမီးက ကယ္တင္ခဲ့သျဖင့္ မိတၳီလာျပည္ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရွိ ေက်ာက္ဖ်ာထက္-သုိ႕ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ မဟာဇနကမင္းသားထံ ဖုႆရထားဆုိက္ေရာက္၍ မိတၳီ-လာျပည္တြင္ ထီးနန္းရုိက္ရာရရွိခဲ့သည္။ မဟာဇနကမင္းသည္ သီ၀လိေဒ၀ီမင္း-သမီးႏွင့္ လက္ဆက္၍ မင္းႏွင့္ မိဖုရားအရာေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ထုိအခါ မဟာဇန-ကမင္းႀကီးသည္ ``အစိႏၲိတမၸိ ဘ၀တိ၊ စိႏၲိတမၸိ ၀ိနႆတိ´´ဟု ဥဒါန္းက်ဴးရင့္-ေတာ္မူခဲ့သည္။

       အစိႏၲိတမၸိ၊ မႀကံစည္ဘဲလ်က္လည္း။ ဘ၀တိ၊ ျဖစ္တတ္၏။ စိႏၲိတမၸိ၊ ႀကံ-စည္လ်က္လည္း။ ၀ိနႆတိ၊ ပ်က္တတ္၏။

       မႀကံစည္ေသာ္လည္းျဖစ္တတ္၍ ႀကံစည္ေသာ္လည္း ပ်က္တတ္သည္မွာ ေလာကသဘာ၀တရားျဖစ္ေပသည္။

       ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာမျဖစ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ လုိ၍မရေသာ ဆင္းရဲႏွင့္ ႀကံဳရတတ္သည္။

       ကၽြန္မငယ္ငယ္က မေကြးၿမိဳ႕နယ္၊ ကန္ျပားအေရွ႕ရြာတြင္ မူလတန္းပညာ-ကုိ သင္ယူသည္။ အလယ္တန္းဆင့္ကုိ မေကြးၿမိဳ႕၊ အမွတ္ (၂) အလယ္တန္း-ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ယူသည္။ ၁၉၇၇-ခုႏွစ္တြင္ အ႒မတန္းေအာင္ေသာအခါ န၀မတန္းသုိ႔ တစ္ဆင့္တက္၍ ပညာသင္ရပါသည္။ ထုိအခါက မေကြးၿမိဳ႕၊ အမွတ္ (၁) အထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ ကူးေျပာင္းတက္ခ်င္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တက္ခြင့္မရခဲ့ပါ။ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ သုိ႔ပါ-ေသာ္လည္း မေကြးၿမိဳ႕၊ အမွတ္ (၂) အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္းပညာ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ပါသည္။

       ၁၉၇၀-၈၀-ခုႏွစ္တြင္ ဒသမတန္းေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ (၁၉၈၀-၈၁) ခုႏွစ္ႏွင့္ (၁၉၈၁-၈၂) ခုႏွစ္၌ ေရနံေခ်ာင္းေဒသေကာလိပ္တြင္ ၀ိဇၹာသခ်ၤာအထူးျပဳဘာသာတြင္ျဖင့္ ပထမႏွစ္ ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္အတန္းမ်ား တက္-ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထုိေခတ္က ဒသမတန္းေအာင္မွတ္၊ ပထမႏွစ္ေအာင္မွတ္ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္ေအာင္မွတ္ (၃) ႏွစ္ေပါင္းအမွတ္မ်ားကုိ ၾကည့္၍ တကၠသုိလ္၀င္ခြင့္-ျပဳသည္။

