*** အမၼပါလီ***

*** အမၼပါလီ***

ေ၀သာလီၿပည္ လိစၥ၀ီ မင္းဥယ်ာဥ္၏ သရက္ပင္တြင္ သေႏၶ ေန၍ ၁၆ ႏွစ္ အရြယ္မိန္းမပ်ိဳ ေလး ၁ ေယာက္ ၿဖစ္ေပၚလာေလသည္
။မိန္းမပ်ိဳေလးမွာ အလြန္မွလွပေလသည္။အမၼပါလီဟု တြင္ခဲ့ေလသည္။(ထိုသို့လွပရၿခင္း
မွာ ဖုႆဘုရားရွင္လက္ထက္ အႏွစ္ ၃၀၀၀၀ တိုင္သာသနာတြင္ စင္ၾကယ္စြာ သီလၿပဳက်င့္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္ေလသည္။)
ထိုအေၾကာင္းကိုဥယ်ဥ္မွဴး က လိစၥ၀ီမင္းတို့ထံေလ်ွာက္တင္ေလသည္။ လိစၥ၀ီမင္းသားတို့မွာအလွည့္က် မင္းၿပဳေနရေလသည္။လွည့္က် ဘု၇င္မွာ မိမိ နန္းတက္စဥ္တြင္ ေတြ့
ရွိ၍မိမိသာမိဖုရားေၿမာက္သင့္သည္ဟုဆိုေလသည္။ ထိုနည္းတူ အၿခားမင္းသားတို့မွာ သူႏွင့္ ထိုက္သည္ ငါႏွင့္ ထိုက္သည္ ဟု အၿငမ္းပြားရေလသသည္။ပညာရွိအမက္မ်ားကလည္းေၿဖရွင္းရန္နည္းလမ္းကားရွာမေတြ့ေခ်။ေနာက္ဆံုးတြင္ တိုင္းၿပည္၏ၿပည့္တန္ဆာ ၿပဳရန္ သေဘာတူခဲ့ၾကေလသည္။
ထိုသို့ၿပည့္တန္ဆာ ၿဖစ္ရၿခင္းမွာ ဖုႆဘုရားရွင္လက္က ဖုႆ ဘုရားရွင္သည္ လူတို့သက္တမ္း ၃၀၀၀၀ တမ္းၿဖစ္ေလသည္။ဖုႆဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးက်န္ခဲ့ေသာ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ဌာပနာ၍ေစတီတည္ထားကိုးကြယ္ၾကေလသည္။ထိုေစတီတြင္ အမၼာပါလီေလာင္း ဘိကၡဳနီမေလးက ေနာက္ဆံုးမွပါေလသည္။ေရွ့ဆံုးမွ အသက္္ၾကီးရဟႏၱာဘိကၡဳနီ မၾကီးကဦးေဆာင္၍ ေစတီကို လက္ယာ
ရစ္လွည့္လည္ပူေဇာ္ေလသည္။ဘိကၡဳနီမၾကီးသည္ ႏွာေခ် သည္တြင္ မေအာက္ႏိုင္သၿဖင့္ သလိပ္ တို့ပါ ပါသြားၿပီး ထို ေစတီရင္ၿပင္ေပၚတြင္ အပံုလိုက္ၿဖစ္ေနေလသည္။ ဘိကၡဳနီမၾကီးမွာမသိလိုက္ေခ်။ ေနာက္ဆံုးမွ အမၼာပါလီေလာင္း ေလးကၿမင္ေတြ့သည္တြင္ ရံြရွာစက္ဆုက္သၿဖင့္ ဘယ္ၿပည့္တန္ဆာမက ၿပဳဘိသနည္းဟု ၿမည္တြန္ေတာက္တီးေလသည္။စိတ္ထဲမွာလည္းလြန္စြာမွ ေဒါသၿဖစ္ေလသည္။
နာမ္သက္မွာ ၁ စကၠန့္တြင္ကုေဋ ၁ သိန္းၿဖစ္ပ်က္ေလသည္။ရုပ္သက္မွာ ၁ စကၠန့္တြင္ ကုေဋ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ ၿဖစ္ပ်က္ေနေလသည္။သူေဒါသၿဖစ္ေနသည္မွာ မိနစ္မ်ားစြာၾကာေလသည္ ။ထိုသို ရဟႏၱာမေထရ္မၾကီးအားၿပစ္မွားမိသၿဖင့္ ေသလြန္ေသာ ခါ ငရဲမွာ အႏွစ္ေသာင္နဲ့ ခ်ီခံရေလသည္။ငရဲမွလြက္လာလ်င္ ၿပိတၱာ ၿဖစ္ေလသည္။ၿပိတၱာဘ၀မွလြက္လ်င္ တိရိစၦာန္ၿဖစ္ေလသည္။ထိုေနာက္လူဘ၀ကို ရေလသည္။ လ့ူဘ၀ ၂၀၀ ေက်ာ္ပင္လ်င္ ၿပည့္တန္ဆာ ဘ၀ ေရာက္ရေလသည္္။ထိုသို့ေသာအၿခင္းအရာေၾကာင့္ လူသားတို့သည္လက္ ၂ လံုးမ်ွ ရွိေသာ ပါးစပ္ကေလးကို လံုေအာက္ပိက္ရန္မွာ သတိရွိရန္လိုအပ္ပါသည္။လံုေအာင္မပိတ္ႏိုင္ပါက မေတြး၀ံဖြယ္ရာၿဖစ္ေခ်ေလသည္။ႏွုတ္မေစာင့္ေသာ ေၾကာင့္ လိပ္ကေလးမွာ အသက္ပင္ေသဆံုးရသည္မွာလူတိုင္းအသိပင္ၿဖစ္ေလသည္။
၀စီေဗဒ ထိတိုင္းရွ အေၿပာခံရသူမွာ မၿဖစ္ေပ။ေၿပာသူကိုယ္တိုင္ခံစားရၿခင္းၿဖစစ္ေပသည္။
ေဂါတမဘု၇ားရွင္လက္ထက္ေရာက္မွ အမၼာပါလီအမည္ၿဖင့္ ၿပည့္တန္ဆာၿဖစ္ရေလသည္။ေနာက္ဆံုးမွာ ဘုရားရွင္ထံဘိကၡဳနီ၀တ္၍ ရဟႏၱာ ၿဖစ္၍ကြ်တ္တန္း၀င္ရေလသည္။
လက္ ၂ လံုးမ်ွ ရွိေသာ ပါးစပ္ကေလးကို လံုေအာင္ပိတ္ရန္အေရးၾကီးပါေၾကာင္းတင္ၿပလိုက္ရပါတယ္

႐ွင္ဥပဂုတၱ ရွင္းတမ္း

႐ွင္ဥပဂုတၱ ရွင္းတမ္း

(၂၀၀၈- ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလထုတ္ ျမတ္ပန္းရဂံု စာေစာင္ပါ ေမာင္ေဇယ်ာ (ရန္ကုန္)၏ ေမးခြန္းကို ေျဖၾကားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

ေမး။ ။ ရပ္ကြက္ဓမၼာ႐ံုကဖြင့္ေသာ အလြန္နာမည္ႀကီးေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး (ပ်ံလြန္ၿပီး)၏ အရွင္ဥပဂုတၱ ရဟႏၲာဇာတ္ေတာ္ကို နာၾကားလိုက္မိသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ မရွင္းလင္းသည့္ အခ်က္မ်ားကို ေမးခ်င္စိတ္ေပၚခဲ့ရပါသည္။

ထိုဆရာေတာ္ႀကီးက အရွင္ဥပဂုတၱသည္ ယခုအထိ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးေၾကာင္း၊ ေတာင္သမုဒၵရာမွာ ေၾကးျပာသာဒ္ျဖင့္ သီတင္းသံုးေနေၾကာင္း၊ ပိယဒႆီေခၚ ကေလးငယ္အား အရွင္ဥပဂုတၱအမည္ျဖင့္ မာရ္နတ္ကို ႏွိမ္နင္းမည့္အေၾကာင္း
ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ ထားခဲ့ေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ ေဟာပါသည္။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ ဓမၼစာေပမ်ားတြင္ အရွင္ဥပဂုတၱ ဆိုသည္မွာ မဟာယာနတို႔ ဖန္တီးထားေသာ ဇာတ္ဝတၳဳသာ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း အကိုးအကားမ်ားစြာျဖင့္ ျပထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပိဋကတ္စာေပတတ္ကၽြမ္းေသာ ရဟန္းပုဂၢဳိလ္ လူပုဂၢဳိလ္အခ်ဳိ႕ကပင္ အရွင္ဥပဂုတၱ တကယ္ရွိေၾကာင္း ေရးၾကေျပာၾကေလရာ ကၽြန္ေတာ္(တို႔)မွာ မည္သည္ကို အတည္ယူရမည္ မသိေတာ့ပါ။

ေျဖ။ ။ အရွင္ဥပဂုတၱ ရွိေၾကာင္း ေရးသားေသာစာေပပညာရွင္တုိ႔၏ ကိုးကားရာ က်မ္းစာမ်ားမွာ မဟာယာနက်မ္းမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအေနျဖင့္ (ထိုမေထရ္ တကယ္ရွိ မရွိ ေနာက္ထား)ေထရ၀ါဒ သဂၤါယနာတင္ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား၌ ခိုင္ခိုင္မာမာ မပါရွိဟူေသာ အခ်က္ကို ေရွးဦးစြာ သိထားသင့္၏။

ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေဒသနာေတာ္ကို ေလ့လာရာ၌ ဘုရားရွင္၏ မူရင္းစကားေတာ္ျဖစ္ေသာ ပါဠိေတာ္၊ ထိုပါဠိေတာ္၌ အသိခက္ေသာ အနက္အဓိပၸာယ္တို႔ကို ဖြင့္ျပေသာ အ႒ကထာ၊ ထိုအ႒ကထာကိုပင္ ထပ္ဆင့္ဖြင့္ေသာ ဋီကာဟု အဆင့္ဆင့္ရွိရာ ဋီကာဆရာ၏
မွတ္ခ်က္သည္ ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထာေလာက္ မခိုင္မာသည္မွာ ထင္ရွားပါသည္။

အရွင္ဥပဂုတၱ အေၾကာင္းအရာသည္ ပိဋကတ္စာေပတြင္ ၀ဇီရဗုဒၶိဟူေသာ ၀ိနည္းဋီကာက်မ္း တစ္ေဆာင္ထဲ၌သာ ေတြ႔ရ၏။ (သဒၵါက်မ္းကိုိိိိိိိိိိကား စာရင္းမသြင္းေတာ့ပါ။ တခ်ဳိ႕ကား မိလိႏၵပဉႇာက်မ္းတြင္ လည္း ပါသည္ဆို၏။ သို႔ရာတြင္ ဆ႒မူ၌ သူတို႔ထုတ္ျပေသာ ပါဠိကို မေတြ႔ရ။)

အရွင္ဥပဂုတၱဟူေသာ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္တစ္ပါးရွိခဲ့ မရွိခဲ့ကိစၥကို မျငင္းလိုပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူထု လက္ခံထားေသာ အရွင္ဥပဂုတၱႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ လက္ခံထားခ်က္ တို႔ကိုသာ ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာႏွင့္ ဆန္႔က်င္မႈရွိ မရွိ စီစစ္ၾကည့္လိုပါသည္။

(၁) ေရွးဦးစြာ စီစစ္ျပလိုသည္မွာ ”အရွင္ဥပဂုတၱသည္ ယခုတိုင္
အသက္ထက္ရွားရွိေသးလ်က္ ေတာင္သမုဒၵရာတြင္ ေၾကးျပာသာဒ္၌ ေနေတာ္မူ၏” ဟူေသာအခ်က္ ျဖစ္၏။
”မယွံ ဘိကၡေ၀ ဧတရဟိ အပၸကံ အာယုပၸမာဏံ ပရိတၱံ လဟုကံ၊ ေယာ စီရံ ဇီ၀တိ ေသာ
၀ႆသတံ အပၸံ ဝါ ဘိေယ်ာ။”
”ဒီ။ ၂၊ ၃။သံ။၁၊ ၃၉၈။အံ။၂၊ ၅၀၃-စသည္)

ရဟန္းတို႔ ယခုအခါ ငါဘုရား၏ အသက္အတိုင္းအရွည္သည္ နည္းပါလွ၏။ တိုေတာင္းလွ၏။ လွ်င္ျမန္လွ၏။ အသက္အရွည္ဆုံး ေသာသူသည္ အႏွစ္တစ္ရာေသာ္လည္း၊ အႏွစ္တစ္ရာထက္ အနည္းငယ္ ပိုလြန္၍ေသာ္လည္းေကာင္း (အသက္ရွင္ေနရ၏) 

(ဒီ။ ျမန္။၂၊၁၁)

အပၸံ ဝါ ဘိေယ်ာတိ ဝႆသတေတာ ဝါ ဥပရိ အပၸံ အညံ ဝႆသတံ အပတြာ ဝီသံ ဝါ တႎသံ ဝါ စတၱာလီသံ ဝါ ပဏၰာသံ ဝါ သ႒ိ ဝါ ၀ႆာနိ ဇီ၀တိ။ဧဝံ ဒီဃာယုေကာ ပန အတိဒုလႅေဘာ အသုေကာ ကိရ ဧဝံ စိရံ ဇီဝတိ တတၳ တတၳ ဂႏ႖ာ ဒ႒ေဗၺာ ေဟာတိ။ 

(ဒီ၊႒။၂၊၆)

အနည္းငယ္ပိုလြန္၍ေသာ္လည္းေကာင္း-ဟူသည္ အႏွစ္တစ္ရာထက္ အနည္းငယ္ ပိုလြန္၍ေသာ္လည္းေကာင္းတည္း။ ေနာက္ထပ္ အႏွစ္တစ္ရာသို႔ မေရာက္မူ၍ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သံုးဆယ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေလးဆယ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
ငါးဆယ္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေျခာက္ဆယ္ေသာ္လည္းေကာင္း အသက္ရွင္ တတ္၏။ သို႔ရာတြင္ `ဤသို႔ အသက္ရွည္သူကား ရွားလွ၏။`ဤ သူသည္ ဤမွ် ၾကာျမင့္စြာ အသက္ရွင္သတတ္`ဟု ထိုထိုအရပ္သို႔ (အထူးအဆန္းသဖြယ္) သြားေရာက္ ၾကည့္ထိုက္၏။”

အထက္ပါ ပါဠိေတာ္အ႒ကထာႏွင့္ ျမန္မာျပန္ဆိုခ်က္မ်ားကို ေထာက္ဆ၍ အရွင္ဥပဂုတၱႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ခံယူခ်က္ကို လက္ခံ လွ်င္ ဘုရားရွင္ စကားကို လက္မခံရာေရာက္၏။ ေထရ၀ါဒ ပိဋကတ္က မည္သူမဆို အသက္တစ္ရာတမ္းတြင္ အသက္္ႏွစ္ရာထက္ မေက်ာ္ႏိုင္ဟုဆို၏။ အရွင္ဥပဂုတ္ လက္ခံသူတို႔ကား
ေနာင္ဘုရားပြင့္သည္အထိ အသက္ရွည္မည့္ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ယူဆၾက၏။ ဤကား ပထမကြဲလြဲခ်က္တည္း။

(၂) အခ်ိဳ႔ကလည္း `ရဟန္းတို႔ မၾကံသင့္ေသာ စ်ာန္ရပုဂၢိဳလ္၏ စ်ာန္အရာကို မၾကံအပ္၊ ယင္း(စ်ာန္အရာ)ကို ၾကံသူူသည္ ႐ူးသြပ္ရန္
ဆင္းရဲပင္းပန္းရန္သာျဖစ္၏။“ (အင္၊ ျမန္။ ၄၊ ၁၀၃)ဟူေသာ ပါဠိေတာ္ကို ေထာက္ဆ၍ တန္ခိုးအရာ မၾကံသာသည္မဟုတ္ပါေလာ- ဟု ေမးလိုၾကေပလိမ့္မည္။

တန္ခိုးအရာ မၾကံသာသည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တန္ခိုးသည္ တန္ခိုးအရာ၌သာ စြမ္းႏို္င္ပါသည္။ မ်က္စိမည္မွ်ပင္ ေကာင္းေကာင္း အသံကို မျမင္ႏိုင္ပါ။ နားမည္မွ်ပင္ေကာင္းေကာင္း အနံ႔ကို မ႐ႈႏိုင္ပါ။ အလားတူပင္ တန္ခိုးမည္မွ်ပင္ႀကီးႀကီး “ပ်က္တတ္ေသာ သေဘာကို မပ်က္ေအာင္ မတားႏိုင္ပါ၊
ေသတတ္ေသာ သေဘာကို မေသေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါ။”

ေအာက္ပါစကားရပ္မွာ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္လာ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူခ်က္ျဖစ္၏။ “အာနႏၵာ၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ကား ၿပီးစီးျခင္း၏အေျခခံ ဣဒၶိပါဒ္ တရားေလးပါးတို႔ကို ပြားမ်ားထားၿပီး ျဖစ္၏။ ေလ့က်င့္ထားၿပီးျဖစ္၏။ တည္ရာကဲ့သို႔ ျပဳထားၿပီးျဖစ္၏။ ေဆာက္တည္ထားၿပီးျဖစ္၏။ ေကာင္းစြာဆည္းပူးထားၿပီး ျဖစ္၏။ ေကာင္းစြာအားထုတ္ထားၿပီး ျဖစ္၏။

အာနႏၵာ- သို႔ျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အလိုရွိခဲ့ေသာ္ အာယုကပ္ပတ္လံုးျဖစ္ေစ၊ အာယုကပ္ထက္ လြန္၍ျဖစ္ေစ တည္ႏိုင္ေပ၏”ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။” (ဒီ၊ျမန္၊၂။၁၁၁)
ယင္းသုတ္အ႒ကထာတြင္ “ဧတၳ စ ကပၸႏၲိ အာယုကပၸံ။ တသၼႎ တသၼႎ ကာေလ ယံ မႏုႆာနံ  အာယုပၸမာဏံ ေဟာတိ၊ တံ ပရိပုဏၰံ ကေရာေႏၲာ တိေ႒ယ်၊ ကပၸါဝေသသံ ဝါ တိ -“အပၸံ ဝါ ဘိေယ်ာ” တိ ဝုတၱဝႆသတေတာ အတိေရကံ ဝါ။” (ဒီ၊႒၊ ၂။၁၄၄)ဟု ဖြင့္ဆိုထား၏။

