မခံစားႏုိင္ေတာ့လုိ႔ပါ .....

မခံစားႏုိင္ေတာ့လုိ႔ပါ ....

* * * * * * * *

       * တစ္ေန႔ ဒါယိကာမႏွစ္ဦး စကားေျပာရာဌာနသုိ႔ အမွတ္မထင္ ေရာက္သြားတယ္။ ဒါယိကာမတစ္ဦးက ဒါယိကာမတစ္ဦးကုိ အေၾကြးသံသရာကုိ ခ်ျပေနတယ္။ * အစ္မ အစ္မယူတာ ေလးေသာင္းေနာ္ ...၊ အခုဆုိရင္ (၁၈) လရွိၿပီ။ တစ္လ ေလးေထာင္ဆုိေတာ့ (၇၂၀၀၀ိ) ရွိသြားၿပီ။ အစ္မတုိ႔ နည္းနည္းေတာ့ လမ္းလြဲေနတယ္ ထင္တယ္ေနာ္ ......

       * ဦးဇင္းလည္း မေနႏုိင္တာနဲ႔ ၀င္ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးလုပ္လုိက္ေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒါေတာ့ လမ္းစဥ္မွားေနတယ္။ တကယ္ဆုိရင္ တစ္လကုိ အရင္းငါးေထာင္ ဆပ္လုိက္ရင္ အတုိး
ငါးရာေတာ့ ေလွ်ာ့သြားမယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ အတုိးေရာ အရင္းပါ ျပတ္သြားလိမ့္မယ္။ အေရးႀကီးတာက အရင္းျပတ္သြားဖုိ႔ပဲ။ ကုိင္းဖ်ားခုတ္႐ံုနဲ႔ေတာ့ သစ္တစ္ပင္လံုး မေသႏုိင္ဘူး။ အျမစ္ကုိ ျဖတ္ႏုိင္ဘုိ႔တယ္ - စသည္ျဖင့္  ေၾကာင္းက်ိဳးျပၿပီး ရွင္းျပလုိက္တယ္။

       * ကုိယ္ကလည္း အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ရွင္းျပ၊ သူကလည္း ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေန၊ ဟုတ္လွၿပီ၊ နား၀င္သြားၿပီလုိ႔ ထင္ေနတုန္းရွိေသး အဲဒီ အေၾကြးယူထားတဲ့ ဒါယိကာမႀကီးက ဆတ္ကနဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္ေျမွာက္ေျမွာက္ၿပီး ``ဘုန္းႀကီးကမ်ား အလကားေနရင္း ပူေန ေသးတယ္၊ ဘာပူစရာလုိလုိ႔လဲ၊ လကုန္ရင္ ေလးေထာင္ေပးလုိက္၊ ၿပီးေရာ မဟုတ္လား´´ဆုိၿပီး ထေအာ္ပါေလေရာ။

       * ဦးဇင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘာျဖစ္သြားမွန္းကုိ မသိဘူး၊ ``ဟာ ေလာကႀကီးက ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပါ့
စားေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါလား၊ ဘ၀ကုိ ဘယ္လုိ ဆက္လက္ရွင္သန္ၾကမလဲ၊ ဘယ္လုိ ရပ္တည္
ၾကမလဲ၊ လူေတြဟာ ကုိင္းဖ်ား ခုတ္႐ံုနဲ႔ သစ္တစ္ပင္လံုး ေသသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကပံုေပၚတယ္´´စတဲ့ အေတြး၀န္ထုတ္ႀကီး ထမ္းရင္း ထမ္းရင္းနဲ႔ ဦးဇင္းလည္း အဂၤုတၱရဓမၼာ႐ံုထဲကုိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

       * အဂၤုတၱရဓမၼာ႐ံုထဲသုိ႔ ေျခခ်လုိက္မိတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ေသာ အသံတစ္စံု ထြက္လာပါသည္။ ေသခ်ာပါသည္။ ဒါဟာ ဗုဒၶရဲ့ အသံပါ။ ဒီေလာကမွာ တစ္ခြန္းတည္းေသာစကားကုိ မူပုိင္သံုးေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း။ ``ဘိကၡေ၀´´တဲ့။ မူပုိင္စကား၊ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ေသာအသံ၊ ဒါေတြကုိ ေထာက္ဆေသာအားျဖင့္ ``ဗုဒၶ´´ဆုိတာ အကၽြႏု္ပ္ အတတ္သိလုိက္ၿပီ။ အကၽြႏ္ုပ္လည္း အေတြး၀န္ထုပ္ႀကီးကုိ ခဏခ်ၿပီး အာ႐ံုစုိက္လုိက္မိတယ္။
 

       * ရဟန္းတုိ႔ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ကုိ ခံစားေနတဲ့ ေဟာဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ပစၥည္းဥစၥာ မဲ့မြဲမႈဟာ ဆင္းရဲျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းပါလုိ႔ ငါဘုရားေျပာမယ္ဆုိရင္ သင္တုိ႔ ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲတဲ့။ ရဟန္းေတြက ``ဧ၀ံ ဘေႏၲ - ဒါ အမွန္ပါပဲဘုရား´´တဲ့။ အကၽြႏု္ပ္ ဒူးေတြဟာ အလုိလုိေနရင္း ညြတ္က်သြားတယ္။ အားႏြဲ႕သူရဲ့ ညြတ္က်မႈမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ။
 