       ၀ိဇၹာ သခ်ၤာ အထူးျပဳယူသူ၏ အျမင့္ဆံုးအမွတ္ေပါင္းကုိ ၾကည့္၍  စီးပြား-ေရးတကၠသုိလ္ (ရန္ကုန္) တစ္ခုတည္းသာ တက္ခြင့္ရပါသည္။ ၀ိဇၹာ သခ်ၤာ ဘသာတြဲယူသူ၏ ဒုတိယအဆင့္မွာ ပထ၀ီ၀င္ဘာသာတြဲျဖင့္ ၀ိဇၹာသိပၸံတကၠ-သုိလ္မ်ားတြင္ တက္ခြင့္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အမွတ္ေပါင္းမွာ နည္းေသာ-ေၾကာင့္ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္တက္ခြင့္မရခဲ့ပါ။ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ခဲ့ပါ။

       (၁င၉၈၂-၈၃) ခုႏွစ္ႏွင့္ (၁၉၈၃-၈၄) ခုႏွစ္တုိ႔တြင္ မေကြးေကာလိပ္၌ ပထ၀ီ၀င္အထူးျပဳဘာသာတြဲျဖင့္ တတိယႏွစ္ႏွင့္ စတုတၳႏွစ္အတ္းတုိ႔ကို တက္ခဲ့-ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ တတိယႏွစ္၌ သီအုိရီတစ္ဘာသာ၊ လက္ေတြ႕ပထ၀ီ၀င္ ဘာသာႏွင့္ ဘူမိေဗဒဘာသာရပ္တုိ႔မွာ ဂုဏ္ထူးရခဲ့ပါသည္။ စတုတၳႏွစ္၌ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေရာက္ရန္ အဆင့္မီပါသည္။

       သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတုိ႔၏ မိသားစုမွာ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလး၊ တူ၊ တူမမ်ား-ေသာေၾကာင့္ မႏၲေလးတကၠသုိလ္သုိ႕ မတက္ေတာ့ဘဲ သူနာျပဳဆရာမသင္တန္း တက္ေရာက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ သႀကၤန္ၿပီးေသာအခါ ကၽြန္မဆရာလည္း ျဖစ္ေသာ ဦးေလးဦးၾကည္ျမင့္၊ ကထိက (ဌာနမွဴး) ဘူမိေဘဒဌာန၊ မေကြး-ေကာလိပ္က ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ရန္ တုိက္တြန္းေသာေၾကာင့္ မႏၲေလးတကၠ-သုိလ္၌ ဂုဏ္ထူးတန္းဆက္တက္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ခဲ့ပါ။

       (၁၉၈၄-၈၅) ခုႏွစ္ႏွင့္ (၁၉၈၅-၈၆) ခုႏွစ္တုိ႔၌ ကၽြန္မသည္ မႏၲေလးတကၠ-သုိလ္မွာ ဂုဏ္ထူးတန္းႏွင့္ မဟာ၀ိဇၹာ အပုိင္း (က.ခ) တုိ႔ တက္ခဲ့ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က တကၠသုိလ္ ေကာလိပ္သရုပ္ျပ နည္းျပရာထူးမ်ားအတြက္ ရန္ကုန္-ၿမိဳ႕တြင္ ေရးေျဖ၊ ႏႈတ္ေျဖစာေမးပြဲမ်ား ေျဖရပါသည္။ ကၽြန္မသည္ က်န္းမာေရး မေကာင္းေသာေၾကာင့္ မေျဖျဖစ္ခဲ့ပါ။ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းမွာ တကၠသုိလ္-ေကာလိပ္ နည္းျပသရုပ္ျပရာထူးမ်ားျဖင့္ မဟာ၀ိဇၹာအတန္းမ်ား ဆက္လက္တက္ ခဲ့ၾကပါသည္။ ကၽြန္မမွာ ေက်ာင္းသူဘ၀ျဖင့္သာ တက္ခဲ့ရ၍ ၀မ္းနည္းမိပါသည္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ခဲ့ပါ။

       လူ႔ဘ၀ တုိတုိေလးမွာ လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ယွဥ္၍ မရေသာအခ်က္ (၃) ခ်က္ရွိသည္ဟု ကၽြန္မ၏ ဆရာမေဒၚခင္ေမႏြဲ႕ (ကထိက၊ ပထ၀ီ၀င္) က ေျပာဖူး-ပါသည္။ ထုိအခ်က္ (၃) ခ်က္မွာ -