ဆိုလိုရင္းမွာ ဣဒၶိပါဒ္ေလးပါး ပြါးမ်ားထားသူသည္ ကပ္ပတ္လံုးျဖစ္ေစ
ကပ္ထက္လြန္၍ျဖစ္ေစ တည္ႏိုင္ေပ၏-ဟူရာ၌ ကပၸ=ကပ္ဟူေသာ စကားအရ မဟာကပ္၊ ကပ္ကမၻာစသည္ကို မယူရ၊ လူတို႔၏ အသက္တမ္းဟူေသာ အာယုကပ္ကို ယူရမည္ဟု ဆိုလို၏။

အာယုကပ္ထက္လြန္၍ တည္ႏုိင္သည္ဟူရာ၌လည္း အႏွစ္တစ္ရာထက္ အနည္းငယ္ ပိုလြန္ကာ ေနႏိုင္၏။ အႏွစ္ႏွစ္ရာတိုင္ ေအာင္ မည္သူမွ် မေနႏုိင္။ ဤသို႔လွ်င္ ဘုရားရွင္ေသာ္မွ အသက္ႏွစ္ရာေက်ာ္ေအာင္ မေနႏိုင္ဘဲ ပရိနိဗၺာန္ ဝင္စံခဲ့ရပါလ်က္ အရွင္ဥပဂုတၱက ေနႏိုင္သည္ဟု လက္ခံလွ်င္ အရွင္ဥပဂုတၱသည္
ဘုရားရွင္ထက္ တန္ခုိးႀကီး၏ဟု ယူဆရေပေတာ့မည္။

(၃) ေနာက္တစ္ခ်က္ စိစစ္လုိသည္မွာ အရွင္ဥပဂုတၱ တန္ခိုးျပသည့္ ကိစၥျဖစ္၏။ “န ဘိကၡေဝ ဂိဟီနံ ဥတၱရိမႏုႆဓမၼံ ဣဒၶိပါဋိဟာရိယံ ဒေႆတဗၺံ၊ ေယာ ဒေႆယ်၊  အာပတၱိ ဒုကၠဋႆ။” (ဝိ၊၄၊၂၄၇)
“ရဟန္းတို႔၊ လူတို႔၏ ကုသိုလ္ကမၼပထ တရားဆယ္ပါးထက္ လြန္ျမတ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို လူတို႔အား မျပအပ္၊ ျပေသာ ရဟန္းအား ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္၏။”
(ဝိ၊ျမန္၊ ၄၊ ၂၇၈)
ဤကား ဘုရားရွင္ ပညတ္ေတာ္မူခ်က္ ျဖစ္၏။

ယင္းအ႒ကထာတြင္ “ဣဒၶပါဋိဟာရိယႏၲိ ဧတၳ ဝိကုဗၺနိဒၶိပါဋိဟာရိယံ ပဋိကၡိတၱံ၊ အဓိ႒ာနိဒၶိ ပန အပဋိကၡိတၱာတိ ေဝဒိတဗၺာ။” (ဝိ၊႒၊၄၊ ၄၆) “တန္ခိုးျပာဋိဟာ -ဟူေသာ စကားရပ္၌ ဝိကုဗၺနိဒၶိ တန္ခိုးျပာဋိဟာကိုသာ ပယ္ျမစ္ျခင္းျဖစ္၏။ အဓိ႒ာန္ တန္ခိုး ျပာဋိဟာကိုကား မပယ္ျမစ္အပ္ဟု မွတ္အပ္၏။” ဟု ဖြင့္ျပထားပါသည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ ဘုရားရွင္ ပယ္ျမစ္ေတာ္မူအပ္ေသာ ဝိကုဗၺနိဒၶိ တန္ခိုး
ျပာဋိဟာဟူသည္ အဘယ္နည္း။ “သာ ဟိ `ပကတိဝဏၰံ ဝိဇဟိတြာ ကုမာရကဝဏၰံ ဝါ ဒေႆတိ နာဂဝဏၰံ ဝါ၊ ဝိဝိဓမၸိ ေသနာဗ်ဴဟံ ဒေႆတီတိ” ဧဝံ အာဂတာ ဣဒၶိ ပကတိဝဏၰဝိဇဟနဝိကာရဝေသန ပဝတၱတၱာ
ဝိကုဗၺနိဒၶိ နာမ။” (သာရတၳ၊၁။၁၃၉)ဟူေသာ ဋီကာအဖြင့္အရ ဝိကုဗၺနိဒၶိဟူသည္ -တန္ခိုးရွင္သည္ မိမိ၏ ပင္ကိုယ္အဆင္းကို စြန္႔၍ မင္းသားသဏၭာန္၊ နဂါးသဏၭာန္ျဖစ္ေအာင္ စီမံျပဳလုပ္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာ မ်ိဳး၊ အထူးထူး အျပားျပားေသာ စစ္ဆင္ဟန္ စသည္ကို စီမံျပဳလုပ္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ တန္ခိုးျပာဋိဟာမ်ိဳးတည္း။”

ပင္ကိုယ္အဆင္းကို မစြန္႔ဘဲ မိမိကိုယ္ကိုပင္ အဆင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၊
ပံုသဏၭာန္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေရအတြက္အမ်ားအျပားျဖစ္ေအာင္
အဓိ႒ာန္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ အဓိ႒ာနိဒၶိကိုကား ျပေကာင္း၏။
သို႔ရာတြင္ “မာရ္နတ္သားလည္း မိမိလႊတ္ေသာ လက္နက္ မေရာက္သည္ကို ျမင္လွ်င္ အမ်က္ထြက္၍ ႀကီးစြာေသာ ႏြားဥသဘအဟန္ ဖန္ဆင္း၍ မီးကို ၿငိမ္းေစျခင္းငွါ ေျပးလာ၏။ ရွင္ဥပဂုတ္လည္း က်ားအဟန္ ဖန္ဆင္း၍ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေသာ
အသံကိုျမည္လ်က္ လိုက္၏။ လူအေပါင္းတို႔လည္း ၾကည့္ၾကကုန္၏။

မာရ္နတ္သားလည္း ႏြားဥသဘအျဖစ္ကို စြန္႔၍ ဦးေခါင္းခုနစ္လံုး ရွိေသာ နဂါးအဟန္ကို ဖန္ဆင္း၍ က်ားကို ကိုက္အံ့ေသာငွါ လိုက္၏။ ရွင္ဥပဂုတ္လည္း က်ားအသြင္ကို စြန္႔၍ ဂဠဳန္အဟန္ ဖန္ဆင္းၿပီး ဖမ္းေလ၏။” (ဇိနတၳ၊ ၇၉၃) စသည္ကို ေထာက္ဆ၍ အရွင္ဥပဂုတၱ၏ တန္ခိုးျပမႈမွာ ဝိကုဗၺနိဒၶိ တန္ခိုးျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွား၏။

“အရိယာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေသာ ရဟန္းေယာက်္ား၊ ရဟန္းမိန္းမ ဟူေသာ
ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ေစတနာရွိသည္ျဖစ္၍ အာပတ္သို႔ ေရာက္ျခင္းငွါ မထုိက္ကုန္။” (ဝိ၊ျမန္၊၅။ ၃၂၉) ဟူေသာ ပါဠိေတာ္စကားအရ အရွင္ဥပဂုတၱသည္ အရိယာပုဂၢိဳလ္သာမွန္လွ်င္ အာပတ္သင့္မွန္းသိလ်က္ က်ဴးလြန္မည္မဟုတ္ပါ။

ဤသို႔လွ်င္ အရွင္ဥပဂုတၱ၏ အတၳဳပၸတၱိသည္ ေထရဝါဒပိဋကတ္ ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ အရာမ်ားစြာရွိေသာေၾကာင့္ ဆရာအမ်ားက တကယ္မရွိဘဲ လုပ္ႀကံဖန္တီးထားေသာ ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ မွတ္ယူၾကပါသည္။
(၄) “ဧတၳာဟ - ကႎ ဘဂဝေတာ မာရာဝ႗နပဋိဃာတာယ သတၱိ နတၳီတိ ? အတၳိ။ တထာပိႆ ပစၧာ ဥပဂုတၱကာေလ ပသာဒေဟတုတၱာ အဓိဝါေသတိ။” (ဝဇီရ၊ ၆၃)

အထက္ပါ ပါဠိသည္ ဝဇီရဗုဒၶိဋီကာလာ စကားရပ္ျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဝရဥၥာျပည္တြင္ ဝါဆိုခိုက္ မာရ္နတ္၏ လွည့္ပတ္မႈ ေၾကာင့္ တစ္ဝါတြင္လံုး ျမင္းကုန္သည္တုိ႔၏ ျမင္းဝိုင္းတို႔၌ ဆြမ္းခံကာ ျမင္းစာျဖစ္ေသာ မုေယာဆန္တုိ႔ကို ေထာင္းကာ ဘုဥ္းေပးၾကရသည္ကို အမ်ားသိၿပီးျဖစ္၏။

အ႒ကထာတြင္ ဘုရားရွင္သည္ ေဝရဥၥာျပည္၌ ဝါကပ္ေတာ္မူရန္ ပင့္ဖိတ္ထားေသာ ေဝရဥၥသူေ႒းႀကီးႏွင့္ ေဝရဥၥျပည္သူတို႔ မာရ္နတ္လွည့္ပတ္သျဖင့္ ဆြမ္းေလာင္းဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ၾကမည္ကုိ သိပါလ်က္ ျမင္းကုန္သည္တို႔အား ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူလို၍ ေဝရဥၥာျပည္ ၌ပင္ ဝါကပ္ေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း -စသည္ျဖင့္ အခ်က္အလက္မ်ားစြာကို ဖြင့္ျပထား၏။