       ၁။ လူ၏ အသံ

       ၂။ လူ၏ ဆံပင္ႏွင့္

       ၃။ လူ၏ ကံတုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အသံေကာင္းျခင္း, မေကာင္းျခင္း၊ ဆံပင္ ေကာင္းျခင္း, မေကာင္းျခင္း၊ ကုသုိလ္ကံေကာင္းျခင္း, မေကာင္းျခင္းတုိ႔ကုိ ျပင္၍ မရႏုိင္ပါ။

       (၁၉၈၈) ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၁၀) ရက္ေန႔တြင္ မူလတန္းျပ ဆရာမရာထူးျဖင့္ မေကြးၿမိဳ႕နယ္၊ ကန္ျပားရြာ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ စတင္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါ သည္။ (၁၉၈၈) ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ (၆) ရက္ေန႔တြင္ ကန္ျပားရြာအလယ္တန္း-ေက်ာင္းမွာ အလယ္တန္းျပ ဆရာမရာထူးတုိးခဲ့ပါသည္။ သူျဖစ္ခ်င္တာ ဆက္တုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

       (၁၅.၈.၁၉၉၀) ခုႏွစ္တြင္ အထက္တန္းဆရာမရာထူးျဖင့္ မေကြးတုိင္း-ေဒသႀကီးအတြင္း စလင္းၿမိဳ႕အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရ-ပါသည္။ ထုိႏွစ္၌ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန (အထက္ျမန္မာ-ျပည္) တုိးခ်ဲ႕ဖြင့္လွစ္မည္ျဖစ္သည္။ ထုိဌာန၌ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးရာထူးအတြက္ ေလွ်ာက္ရန္ ကၽြန္မအဆင့္မီပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ဆရာျဖစ္ေသာ ဦးေက်ာ္ျမင့္ေအာင္ (ေရနံေခ်ာင္းေကာလိပ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး) ႏွင့္ဇနီး မမထုိက္ တုိ႔သည္ ကၽြန္မအားေလွ်ာက္ရန္ ကန္ျပားရြာအထိလာေခၚပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ဆရာမ ဘ၀ကုိသာ ၀ါသနာပါ၍ မေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

       စလင္းၿမိဳ႕နယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္မွာ ပညာ ေရးမွဴးဦးအက်ိန္းသည္ အစည္းအေ၀းမွာ ေအာက္ပါစကားမ်ား မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။

       ``ဆရာ ဆရာမတုိ႔ (၁၀) တန္းေအာင္စာရင္းမွာ ေအာင္ခ်က္ေကာင္း မေကာင္းသည္ ဆရာ ဆရာတုိ႔ တာ၀န္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာေပး ေျပာခ်င္တာက မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းခ်က္သလုိပါပဲ။ ဟင္းခ်ိဳေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ၾကက္သား၊ ငါးမ်ားလုိ႔ပါ၊ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ ငံျပားရည္ေကာင္းလုိ႔ပါလုိ႔ ေျပာမယ္။ ဟင္းခ်ိဳညံ့လွ်င္ေတာ့ ဟင္းခ်ိဳခ်က္တဲ့သူ ညံ့လုိ႔-ဟု ေျပာမွာပါ။ ဒီလုိပါပဲ (၁၀) တန္း ေအာင္စာရင္းေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မသား သမီးက ဘယ္လုိစာက်က္ တာ၊ ကၽြန္မတုိ႔က ဘယ္လုိပံ့ပုိးတာ-ဟု ေျပာမွာပါ။ ေက်ာင္းသားညံ့ၿပီး စာေမးပြဲ က်လွ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းကဆရာေတြကို အျပစ္ေျပာမွာပါ´´ဟု မိန္႔ၾကားခဲ့ပါသည္။ ဆရာႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းသည္ ကၽြန္မတုိ႔ ဆရာ ဆရာမတုိ႔အတြက္ သင္ခန္းစာမ်ားစြာ ရခဲ့ပါသည္။

       ကၽြန္မသည္ (၁၅.၈.၁၉၉၀) ခုႏွစ္မွ (၁၄.၁.၁၉၉၅) ခုႏွစ္အထိ (၅) ႏွစ္-တုိင္တုိင္ စလင္းၿမိဳ႕တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ စလင္းၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္း-အုပ္ႀကီးဦးသန္းရွိန္အပါအ၀င္ ဆရာ ဆရာမ်ား၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား၊ မိဘျပည္သူ အားလံုးက ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုိသျဖင့္ ကၽြန္မဘ၀ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါသည္။

       (၁၅.၁.၁၉၅၅) ခုႏွစ္မွ (၂၇.၇.၁၉၉၈) ခုႏွစ္အထိ မေကြးၿမိဳ႕၊ အမွတ္ (၁) အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္းျပဆရာမရာထူးျဖင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ပါသည္။ (၁၉၉၆) ခုႏွစ္တြင္ ရခုိင္ျပည္နယ္၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕၌ ျပည္နယ္ပညာေရးမွဴး
စစ္ေဆးေရးရာထူးရခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ မိဘႏွစ္ပါးက သေဘာမတူ-သျဖင့္ ကၽြန္မ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဘုန္းကံျမင့္ဖုိ႕ ကုသုိလ္ကံမပါ-ဟု ဆုိရပါမည္။

       ၁၉၉၅-၁၉၉၆-ခုႏွစ္မ်ားတြင္ အထက္တန္းပညာေရးမွာ ၀ိဇၹာဘာသာရပ္ႏွင့္ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားေပါင္း၍ (၉) ဘာသာေခတ္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ကၽြန္မသည္ ပထ၀ီ၀င္ဘာသာရပ္ျပဆရာမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ န၀မတန္းႏွင့္ ဒသမ

တန္းမ်ားကုိ အခ်ိန္ (၃၂) ခိ်န္ျဖင့္ စာသင္ခဲ့ပါသည္။ ထုိစဥ္က အသက္ကလည္း ငယ္၍ စာသင္ရသည္ကုိ ေပ်ာ္ပါသည္။ မေကြးၿမိဳ႕တြင္ မေကြးတကၠသုိလ္ႏွင့္ အမွတ္ (၁) အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ နီးကပ္ေနသျဖင့္ တကၠသုိလ္ဆရာ ဆရာမ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ အားငယ္၍ ၀မ္းနည္းမိပါသည္။

       သုိ႔ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ၏ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ စစ္ဗုိလ္၊ ဗုိလ္ႀကီး၊ ဗုိလ္မွဴး၊ တပ္ရင္းမွဴး၊ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ဦးစီးမွဴး၊ ညႊန္ၾကား-ေရးမွဴး၊  ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ၊ သူနာျပဳဆရာမ၊ ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာသား၊ ကုန္သည္၊ ပြဲစား၊ အလုပ္သမား၊ တကၠသုိလ္ဆရာ၊ ဆရာမ၊ စာေရးစသည္ျဖင့္ အလႊာစံု ရာထူးစံု ဘ၀စံုျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။

       ကၽြန္မ၏ တပည့္မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္မွာသာမက ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္မ်ား အထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေၾကာင္းသိရေသာခါ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ပီတိ ျဖစ္မိပါသည္။ အေျခခံပညာဦးစီးဌာနမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္မွာ ပန္းမ်ိဳးစံုဖူးပြင့္ေ၀ဆာသည့္ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲ ေရာက္ခဲ့ရသလုိ ခံစားမိပါသည္။