သို႔ရာတြင္ မာရ္နတ္လွည့္ပတ္ျခင္းကို ဘုရားရွင္ တားႏိုင္/မတားႏုိင္
ျပဆိုေဆြးေႏြးထားျခင္း မရွိ။ ဝဇီရဗုဒၶိဋီကာတြင္သာ အထက္၌ ထုတ္ျပထားေသာ ပါဠိအတိုင္း အေမးအေျဖပံုစံျဖင့္ ဖြင့္ျပထား၏။
ထုိပါဠိရပ္၏ အဓိပၸါယ္မွာ “ဘုရားရွင္အား မာရ္နတ္လွည့္ပတ္ျခင္း ကို
တားျမတ္ႏုိင္ေသာ အစြမ္းသတၱိ မရွိသေလာ? ရွိပါ၏။ ထုိသို႔ရွိေသာ္လည္း ေနာင္အခါ အရွင္ဥပဂုတၱလက္ထက္၌ ထိုမာရ္နတ္၏ ၾကည္ညိဳျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သည္းခံေတာ္မူ၏။” ဟု ျဖစ္၏။

ထိုစကားရပ္သည္ အ႒ကထာ၌ မပါသလို ဝဇီရဗုဒၶိဋီကာ၏ ေနာက္မွေရးေသာ အလားတူ ဝိနည္းအ႒ကထာဖြင့္ ဋီကာႀကီးႏွစ္ေစာင္ ျဖစ္ေသာ သာရတၳဒီပနီဋီကာႏွင့္ ဝိမတိဝိေနာဒနီ ဋီကာတို႔တြင္လည္း အရိပ္အႁမြက္မွ်ပင္ ေထာက္ခံေရးသားမႈကို မေတြ႔ရျခင္း၊ ဘုရားရွင္သည္ ဝါတြင္းသံုးလပတ္လံုး မုေယာဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးရျခင္းမွာ ဝိပါက္ေတာ္ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

မည္သူမွ်တားမရေသာ ကံအက်ိဳးကို ဘုရားရွင္ ေရွာင္လႊဲေတာ္မူေလ့ မရွိျခင္း၊ မာရ္နတ္ကိုလည္း သည္းညည္းမခံ တုန္႔ျပန္ တားျမစ္ေလ့မရွိျခင္း စေသာအေၾကာင္းမ်ား ေၾကာင့္ ဝဇီရဗုဒၶိဋီကာလာ စကားရပ္သည္ အားနည္းေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာအမ်ားက ပမာဏေျမာက္ေသာ အကိုးအကားအျဖစ္
မမွတ္ယူၾကျခင္း ျဖစ္ေပမည္။

ေမး။ ။ (၂) ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကမူ ရွင္ဥပဂုတၱကို
ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူ ျဖစ္ေနရာ “တကယ္ရွိရွိ မရွိရွိ ကိုယ္စိတ္ထဲမွာ
ရဟႏၲာအေနနဲ႔ ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္တာပဲ အက်ိဳးရွိပါတယ္” ဟု ေခ်ပပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမွန္တရားတစ္ခုကို ကိုင္စြဲလိုပါေသာေၾကာင့္ စာေပပညာရွင္မ်ားက ဉာဏ္အလင္းျပေပးေတာ္မူၾကပါရန္။

ေျဖ။ ။ (၂) အရွင္ဥပဂုတၱ တကယ္ရွိရွိ မရွိရွိ ကိုယ့္စိတ္ထဲတြင္
ရဟႏၲာအမွတ္ျဖင့္ ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္ႏို္င္လွ်င္ အက်ိဳးရွိသည္ မွန္ပါသည္။ ရဟႏၲာဟု အမွတ္ရွိပါလ်က္ မိုးတားေပးဖို႔ အေစာင့္ခ်သလို ဆက္ဆံလွ်င္လည္း အျပစ္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ဤတြင္ ေထရဝါဒကိုးကြယ္မႈ အ႐ိုအေသေပးမႈ အစဥ္အလာ တစ္ခုကို ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ မိမိတုိ႔စိတ္တြင္ ၾကည္ညိဳစိတ္ျဖစ္ကာ အ႐ိုအေသေပးရာ အေလးအျမတ္ျပဳရာတြင္ သီလ-သမာဓိ-ပညာစေသာ ဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳရသည္လည္း ရွိ၏။ မိမိိိအေပၚ
ေက်းဇူးမ်ားမႈဟူေသာ ဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳရသည္လည္း ရွိ၏။

ဥပမာ-ဘုရားရွင္ႏွင့္ သာဝကမ်ားရွိရာတြင္ ဘုရားရွင္ကိုသာ အ႐ိုအေသျပဳရ၏။ အျခားသာဝကမ်ားအား ဘုရားရွင္ႏွင့္ ထပ္တူမျပဳရ။ ဘုရင္ႂကြလာလွ်င္လည္း ဘုရားရွင္ကို ေက်ာေပးကာ ဘုရင္ကို အ႐ိုအေသမျပဳရ။ “ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံလြန္ၿပီးေသာ္ သင့္၍ ထင္ရွားရွိေတာ္မူ စဥ္ မသင့္ေသာအာပတ္သည္ ရွိ၏။”ဟု ပရိဝါပါဠိေတာ္တြင္ လာရွိ၏။

အဘယ္ေၾကာင့္ အဘယ္အာပတ္သင့္သနည္းဟူမူ မိမိထက္ ဝါႀကီးေသာ ရဟန္းကို ဘေႏၲ= (အရွင္ဘုရား)ဟု ေခၚရမည့္အစား အာဝုေသာ= (ငါ့ရွင္)ဟု အငယ္ကို ေခၚသည့္ အာလုပ္ပုဒ္ျဖင့္ ေခၚျခင္းေၾကာင့္ ဒုကၠဋ္အာပတ္ သင့္ျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္
ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကမူ မိမိထက္ မည္မွ်ပင္ ဝါႀကီးေစကာမူ ဘေႏၲ-ဟု မေခၚရ။ အာဝုေသာ-ဟုပင္ ေခၚရ၏။ ဘုရားရွင္ကိုလည္း ဘေႏၲ၊ ရဟန္းအခ်င္းခ်င္းလည္း ဘေႏၲ-ဟု ေခၚလွ်င္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းမ်ားကို တန္းတူထားရာေရာက္၏။

သီလ သမာဓိ ပညာစေသာ ဂုဏ္ရည္အားျဖင့္ မ်ားစြာမကြာျခားေသာ ပုဂၢိဳလ္အမ်ားကို ဆည္းကပ္ရာ အ႐ိုအေသ ေပးရာ၌ကား အသက္သိကၡာႀကီးသူကို ေရွးဦးစြာ ဆည္းကပ္ရ၊ အ႐ိုအေသေပးရ၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတြင္ မိမိအား အထူးေက်းဇူးမ်ား ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို အထူးဆည္းကပ္မႈ ၊ အထူးအ႐ိုအေသေပးမႈ ျပဳႏိုင္၏။
အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားအား မထီေလးစား ျပဳရာမေရာက္။

အိမ္တစ္အိမ္တြင္ အသက္သိကၡာႀကီးမားေသာ ေဒၚႀကီး ေဒၚေလးမ်ား ရွိေသာ္လည္း မိမိအေပၚ အထူးေက်းဇူးမ်ားေသာ မိခင္ကိုသာ (အေဒၚကိုေက်ာ္၍) အထူးဆည္းကပ္မႈ အထူးအ႐ိုအေသ ေပးမႈ ျပဳႏိုင္၏။ ဂုဏ္သိကၡာခ်င္းတူပါလ်က္ မိခင္ကိုေက်ာ္၍ အေဒၚကိုသာ (တစ္ခုခု ေပးလိမ့္မည္အထင္ျဖင့္) ကပ္ဖားသမႈ အထူး အ႐ိုအေသျပဳေနလွ်င္ကား မိခင္ကို ေစာ္ကားရာ အေလးမထားရာ ေရာက္၏။

သီလ-သမာဓိ-ပညာ စေသာဂုဏ္ျဖင့္ပင္ယွဥ္ယွဥ္၊ မိမိတို႔အေပၚ (သာသနာေတာ္အေပၚ) ေက်းဇူးမ်ားသည့္ဂုဏ္ျဖင့္ပင္ ယွဥ္ယွဥ္ အရွင္ဥပဂုတၱသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္ စေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားထက္ မသာလြန္ပါ။ ဤသို႔ မသာပါသည္ကို သာသည္ဆိုၿပီး ပိုမိုကာ အေလးအျမတ္ထားပါလွ်င္ “အေမကိုေက်ာ္ကာ ေဒြးေတာ္
လြမ္းျခင္း” သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ စသည္တုိ႔ကို ေစာ္ကားရာ အေလးမထားရာ ေရာက္ပါလိမ့္မည္။

႐ုပ္တု ႐ုပ္ပြား ထုလုပ္ကိုးကြယ္သူတုိ႔၏ မူလရည္ရြယ္ခ်က္မွာ
႐ုပ္ပြားေတာ္ေရွ႕တြင္ ထိုင္၍ ထို႐ုပ္ပြားရွင္၏ ဂုဏ္ကို လြယ္ကူလ်င္ျမန္စြာ အာ႐ံုျပဳႏုိင္ဖို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ မိမိတို႔သႏၲာန္တြင္ သဒၶါ-သတိစေသာ တရားေကာင္းမ်ား အလြယ္တကူ ျဖစ္ပြားႏိုင္ဖို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုသဒၶါ၊ သတိ-စေသာ ကုသိုလ္တရားေကာင္းမ်ား မိမိတို႔ သႏၲာန္၌
ျဖစ္ပြားအားေကာင္းလာေသာအခါ ထိုကုသိုလ္တရားေကာင္း တို႔၏ စြမ္းအင္ေၾကာင့္ အက်ိဳးေပးရန္ အလွည့္ေစာင့္ေနေသာ အကုသိုလ္ကံတို႔ ေမွးမွိန္၍ ကုသိုလ္ကံတို႔ အက်ိဳးေပးခြင့္သာသျဖင့္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ပြားတတ္သည္လည္း ရွိ၏။
ထိုသူေတာ္ေကာင္းကို နတ္ေကာင္းတို႔ ေစာင္မသည့္အခါလည္း ရွိ၏။