       ၁၉၉၈-ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ (၂၈) ရက္ေန႔တြင္ မေကြးတကၠသုိလ္ ပထ၀ီ၀င္-ဌာန၌ နည္းျပဆရာမရာထူးျဖင့္ တာ၀န္စတင္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါသည္။ ထုိအခ်ိန္-တြင္ အသက္တူေတာ့ ရာထူးမတူ၊ ရာထူးတူေတာ့ အသက္မတူဟူသည့္ ကြာဟခ်က္ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေဒါက္တာေနာ္သာေစာ (ပါေမာကၡ-ဌာနမွဴး)၊ ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္၊ ေဒၚမူလားခူးျမမင္းတုိ႔အပါအ၀င္ ဆရာ ဆရာမ အားလံုးက ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆုိသျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မိပါသည္။

       ၁.၁၂.၂၀၀၆-ေန႔တြင္ လက္ေထာက္ကထိကရာထူးရရွိခဲ့ပါသည္။ ၁.၁၂. ၂၀၁၁-ေန႔တြင္ ကထိကရာထူးရရွိခဲ့ပါသည္။ လူ႕ဘ၀ကလည္း ဆန္းၾကယ္-ပါသည္။ ဤဘ၀တြင္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ-ဟု ထင္ထားသည့္ နည္းျပဆရာမ-ရာထူးကုိ (၁၁) ႏွစ္ၾကာမွ ရလာခဲ့ပါသည္။ သူျဖစ္ခ်င္တာ ဆက္တုိက္ျဖစ္ခဲ့-ပါသည္။

       ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ဘဲ သူျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္လ်က္၊ မႀကံစည္ေသာ္လည္း ျဖစ္၍ ႀကံစည္ေသာ္လည္း ပ်က္လ်က္ လုိ၍ မရေသာဆင္းရဲမ်ိဳးစံု ႀကံဳ၍ လုိအင္ဆႏၵမျပည့္၀ဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။

       ယခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသည္ ေရနံေခ်ာင္းဒီဂရီေကာလိပ္ ပထ၀ီ၀င္ဌာန၌ ကထိကရာထူးျဖင့္ မေတာင့္မတ၊ မေၾကာင့္မၾကဘဲ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ဒါန, သီလ, ဘာ၀နာမႈမ်ားျပဳလ်က္ ပထ၀ီ၀င္မိသားစုႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ေနထုိင္လ်က္ရွိပါသည္။

       ကၽြန္မျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ကို ၾကည့္၍ ဤသုိ႔-ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။

-      ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရမည္။

-      ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ လံု႕လ၀ီရိယအားထုတ္မႈရွိရမည္။

သုိ႔ေသာ္ ဆႏၵမေစာသင့္၊ ျဖစ္ခ်င္ေဇာ မေလာသင့္၊ ေလာဘမတက္သင့္၊ အထူးသျဖင့္ မေတာ္ေလာဘ မျဖစ္သင့္။

-      ျဖစ္ခ်ိန္တန္လွ်င္ ျဖစ္လိမ့္မည္၊ ေရာက္ခ်ိန္တန္လွ်င္ ေရာက္လိမ့္မည္၊ ရခ်ိန္တန္လွ်င္ ရလိမ့္မည္။

-      ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္၊ သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္လာလွ်င္ သင့္တင့္စြာ ႏွလံုးသြင္းႏုိင္ရမည္။ သုိ႔မွသာ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာစြာ ေနရသည္။ က်န္းမာစြာ အသက္ရွည္ႏုိင္ပါသည္။

စမ္း (ဖန္းခါးေျမ)

(၁၀၁၂) ခုႏွစ္၊ ေရနံေခ်ာင္းဒီဂရီေကာလိပ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပေၾကာင္း ……..