သို႔ရာတြင္ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ထုိသေဘာတရားတို႔ကို မသိမျမင္ႏိုင္ရကား
မိမိကိုးကြယ္ေသာ ႐ုပ္ပြားက မိမိကို ေစာင္မကယ္တင္သည္ဟု ထင္လာ၏။ ထိုသို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ႐ုပ္တုထုစရာ အရာဝတၳဳသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစား ကြဲျပားလာ၏။ ယင္း၏ ဂုဏ္သတၱိလည္း ထူးျခားလာ၏။ တဖန္ ႐ုပ္တု၏ ပုံသဏၭာန္လည္း ကြဲျပားလာျပန္၏။ ဘုရားရွင္ကို ဆင္စီးေစ၏။ ျမင္းစီးေစ၏။ မကိုဋ္ စလြယ္တပ္ေပး၏။

ရတနာမ်ိဳးစံု စီျခယ္ေပး၏။ ပုံသဏၭာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအလိုက္ တန္ခိုးစြမ္းရည္
အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေၾကာင္း လုပ္ႀကံဖန္တီးၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာတြင္ အက်ိဳးရမႈသည္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူ၏
အဇၥၽတၱသႏၲာန္၌ျဖစ္ေသာ သဒၶါ၊ သတိစေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ႏွင့္ မဆိုင္ေတာ့ပဲ ဗဟိဒၶသႏၲာန္၌ရွိ ေသာ အကိုးကြယ္ခံ ႐ုပ္တုပံုသဏၭာန္ႏွင့္ ဆိုင္လာ၏။

ဤသို႔ျဖင့္ ေကာင္းႏိုးရာရာ လက္ခံကိုးကြယ္လာခဲ့ၾကရာ အျပစ္မဆိုသာေသာ ရွင္သီဝလိ၊ ရွင္ဥပဂုတ္တုိ႔မွ အစျပဳ၍ သူရႆတီ ႏွင့္ ကာဠီမယ္ေတာ္လည္း ေရာက္လာခဲ့၏။ ယခုအခါ ဥတည္ပြားႏွင့္ ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္လည္း ေရာက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။

ဤသို႔ျဖင့္ “သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး၊ စာတတ္ေပတတ္ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြေတာင္မွ ဘာမွမေျပာပဲ ကိုယ္ကေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ေနစရာ မလိုပါဘူး” စသည္ျဖင့္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈတတ္ၾကရာ မၾကာမီ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ ဘုရားစင္တြင္ ရွီဝ၏ လိင္႐ုပ္ကိုပါ ဖူးေတြ႕ရေတာ့ မည္ျဖစ္သည္။

အရွင္ေကာဝိဒ (ေယာ)
(႐ွင္ဥပဂုတၱ ရွင္းတမ္း)

ဆရာ၀န္အလုပ္သည္ စိတ္ထားေကာင္းမြန္ပါက ကုသိုလ္ ၅-မ်ိဳး ရရွိႏိုင္ပံု

ဆရာ၀န္အလုပ္သည္ စိတ္ထားေကာင္းမြန္ပါက ကုသိုလ္ ၅-မ်ိဳး ရရွိႏိုင္ပံု

ဆရာ၀န္အလုပ္သည္ စိတ္ထားေကာင္းမြန္ပါက ကုသိုလ္ ၅-မ်ိဳး ရရွိႏိုင္ပံုကို ၁၉၉၈-ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ျမတ္မဂၤလာ စာေစာင္၌ သဒၶမၼရံသီရိပ္သာ ဆရာေတာ္ဘုရားက ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားထားပါသည္။

(၁) “ေမတၱာဘာ၀နာ ကုသိုလ္ရရွိပံု”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အထူးသျဖင့္ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ေသာ ဆရာ၀န္မ်ားမွာ ကုသိုလ္ ၅-မ်ိဳး ရရွိတာ ထင္ရွားၾကေပသည္။ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ေသာ ဆရာ၀န္တို႔သည္ မိမိထံသို႔ေရာက္ရွိလာေသာ မက်န္းမာသူ
လူမမာမ်ားကို ျမင္ရသည္မွစ၍ က်န္းမာ ခ်မ္းသာေအာင္
ေဆးကုသေပးမည္၊ ေဆးကုသေပးမည္-ဟု စိတ္တြင္ မၾကာခဏ ျဖစ္ေနတတ္ၾကေပသည္။ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ေမတၱာဘာ၀နာ ပြားမ်ားေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမတၱာဘာ၀နာ ကုသိုလ္ကို ရရွိေနၾကေပသည္။

(၂) “ကရုဏာဘာ၀နာ ကုသိုလ္ရရွိပံု”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ၾကေသာ ဆရာ၀န္တို႔သည္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေ၀ဒနာမ်ားကို ခံစားေနၾကရေသာ မက်န္းမာသူ လူမမာမ်ားကို
ျမင္ရသည္မွစ၍ ထိုဆင္းရဲဒုကၡ ေ၀ဒနာမ်ားကို ကင္းေပ်ာက္သြားေစလိုေသာ သနားျခင္း ကရုဏာမ်ား စိတ္တြင္ မၾကာခဏ ျဖစ္ေ
နတတ္ၾကေပသည္။ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ကရုဏာဘာ၀နာ ပြါးမ်ားေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကရုဏာဘာ၀နာ ကုသိုလ္ကိုလည္း ရရွိေနၾကေပသည္။

(၃) “မုဒိတာဘာ၀နာ ကုသိုလ္ရရွိပံု”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ၾကေသာ ဆရာ၀န္တို႔သည္ ေရာဂါေ၀ဒနာ ခံစားရသူ လူမမာမွာ မိမိေဆးကုသေပးလိုက္၍ ေရာဂါေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္းကာ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုလာသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ အလြန္ပင္
၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကရေပသည္။

ဤကဲ့သို႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ မုဒိတာဘာ၀နာကို ပြားမ်ားေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မုဒိတာဘာ၀နာ ကုသိုလ္ကိုလည္း ရရွိေနၾကေပသည္။

(၄) “ဥေပကၡာဘာ၀နာ ကုသိုလ္ရရွိပံု”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ မက်န္းမာသူ လူမမာတို႔သည္ ဆရာ၀န္မ်ားက ညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း မလိုက္နာၾကေပ။ ေဆးမွန္မွန္ မစားျခင္း၊ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ အရာမ်ားကို မေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ခ်ိန္းခ်က္ထားေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ မလာေရာက္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ား မေပ်ာက္ကင္းၾကေပ။ ထိုအခါ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားကို ဆရာ၀န္မ်ား ေတြ႔ျမင္ရေသာအခါ ေဒါသ၊ ေဒါမနႆမ်ား မျဖစ္ေစမူ၍ မိမိျဖစ္ေစခ်င္သလို မျဖစ္သည္မွာ “ေ၀ဒနာရွင္၏ ကံ-ပဲ”ဟု လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ရေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ျခင္းသည္ ဥေပကၡာဘာ၀နာကို ပြားမ်ားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဥေပကၡာ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္ကိုလည္း ရရွိေနၾကေပသည္။

အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ မက်န္းမာသူ လူမမာတို႔သည္ ဆရာ၀န္မ်ားက ညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း လိုက္နာၾကသည္။ ေဆးမွန္မွန္ စားၾကေလသည္။ ေရွာင္ၾကဥ္ဖြယ္မ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္လ်က္ ရွိၾကေပသည္။ ခ်ိန္းခ်က္ထားေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ ေရာက္ေအာင္ လာၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုမက်န္းမာသူ လူမမာ၏ ေရာဂါေ၀ဒနာတို႔သည္ သက္သာေပ်ာက္ကင္းျခင္း မရွိၾကေပ။
ျပင္းထန္စြာ ခံစားေနရလ်က္ ရွိသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ
ထိုေရာဂါေ၀ဒနာရွင္အတြက္ စိတ္ႏွလံုး ပူပန္မႈေသာက မျဖစ္ေစမူ၍ အတိတ္ကံေၾကာင့္ပဲဟု လ်စ္လ်ဴရႈၾကရေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဥေပကၡာဘာ၀နာကို ပြားမ်ားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဥေပကၡာဘာ၀နာ ကိုလည္း ရရွိေနၾကေပသည္။

(၅) “ဒါနကုသိုလ္ ရရွိပံု”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ မက်န္းမာသူ ေရာဂါရွိသူတို႔သည္ အလြန္ပင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးၾကေပသည္။ ဆရာ၀န္မ်ားက ညႊန္ၾကားသည့္ ေဆးမ်ားကိုပင္ ၀ယ္ယူဖို႔ရန္ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္ၾကေပ။ စားဖြယ္၊ ေသာက္ဖြယ္မ်ားကလည္း မျပည့္စံုၾကေပ။ ဤကဲ့သို႔ ခ်ိဳ႔တဲ့ႏြမ္းပါးေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္မ်ားကို စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ေသာ ဆရာ၀န္မ်ားက ေတြ႔သိၾကေသာအခါ ေဆး၀ယ္ယူဖို႔ရန္ ေငြေၾကးမ်ား ေထာက္ပံ႔ၾကေလသည္။ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေဆးပစၥည္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္လည္း ၀ယ္ေပးကာ လွဴဒါန္းၾကေလသည္။ မိမိစားသံုးဖို႔ရာ စားဖြယ္၊ ေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ႏြမ္းပါးသူ လူမမာမ်ားကို
ေပးကမ္းလွဴဒါန္းေလ့ရွိၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ လွဴဒါန္းျခင္းျဖင့္ ဒါနကုသိုလ္ကိုလည္း ရရွိေနၾကေပသည္။

ဤကား သဒၶမၼရံသီရိပ္သာ ဆရာေတာ္ဘုရား ေရးသားညႊန္ျပခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ အလြန္တန္ဖိုးရွိလွသျဖင့္ ထပ္ဆင့္တင္ျပအပ္ပါသည္။

(ေဌးရီဦး-ျမန္မာစာ)
-【 ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၄-ခု ၾသဂုတ္လမွ-
ေကာက္ႏွဳတ္ပူေဇာ္္မွ်ေဝပါသည္။ 】

သုခ ေလးပါးတရားေတာ္

သုခ ေလးပါးတရားေတာ္

သုေခါ ဗုဒၶါန မုပၸါေဒါ
သုခါ သဒၶမၼ ေဒသနာ။
သုခါ သံဃႆ သာမဂၢီ
သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ။

ဗုဒၶါနံ= သဗၺညဳဗုဒၶ အမည္ရသည့္ေလာ
ကထြတ္ထား ျမတ္ဘုရားတို႔၏။
ဥပၸါေဒါ=ျဖစ္ထြန္းပြင့္ေပၚ၍လာျခင္းသည္။ သုေခါ=ေ႐ွးဦးအစပထမသုခခ်မ္း
သာပါေပတည္း။


သဒၶမၼေဒသနာ=ဘုရားျမတ္စြာစိေႏၲယ်ာတို႔၏သူေတာ္တရားေဟာၾကားေတာ္
မူျခင္းသည္။ သုေခါ= နွစ္ႀကိမ္ေျမာက္
သုခမဂၤလာပါေပတည္း။

သံဃႆ= ႐ွင္အေပါင္း လူအေပါင္း ႐ွင္လူအေပါင္းတို႔၏။သာမဂၢီ=ကိုယ္စိတ္နွစ္ရပ္ ညီညြတ္ၾကျခင္းသည္။
သုေခါ=တတိယသုခမဂၤလာပါေပတည္း။
သမဂၢါနံ= ကုိယ္စိတ္နွစ္ရ
ပ္္ ညီညြတ္ၾက
ကုန္ေသာ ၿမိဳ႕သူ ႐ြာသူတိုင္းနိုင္ငံသူ ရပ္ကြက္သူ ထိုထိုေက်ာင္းတိုက္၌ ေန
ထိုင္ၾကတဲ႔႐ွင္အေပါင္း လူအေပါင္း ႐ွင္
လူအေပါင္းတို႕၏။ တေပါ= ကိေလသာ
တို႔ကိုပူပန္ေစတတ္ေသာဆယ္ရပ္ေသာ
ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳအလုပ္အားထုတ္ျခင္းသည္။ သုေခါ= ေလးႀကိမ္ေျမာက္ စ
တုတၳ သုခမဂၤလာပါေပတည္း။

၁==ဗုဒၶဳပၸါဒသုခ
ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေပၚေတာ္ မူျခင္းေၾက
ာင့္ သတၱဝါအမ်ား ေရွာင္စရာ အကုသို
လ္ေတြသိရေ႐ွာင္ရျပီးအပါယ္ေလးပါးလြတ္ၾကရသလို။ေဆာင္စရာကုသိုလ္ေတြ ေဆာင္ရ သျဖင့္လည္းလူနတ္နိဗၺာန္
သံုးတန္သုခ ရႏိုင္ပါေပတယ္။
့
ဗုဒၶ႐ွင္ေတာ္ မပြင့္ေပၚလွ်င္
သူေတာ္အမ်ားစိတ္ေကာင္းထားလည္္းဤကားကုသိုလ္ အကုသိုလ္နွင့္
ထိုထိုဘံု ဘဝ မသိရ မ်ားလွအျပစ္ေတြ။

ဗုဒၶ႐ွင္ေတာ္ ပြင့္ထြန္း္ေပၚ၍
ေဟာေဖာ္ျမြက္ၾကားျမတ္တရားေၾကာင္ ့ဤကားကုသိုလ္ အကုသိုလ္ဟု
ထိုထိုဘံု ဘဝ သိၾကရ မ်ားလွေက်းဇူး
ေတြ။
ဤသုခခ်မ္းသာကို ျမတ္ဘုရား ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရ
မီေတာ္ေတြ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူျပီး ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေစေတာ္ မူ၍
သတၱဝါတို႔အား ေပးခဲ႔ၿပီ။
၂==ဓမၼေဒသနာသုခ
ျမတ္ဘုရား ပြင့္ေတာ္မူလာျခင္းသည္
လူေတြကိုအျမင္မွန္ရေအာင္တရားေဟာၾကားဘို႔ ပြင့္ေတာ္မူလာရသည္။
ကုိယ္ေတာ္၏ကိစၥျဖစ္ေသာတရားေဟာေျပာမွဳ လုပ္ငန္းကို ျမတ္ဘုရားသည္
၄၅ ဝါတိုင္တိုင္ ေန႔မအား ညမအား
ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူခဲ႔သည္။
ဤကဲ႔သို႔ေဟာၾကားခဲ႔သည့္အတြက္
လူ နတ္ ျဗဟၼာေတြ ပယ္ရမည့္တရား
ပြါးရမည့္ တရားကို ခြဲျခားသိ၍ ပယ္ၾက
ပြါးၾကရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဘုရား တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းသည္သတၱဝါတို႔
အတြက္ ဒုတိယေျမာက္ခ်မ္းသာျဖစ္
ေတာ့သည္။
႐ွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၏ ဗုဒၶဳပၸါဒသုခကို
ေဝေနယ်တို႔ ရဘို႔ ေလးအသေခ်ၤနွင့္
ကမၻာတစ္သိန္းၾကာပါရမီစာဂစရိယေတြျဖည့္က်င့္လို႔ပထမခ်မ္းသာကိုေဝေနယ်တို႔အား ျမတ္ဘုရားေပးခဲ႔ၿပီး
ေလးဆယ့္ငါးဝါတိုင္တိုင္တရားဓမၼ
ၼေတြေဟာေဖာ္၍ ဒုတိယခ်မ္းသာကိုလ
ည္းျမတ္ဘုရား ေပးခဲ႔ျပီ။
ကိုယ္ေတာ့္တာဝန္ေက်ေလျပီ။

၃==တတိယ သာမဂၢီသုခ
ျမတ္ဘုရားဟာ တပည့္သာဝကေတြကိုု
ညီညြတ္ၾကေစဘို႔ စိတ္ဝမ္းမကြဲၾကေစ
ဘို႔ စိတ္ဝမ္းကြဲလွ်င္ပ်က္စီးတတ္ေၾကာ
င္း စိတ္ဝမ္းမကြဲလွ်င္ခ်မ္းသာေၾကာင္း
သေမၼာဒမာန ေခၚငံုးမင္းဇာတ္ကိုေဟာ
ေတာ္မူခဲ႔သည္။
ေက်ာင္းတိုက္မွာဆိုလွ်င္
ေက်ာင္းတိုက္သံဃာေတြ စိတ္ဝမ္းမကြဲ
ညီညြတ္ၾကရမည္။
ရပ္ကြက္ဆိုလွ်င္လည္း
ရပ္ကြက္ေနသူအားလံုး ေလာကေရး
ဓမၼေရး ညီညြတ္ၾကရမည္။
ထိုကဲ႔သို႔ ညီညြတ္ျခင္းကိုဘုရားခ်ီးမြမ္း
ေတာ္မူသည္။
ညီညြတ္ေရးရၾက၍ သာမဂၢီျဖစ္တဲ႔
ၿမိဳ႕႐ြာ အရပ္ ေက်ာင္းတိုက္လူအေပါင္း
႐ွင္အေပါင္း ႐ွင္လူအေပါင္းတို႔ သည္
ညီညြတ္ၾကတာနွင့္ပင္စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ကိုယ္ခ်မ္းသာလည္းရၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ညီညြတ္ေရး သာမဂၢီသုခကို
ျမတ္ဘုရားေဟာေတာ္မူခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။
၄== စတုတၳ တေပါသုခ
ညီညြတ္ၾကကုန္ေသာ႐ွင္လူအေပါင္းတုိ႔၏ အခ်င္းခ်င္း ဝိဝါဒ မကြဲျပားဘဲ
ဒါနအမွဳ သီလအမွဳ ဘာဝနာအမွဳတို႔၌ လုံ႔လၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္ျခင္းသည္ စတုတၳေျမာက္ တေပါ ခ်မ္းသာ ျဖစ္
ေတာ႔၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဘုရား ေပးခဲ႔ေသာ
ဘုရားပြင့္ျခင္းဆိုတဲ႔ ဗုဒၶဳပၸါဒသုခ
တရားေဟာျခင္းဆိုတဲ႔ ဓမၼေဒသနာ
သုခ ထိုသုခနွစ္ပါးကို အရင္းတည္၍
အေလးအျမတ္ဂ႐ုျပဳလွ်က္
ခိုက္ရန္မ႐ွိ ညီညြတ္ျခင္း အတိနွင့္
ျပည့္စံုျပီး ညီညြတ္ျခင္းတြင္ ရပ္တန္႕
မေနဘဲ ဒါန သီလ ဘာဝနာ အမွဳတို႔၌
လည္း ညီညီညြတ္ညြတ္ မကြဲမျပား
ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကျပီးလွ်င္ တေပါ
သုခဆိုတဲ႔ အက်င့္ျမတ္ခ်မ္းသာမွသည္
နိဗၺာန္ဆီသို႔မဆိုင္းမတြေရာက္ၾကပါေစေၾကာင္း သုခေလးပါး တရားေကာင္း
ကိုစုေဆာင္း၍တင္ျပလိုက္ရပါေတာ့သတည္း။