ေရနံ႔သာ-ေမာင္သီ (ျမေတာင္)

* * * တစ္ခါဆုိ တစ္ခါပါပဲ * * *

* * * တစ္ခါဆုိ တစ္ခါပါပဲ * * *
* သားက ညိဳေခ်ာေလ၊ ဒီေတာ့ အားလံုးက သားကုိ “ေမာင္ညိဳ”လုိ႕ ေခၚၾကတယ္။ သားက ရုပ္ေခ်ာသေလာက္ ဆင္းရဲတယ္ဗ်။ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆင္းရဲသလဲဆုိရင္ သားတုိ႔မိသားစုဟာ ေနစရာအိမ္ေတာင္မရွိဘူး။ “အုိးမရွိ အိမ္မရွိ”ေပါ့ဗ်ာ...။ သားတုိ႕ေနတဲ့ ပထမအိမ္ရွင္က လခမေပးႏုိင္လုိ႕ဆုိၿပီး ႏွင္ခ်လုိက္ေတာ့ သားတုိ႕လည္း ဆင္းလာရတာေပါ့...။
* သားတုိ႕မိသားစု အိမ္ငွါးလုိက္ရွာရင္းနဲ႕ ရြာအျပင္က အဖြားအုိရဲ႕ အိမ္တစ္အိမ္ကုိ
ေရာက္လာတယ္။ အိမ္လခကလဲ ေပးစရာမရွိေတာ့ ဘယ္သူမွလဲ အိမ္မငွါးခ်င္ၾကဘူးေလ။ ဒါနဲ႕
အဖြားအုိရဲ႕ အိမ္မွာ သားကုိ အိမ္လခအျဖစ္ေပးၿပီး သားတုိ႕မိသားစုရဲ႕ ေနေရးထုိင္ေရးကုိ ေျဖရွင္း
လုိက္ရတယ္။ အဖြားကလည္း လက္ခံပါတယ္။
* အဖြားကလည္း သားကုိ သိပ္ခ်စ္တာပါပဲ၊ သားကုိ ဆန္ျပဳတ္လည္း တုိက္တယ္၊ ထမင္းလဲ
ေကၽြးတယ္၊ အုိ...ေကာင္းႏုိးရာရာဆုိ အဖြားက အကုန္ေကၽြးတာပဲ...။ သားကုိလည္း “သား..သား”နဲ႕
ႏႈတ္ကကုိ မခ်ဘူး၊ ဘာမွလည္း မခုိင္းဘူး၊ ဒီလုိနဲ႕ သားဟာ အဖြားရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမြးစားသား
ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့...။ စားလုိက္ ေဆာ့လုိက္ အိပ္လုိက္ဆုိေတာ့ သားက ၀ခ်င္တုိင္း၀ လွခ်င္တုိင္းလွေန-
တာေပါ့...။
* သားက မနက္ဆုိ ေတာထဲမွာ အဖြဲ႕လုိက္ထြက္ၿပီး မ်က္ႏုႏုေလးေတြ ေရၾကည္ၾကည္ေလး
ေတြ စားရေသာက္ရတယ္။ ညေနဆုိ အိမ္နားက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေျပးတမ္းလုိက္တမ္း ေဆာ့ရ
တယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ သားသူငယ္ခ်င္းကုိ ကုန္းပုိးၿပီး ေျပးရတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားေပ်ာ္ပါတယ္၊
သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ကုန္းပုိးၿပီး ေျပးရတာကုိလည္း အၿမဲတမ္း အားက်ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ ဘာလုိ႕လဲ-
ဆုိရင္ ေလာကရဲ႕ ဟာကြက္တစ္ခုကုိ သားျဖည့္ေပးႏုိင္လုိ႕ပါပဲ...။
* ဒီလုိနဲ႕ တစ္ေန႕ေတာ့ သားတုိ႔ အစာရွာေနတဲ့ ေတာအုပ္နားမွာ လွည္းကုန္သည္ငါးရာ
ကုန္ေရာင္းလာၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးလွည္းက ႏြံနစ္ပါေလေရာ...။ ၀န္ေဆာင္ႏြားလား