ထိုတရားလမ္းစဥ္အတိုင္း က်င့္သံုး
ပါက ဘယ္ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ
မွေပ်ာက္မည္မဟုတ္ပါ။တိုးလ်ွက္တိုးပြါးအံုးမည္သာ။

ေခတ္အခါကာလကေတာင္းဆိုလာ
ေသာ အေျခအေနတခုကို
ရည္ညႊန္းလွ်က္

ဘုန္းေဟသီ
၁၄ ၁၀ ၇၆
(ဝိဘဇၨေသြး ကခ်င္ေျမ)

သုခေလးျဖာ ေဒသနာ

၁၉၄။ သုေခါ ဗုဒၶါနမုပၸါေဒါ၊ သုခါ သဒၶမၼေဒသနာ။
သုခါ သံဃႆ သာမဂၢီ၊ သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ။

၁၉၄။ ဘုရား႐ွင္တို႔ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္လာျခင္းသည္ ခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္၏၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းသည္ ခ်မ္းသာျခင္း၏အေၾကာင္းျဖစ္၏၊ သံဃာ၏ညီညြတ္ျခင္းသည္ ခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္၏၊ စိတ္ဓာတ္ညီညြတ္သူတို႔၏ အက်င့္သည္ ခ်မ္းသာျခင္း၏အေၾကာင္းျဖစ္၏။

194. Joyful is the birth of Buddha, joyful is the teaching of the Noble Doctrine, Dhamma, joyful is the unity of his followers (Sangha), joyful is the life of those who live in harmony.

”” ပထမၾကာကူလီ၏ သံေ၀ဂကုိ သံုးသပ္ၾကည့္ျခင္း““

”” ပထမၾကာကူလီ၏ သံေ၀ဂကုိ သံုးသပ္ၾကည့္ျခင္း““

* “ဒု, သ, န, ေသာ”ဟူေသာစကားကုိ လူတုိင္းၾကားဘူးၾကပါလိမ့္မည္။ ထုိစကားမွာ ဗာရာဏသီသား ၾကာကူလီမ်ား၏ သံေ၀ဂသံေတြပါ။ အဲဒီအထဲက ပထမၾကားကူလီသမား၏ စကားမွာ “ ငါတုိ႔ဟာ လွဴဖြယ္၀တၳဳ, အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တုိ႔ ထင္ရွားရွိပါလ်က္ မေပးလွဴၾကကုန္။ ယုတ္မာေသာ အသက္ေမြးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးမိၾကကုန္၏။ စည္းစိမ္းဥစၥာရွိၾကပါလ်က္ မိမိ၏ မွီခုိရာကုိ မျပဳမိခဲ့ေလကုန္” ဟူေသာစကားျဖစ္ပါသည္။
* “စြန္႔လႊြတ္မႈ”တစ္ခုျဖစ္ဖုိ႔ဆုိရာမွာ (၁) ေစတနာသမၸတၱိ - ေစတနာႏွင့္ျပည့္စံုမႈ၊ (၂) ၀တၳဳသမၸတၱိ-လွဴဖြယ္၀တၳဳ၏ ျပည့္စံုမႈ၊ (၃) ပုဂၢလသမၸတၱိ-အလွဴခံပုဂၢိဳလ္၏ ျပည့္စံုမႈ၊ ဒီသုံုးခုနဲ႔ ျပည့္စံုမွသာ ျဖစ္ရုိးထံုးစံရွိပါသည္။ စြန္႔လႊတ္မႈရွိမွလည္း ဘ၀မွာ ျပည့္စံုမႈရွိလာမည္ျဖစ္၏။ ဘ၀ျပည့္စံုမႈ ဘ၀သမၸတၱိမျဖစ္ရင္ ဘ၀၀ိပၸတၱိ-ဘ၀ပ်က္ဆီးမႈသာ ျဖစ္ေတာ့ေပမည္။ ဒီသေဘာတရားသည္ ျငင္းမရေသာ အမွန္တရားျဖစ္၏။
* ပထမၾကာကူလီသမားသည္ ဒီသေဘာတရားကို နားမလည္။ မခံစားတတ္။ မျပည့္စံုသည္ကား မဟုတ္။ ျပည့္စံုသည္သာ။ သူေ႒းသားဆုိေတာ့ လွဴဖြယ္၀တၳဳလည္း မုခ်ရွိမည္ျဖစ္၏။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္လည္း ရွိမည္သာ။ သုိ႔ေသာ္ “ ျပည့္စံုမႈကုိ ခံစားဘုိ႔သက္သက္” ဟု နားလည္ထားဟန္တူ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေစတနာသမၸတၱိ - ေစတနာျပည့္စံုမႈမျဖစ္ဘဲ ေစတနာ၀ိပၸတၱိ - ေစတနာပ်က္ဆီးေနျခင္းျဖစ္၏။
* ၀ိပၸတၱိ - ပ်က္ဆီးမႈမွန္သမွ်သည္ ေကာင္းက်ိဳးမေပးသည့္အျပင္ ထုိပ်က္ဆီးမႈႏွင့္ တန္ဘုိး တူေသာ အျခားအရာတစ္ခုကုိပါ စြဲႏွစ္တတ္ေသာ သေဘာရွိ၏။ ဤသည္မွာ အမွန္တရားျဖစ္၏။ ထုိ၀ိပၸတၱိေၾကာင့္ပင္ ပထမၾကာကူလီသမားသည္ ေလာဟကုမၻီငရဲ၌ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းခံစားေနရ၏။ ေဟာ ... ေလာကဆုိတာ စြန္႔လႊတ္ႏုိင္သူကုိသာ စံစားခြင့္ေပး၏။ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္သူကုိကား ခံစားခြင့္သာေပး၏။
* ပုိ၍ ဆုိးသည္ကား ပထမၾကာကူလီသမားသည္ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ရံုမွ်မဟုတ္။ ယုတ္မာစြာျဖင့္ ရယူသိမ္းပုိက္ထား၏။ ကုိယ္ျဖင့္လည္း ယုတ္မာစြာ ရယူသိမ္းပုိက္၏ ႏႈတ္ျဖင့္လည္း ယုတ္မာစြာ ရယူသိမ္းပုိက္၏။ စိတ္ျဖင့္လည္း ယုတ္မာစြာ ရယူသိမ္းပုိက္၏။ ဤသည္ကုိ “ယုတ္မာေသာ အသက္ေမြးျခင္း”ဟု ဆုိရ၏။
* မစြန္႕လႊတ္ႏုိင္မႈသည္ အပါယ္စာခ်ဳပ္ရွိရံုမွ်သာ ျဖစ္ေသး၏။ မေသခ်ာေသးေပ။ ယုတ္မာေသာ အသက္ေမြးမႈျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ လက္မွတ္ပါ ထုိးၿပီးသားျဖစ္သြားေတာ့၏။ ဖ်က္၍ ရေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
* ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာက “လူ”ဆုိသည္မွာ သမၸတၱိ ျပည့္စံုမႈကုိ ခံစား, စံစားခ်င္ၾကမည္မွာ မုခ်ျဖစ္၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ ျပည့္စံုမႈကုိ ခံစား, စံစားခ်င္ၾကတယ္ဆုိရင္ ေထာက္ရာ တည္ရာတစ္ခု ရွိရမည္မွာလည္း အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။
* ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔မွစ၍ အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔တစ္ေတြ (၁) ေစတနာသမၸတၱိ - ေစတနာႏွင့္ျပည့္စံုမႈ၊ (၂) ၀တၳဳသမၸတၱိ-လွဴဖြယ္၀တၳဳ၏ ျပည့္စံုမႈ၊ (၃) ပုဂၢလသမၸတၱိ-အလွဴခံပုဂၢိဳလ္၏ ျပည့္စံုမႈ၊ ဒီျပည့္စံုမႈ သံုးမ်ိဳးျဖင့္ မိမိတုိ႔ဘ၀ရဲ႕ ေထာက္ရာတည္ရာကုိ ဖန္တီးၾကပါစုိ႔ .....ဖိတ္ေခၚရင္း...........