ေတြကလည္း အုိေနၿပီဆုိေတာ့ ဒီႏြံကုိ ကၽြတ္ေအာင္ မရံုးႏုိင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ လွည္းကုန္သည္မွဴး
ႀကီးက ၀န္ေဆာင္ႏြားလားရွာရတယ္။
* ရွာရင္း ရွာရင္းနဲ႕ သားကုိ ေတြ႕သြားတယ္...ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ...။ လွည္းကုန္သည္မွဴးႀကီးက
သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူထံသြားၿပီး သားကုိ ၀ယ္တယ္။ သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူက သူမပုိင္လုိ႕ မေရာင္း
ႏုိင္ဘူးလုိ႕ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါကုိ သား ျမင္ေနရ ၾကားေနရေတာ့ “ဒါဟာ ငါ့အတြက္အခြင့္အေရးပဲ၊
အခြင့္အေရးတစ္ခုကုိ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ အသံုးမခ်ႏုိင္ရင္ ဘ၀အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ ဒီအခြင့္အေရးကုိ
အသံုးခ်ၿပီး ငါ့ အေမအုိႀကီးကုိ ေက်းဇူးဆပ္ရမယ္”ဆုိတဲ့ အေတြးေတြဟာ သားရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ
ေျပးလႊားလွဳံ႕ေဆာ္လုိ႕ေပါ့ဗ်ာ...။
* သားလည္း မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ရၿပီဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ လွည္းငါးရာရဲ႕ ေရွ႕က
သြားၿပီးရပ္လုိက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူနဲ႕ လွည္းမွဴးႀကီးတုိ႕ အငွါးအရမ္း
လုပ္ၾကတယ္။ လွည္းတစ္စီးကုိ အသျပာ (၂) က်ပ္နဲ႕ ေစ်းတဲ့ၾကတယ္။ သားလည္း ၀မ္းသာတာ
ေပါ့ဗ်ာ....။ “မိဘကုိ ေက်းဇူးဆပ္ရေတာ့မယ္”ဆုိတဲ့ တြန္းအားေၾကာင့္လား မသိဘူး လွည္းအစီး
ငါးရာ တခဏေလးနဲ႕ ဆြဲၿပီးသြားတယ္။
* လုပ္ငန္းၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ေငြေခ်ရေတာ့မယ္ေလ...။ ေငြေခ်ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လွည္းမွဴးႀကီးက
လူျဖစ္ၿပီး ေကာက္က်စ္တယ္။ လွည္းတစ္စီး အသျပာတစ္က်ပ္ႏႈံးနဲ႕ အသျပာငါးရာပဲ ေခ်တယ္။
သား မေက်နပ္ဘူး...။ လူသားျဖစ္ၿပီး ေကာက္က်စ္တယ္၊ ကတိမတည္ဘူး။ ဒါနဲ႕ သားလည္း အသျပာကုိ မယူပဲ လွည္းငါးရာရဲ႕ ေရွ႕မွာ သြားၿပီးရပ္ေနလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ လွည္းမွဴးႀကီးက
ေနာက္ထပ္ အသျပာငါးရာထပ္ထည့္ ပုဆုိးနဲ႕ထုတ္ၿပီး သားလည္ပင္းကုိ ခ်ည္ေပးတယ္...။
* ေပ်ာ္လုိက္တာဗ်ာ...၊ သား ဘယ္လုိေနရမွန္းကုိ မသိဘူး၊ ဘ၀မွာ ဒီလုိ တစ္ခါမွ မေပ်ာ္
ဘူးဖူး၊ ညေနလည္းေစာင္းေရာ သား အိမ္ကို အေျပးျပန္တယ္၊ သားသူငယ္ခ်င္းေတြက သား
လည္ပင္းကုိ လာဖက္ၾကတယ္၊ သားေနာက္ကုိ ေျပးလုိက္ၾကတယ္၊ သားတစ္ေယာက္မွ အကပ္
မခံဘူး၊ အားလံုးကုိ ေခါင္းနဲ႕ ေ၀ွ႕ရမ္းပစ္တယ္၊ အားလံုးကလည္း သားကုိ အံ့အားသင့္စြာနဲ႕ ၾကည့္ၿပီး
“ေမာင္ညိဳတစ္ေယာက္ေတာ့ ေတာထဲအသြားမ်ားလုိ႕ ေတာရုိင္းစိတ္ ေပါက္သြားၿပီ”လုိ႕ ထင္ေနၾက
တယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ဘယ္သူ ဘာထင္ထင္ သားအရမ္းေပ်ာ္တယ္ သိလား....။
* ဒီလုိနဲ႕ သားအေမအုိရဲ႕ အနားကုိ သားေရာက္ပါၿပီ...။ သားေလ အမွတ္တမဲ့ ဘာစကားမွ
မေျပာႏုိင္ဘူး...။ ၀မ္းသာဆုိ႕နစ္တဲ့ အသံနဲ႕ “အေမ”လုိ႕ပဲ ေအာ္ေခၚမိတယ္။ သားရဲ႕ အေမအုိ ဆင္း
လာတယ္၊ သားရဲ႕ ေမာေနတဲ့ အျခင္းအရာနဲ႕ သားလည္ပင္းက အထုတ္ကုိ ျမင္ရတဲ့ အေမအုိဟာ
အံ့ၾသျခင္း, ေဒါသထြက္ျခင္းေတြနဲ႕ အတူ သားကုိ ဆူဆူေျပာေျပာ ရုိက္ပါေလေရာ...။
* သား မနာပါဘူး အေမရယ္....။ ရုိက္ပါ အေမစိတ္ခ်မ္းသာတဲ့အထိ ရုိက္ပါအေမ...။ အေမ့ကုိ သားရွင္းျပခ်င္ေပမဲ့ အေမနားလည္ေအာင္ သားမွ မရွင္းတတ္တာ အေမရယ္...။ ဘာေၾကာင့္လဲ...ဆုိေတာ့ သားက ႏြား၊ အေမက လူေလ...။ လူနဲ႕ တိရစၧာန္ေတြရဲ႕ ရင္တြင္းခံစား
ခ်က္ေတြကုိ ေမတၱာတရားက ဘာသာျပန္ေပးမယ္ဆုိတာေတာ့ သားနားလည္ထားပါတယ္ အေမရယ္...။
* ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူက ရွင္းျပလုိ႕ အေမ သေဘာေပါက္သြားၿပီး သားကို ဖက္ၿပီး ငုိရွာတယ္။ ၀မ္းသာတဲ့စိတ္, ေၾကကြဲတဲ့စိတ္, ယူက်ံုးမရတဲ့စိတ္ေတြနဲ႕အတူ က်လာတဲ့
အေမ့မ်က္ရည္ေတြကို သားေခါင္းေလးနဲ႕ သုတ္ၿပီးေခ်ာ့ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာက အငိုမ်က္လံုးနဲ႕
အၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖစ္လာတယ္။
* အေမရယ္ သားေလ စကားေတြ တ၀ႀကီးေျပာခ်င္လုိက္တာဗ်ာ...။ အေမ့ကုိေရာ သားရဲ႕
လူသားသူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ...။ “သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ရယ္ ေလာက ျပန္လည္အစားထုိးလုိ႕မရတဲ့ အရာေတြထဲမွာ အေမလည္း ပါတယ္ကြ““ဆုိတာက အစခ်ီလုိ႕ေပါ့ အေမရယ္.....။
* “အေမမ်ားေန႔”ကုိ ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဇာတက-ဧကကနိပါတ္၊ ကုရုဂၤ၀ဂ္၊ ကဏွဇာတ္၊ ပ-၈- ကုိ မွီး၍ ေရးပါသည္။
* ႏြားညိဳေလးကဲ့သုိ႕ မိဘရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကုိ သိႏုိင္ ဆပ္ႏုိင္ၾကပါေစ....
မ်က္ရည္မ်ားနဲ႕ ေမာင္သီ (ျမေတာင္)