ေရနံ႔သာ-ေမာင္သီ (ျမေတာင္ ၂၅.၁၂.၁၂)

ကကၠာရုဇာတ္ …

ကကၠာရုဇာတ္ …

            ျမတ္ဗုဒၶ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနစဥ္ သံဃာသင္းခြဲေသာ သံဃေဘဒကကံေၾကာင့္ ေသြးအန္ေသာ ရွင္ႀကီး ေဒ၀ဒတ္ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဤကကၠာ႐ုဇာတ္ကုိ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

            ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္း မင္းျပဳစဥ္ အကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ေဗာဓိသတၱသည္ တာ၀တႎသာနတ္သားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ဗာရာဏသီျပည္မွာ ႀကီးစြာေသာ ပြဲလမ္းသဘင္က်င္းပပါတယ္။ ဤပြဲလမ္းသဘင္မွာ နဂါး ဂဠဳန္ ဘုမၼဇိုရ္းနတ္မ်ားအျပင္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွ နတ္သားေလးေယာက္လည္း လာေရာက္ၾကည့္႐ႈပါတယ္။

            တာ၀တႎသာနတ္သားေလးဦး ပန္ဆင္လာေသာ ကကၠာ႐ုနတ္ပန္းရနံ႔ဟာ ဗာရာဏသီတစ္ၿမိဳ႕လံုး လႊတ္ထံုေနပါတယ္။ ဗာရာဏသီမင္းႏွင့္ အိမ္ေရွ႕မင္းမ်ား၊ ဗာရာဏသီျပည္သားမ်ားဟာ နန္းရင္းျပင္စုေ၀းၿပီး နတ္သားေလးဦးႏွင့္ စကားေဆြးေႏြးၾက ပါတယ္။ မင္းႏွင့္တကြ ဗာရာဏသီျပည္သူျပည္သားမ်ားက ကကၠာ႐ုနတ္ပန္းကုိ ေတာင္းဆုိၾကပါတယ္။

            နတ္သားမ်ားကလည္း ``လူ႕ေလာကဆုိတာ ယုတ္မာေသာသူ၊ ပညာမဲ့ေသာသူ၊ စိတ္ေနစိတ္ထားမေကာင္းသူ၊ သီလမဲ့သူသာ မ်ားတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကကၠာ႐ုနတ္ပန္းႏွင့္ မေလွ်ာက္ပတ္´´ဟု ေျပာဆုိၾကပါတယ္။

            ထုိနတ္သားေလးေယာက္တုိ႔တြင္ အစ္ကုိႀကီးနတ္သားကလည္း ``ကုိယ္ျဖင့္ သူတစ္ပါးဥစၥာကုိ မခုိးယူသူ၊ ႏႈတ္ျဖင့္ မုသားစကား မေျပာၾကားသူ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ အၿခံအရံ ျပည့္စံုေသာ္လည္း မေမ့ေလွ်ာ့သူမ်ားသာ ကကၠာ႐ုနတ္ပန္းကုိ ပန္ဆင္ထုိက္-ေၾကာင္း´´

            ဒီေတာ့ ဒုတိယနတ္သားက ``တရားသျဖင့္ စီးပြားဥစၥာ ရွာေဖြသူ၊ မေကာက္က်စ္ မစင္းလဲသူ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ အသံုး အေဆာင္ျပည့္စံုေသာ္လည္း သတိမေမ့ေလွ်ာ့သူမ်ားသာ နတ္ပန္းကုိ ပန္ဆင္ထုိက္ေၾကာင္း´´ ….

            တတိယနတ္သားကလည္း ``နႏြင္းဆုိးရည္ကဲ့သုိ႔ စိတ္ဓာတ္မပ်က္လြယ္သူ (စိတ္ဓာတ္တည္ၾကည္ခုိင္မာသူ)၊ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ယံုၾကည္မ သဒၶါတရား မပ်က္ျပားသူ၊ အရသာရွိေသာ ေဘာဇဥ္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း မသံုးေဆာင္သူမ်ားသာ နတ္ပန္းကုိ ပန္ဆင္ထုိက္ေၾကာင္း´´…..

            စတုတၳနတ္သားကလည္း `` မ်က္ေမွာက္ေရာ မ်က္ကြယ္ပါ ဘာသာတရား (သူေတာ္ေကာင္းတရား) ကုိ မေစာ္ကားသူ၊ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္ေဆာင္သူမ်ားသာ နတ္ပန္းကုိ ပန္ဆင္ထုိက္ေၾကာင္း´´…..အသီးအသီး ေျပာၾကားပါတယ္။

ထုိစကားကုိ ၾကားေသာ ပုေရာဟိတ္က ``ဤဂုဏ္ေက်းဇူးေတြ ငါ့မွာ တစ္ခုမွ မရွိ၊ မုသားစကား ေျပာဆုိၿပီး ဤနတ္ပန္း
ေတြကုိ ပန္ဆင္ရေသာ္ လူအေပါင္းက ငါ့ကုိ `ဂုဏ္ႏွင့္ျပည့္စံုသူ´လုိ႔ ထင္ၾကလိမ့္မယ္´´ဆုိတဲ့ အေတြးျဖစ္တယ္။ ဒီအေတြး -ေၾကာင့္ပဲ နတ္ပန္းမ်ားကုိ လိမ္ညာေတာင္းဆုိပါေတာ့တယ္။

လိမ္ညာရရွိလာေသာ နတ္ပန္းေတြကုိ ပန္ဆင္မိတဲ့ ပုေရာဟိတ္ဟာ ဦးေခါင္းကုိ ထက္လွစြာေသာ ေဆာက္ျဖင့္ ထုိးခံရသည့္ပမာ သံျပားျဖင့္ ဖိညွပ္ထားသည့္ပမာ ျပင္းစြာေသာေ၀ဒနာကုိ ရက္သတၱတစ္ပတ္ေက်ာ္မွ် ခံစားရပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဗာရာဏသီမင္းႏွင့္ မူးမတ္မ်ားရဲ့ တုိင္ပင္မႈျဖင့္ ေနာက္ထပ္တဖန္ ပြဲလမ္းသဘင္ႀကီး က်င္းပၿပီး နတ္သားမ်ားကုိ နတ္ပန္းမ်ား ဖယ္ရွားခုိင္းရပါတယ္။

ဤကား ကကၠာ႐ုဇာတ္လမ္းရဲ့ ျဖစ္စဥ္ေလးပါ ….

ဤဇာတ္လမ္းေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး အကၽြႏု္ပ္တုိ႔အေနျဖင့္ …

   ၁။ ကုိယ္ျဖင့္ သူတစ္ပါးဥစၥာကို မခုိးယူမႈ

   ၂။ ႏႈတ္ျဖင့္ မုသားစကား မေျပာဆုိမႈ

   ၃။ စည္းစိမ္အၿခံအရံရွိသည့္အေလွ်ာက္ သတိတရားလက္ကုိင္ထားမႈ၊

   ၄။ တရားသျဖင့္ စည္းပြားဥစၥာ ရွာေဖြမႈ၊

   ၅။ မစင္းလဲ မေကာက္မႈ၊

   ၆။ စည္းစိမ္ဥစၥာ အသံုးအေဆာင္ကုိ ရေသာ္လည္း သတိတရားမေမ့ေလွ်ာ့မႈ၊

   ၇။ စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာ တည္ၾကည္မႈ၊

   ၈။ ခုိင္မာေသာ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါတရားရွိမႈ၊

   ၉။ ေကာင္းမြန္တဲ့အရသာကုိ တစ္ေယာက္တည္း မသံုးေဆာင္မႈ၊

၁၀။ မ်က္ေမွာက္မွာ သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ မေစာ္ကားမႈ၊

၁၁။ မ်က္ကြယ္မွာလည္း သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ မေစာ္ကားမႈ၊

၁၂။ ေျပာသည့္အတုိင္း လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မႈ ….ဆုိတဲ့ ဂုဏ္အဂၤါအရည္အခ်င္းမ်ား ရွိမွသာလွ်င္ ကကၠာ႐ုနတ္ပန္းႏွင့္ တူေသာ ထုိက္တန္ေသာဂုဏ္သတၱိႏွင့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားကုိ တမ္းတသင့္ေၾကာင္း သင္ခန္းစာ ယူမိပါတယ္။

အရွင္သီလာစာရ၊ ျမေတာင္ေက်ာင္း၊ (၂.၁.၂၀၁၅)

Lokapala Dhamma …

Lokapala Dhamma …

Hiri …

Hiri makes a man recoil whth moral shame from committing. immoral deeds. A person, who has hiri, recoils from evil just as a cock’s feather shrinks in front of fire.

“To be ashamed of what one ought to be ashamed. To be ashamed of performing evil and unwholesome things: this is called moral shame.”

Hiri opposes ahirika which would commit any evil without the least compunction.

Ottappa….

Ottappa is moral dred or fear to do evil, because it is aware of the manifold evil consequcnces.

As hiri is different from ordinary shyness, ottappa is different from ordinary fear of an individusl. A Buddhist is not expected to be afraid of any individual, even a God, for Buddhaism is not based on the fear of the unknown.

“To be in dread of dread of one ought to be in dread, to be in dread of performing evil and unwholesome things: this is called moral dread.”

Ottappa opposes anottappa and can drive away the latter. Hiri arises with respect to oneseif whereas ottappa arises with respect to others. Suppose there is an iron rod, one end of which is heated till red-hot and the other end smeared with filth. The filthy end one would not touch owing to disgust, and the red hot end one would not touch due to dreas. Hiri is compared to the former instamce and ottappa to the latter instance.

Hiri and ottappa differentiates man from beast not to indulge in immoral acts such as sexual relations between mother and son or between father and daughter even at the time of very low civilization.So hiri and ottappa aer known as Lokapala Dhamma, i.e the Guardian of the worlds.

(BUDDMA-ABHIDHAMMA. Dr. Mehm Tin Mon)