    * ဗုဒၶက ဆက္လက္ၿပီး ``ရဟန္းတုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာ သံုးစြဲစရာမရွိေသာသူဟာ လတ္တေလာျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ေၾကြးမီယူရေလ့ရွိတယ္၊ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္းေတြနဲ႔ နစ္မြန္းေနတဲ့ ေဟာဒီေလာကႀကီးထဲမွာ အဲဒီလုိ ေၾကြးၿမီ ယူရျခင္းဟာလည္း ဆင္းရဲျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းတရားပါ´´လုိ႕ ငါဘုရားေျပာရင္ေရာ သင္တုိ႔ ဘယ္လုိ ဆႏၵရွိသလဲ-တဲ့။ ရဟန္းေတြကလည္း ``ဧ၀ံ ဘေႏၲ - အမွန္ပါဘုရား´´တဲ့။ အကၽြႏု္ပ္ရဲ့ တင္ပါးစံုဟာ ေျခဖေနာင့္ ဆြဲကပ္ျခင္းကုိ ခံလုိက္ရတယ္။
 

       * တတိယ ဗုဒၶက ``ရဟန္းတုိ႔ ကုိယ္ပိုင္ဥစၥာ သံုးစြဲစရာမရွိလုိ႔ ေၾကြးၿမီယူရတဲ့သူဟာ ေၾကြးယူၿပီးတဲ့အခါ အတုိးေပးပါမယ္-လုိ႔ ၀န္ခံရတယ္၊ အဲဒီလုိ ၀န္ခံရတာဟာလည္း ဆင္းရဲျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းတရားပါ´´လုိ႔ ငါဘုရားေျပာရင္ သင္တုိ႔ ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲ-တဲ့။ အကၽြႏု္ပ္ရဲ့ လက္ဖ၀ါးေတြဟာ အလုိလုိေနရင္ ပူးကပ္သြားၿပီး လက္အုပ္အသြင္
သ႑ာန္ျဖစ္သြားတယ္။
 

       * စတုတၳစကားတစ္ခြန္း ``ရဟန္းတုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာ သံုးစြဲစရာမရွိ၍ အေၾကြးယူ, အတုိးေပးပါမည္-ဟု ၀န္ခံေလ့ရွိတဲ့ သူဟာ အေၾကြးရွင္ေတြရဲ့ အတုိးေတာင္းမႈကုိ ခံရတတ္တယ္၊ အဲဒီလုိ အတုိးေတာင္းခံရျခင္းဟာလည္း ဆင္းရဲျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းတရားပါ´´လုိ႔ ငါဘုရားေျပာရင္ သင္တုိ႔ လက္ခံႏုိင္ပါ့မလားတဲ့။ ရဟန္းေတြဟာလည္း ``ဧ၀ံ ဘေႏၲ´´ပါ ဘုရားေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အကၽြႏ္ုပ္ရဲ့ လက္အုပ္အသြင္သ႑ာန္ျဖစ္ေနတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ဟာ နဖူးရဲ့ ဆြဲတင္မႈကို ခံလုိက္
ရတယ္။
 

       * ပဥၥမစကားတစ္ခြန္း ``ရဟန္းတုိ႔ အေၾကြး အတုိးေတာင္းခံရတဲ့ သူေတြဟာ အေၾကြး အတုိး မေပးႏုိင္လုိ႔ ေရွာင္တိမ္းေပမဲ့ မရ၊ အေၾကြးရွင္ရဲ့ လုိက္လန္ေတာင္းမႈ အေၾကြးရွင္လုိက္မႈကုိ ခံေနရတယ္။ အဲဒါဟာလည္း ဆင္းရဲျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းတရားပါ´´လုိ႕ ငါဘုရားေျပာရင္ေရာ ဘယ္လုိ႔သေဘာရလဲဆုိေတာ့ ရဟန္းေတြက ``ဧ၀ံ ဘေႏၲ´´ပါဘုရားတဲ့။ အကၽြႏု္ပ္ရဲ့ ဦးေဏွာက္ထဲမွာ တစ္ခ်က္လင္းလက္ၿပီးေတာ့ လာတယ္။ ``ဆင္းရဲမြဲေတမႈရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား´´၊ ဟုတ္တယ္။ ``ဆင္းရဲမြဲေတမႈရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား …….´´
 

       * ဗုဒၶသည္ ဆ႒စကားတစ္ခြန္း မိန္႔လုိက္ျပန္ပါသည္။။ ``ရဟန္းတုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာ သံုးစဲြစရာမရွိလုိ႔ အေၾကြးသံသရာ နစ္မြန္းေနတဲ့သူေတြဟာ အေၾကြးမေပးႏုိင္မႈေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈ ခံရတတ္တယ္။ အဲဒီလုိ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေနာင္ ခံရျခင္းဟာလည္း ဆင္းရဲျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းပါ´´လုိ႔ ငါဘုရား ေျပာမယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶစကားေတာင္ ဆံုးဟန္မတူေသး။ ရဟန္းေတြက ``ဧ၀ံ ဘေႏၲ - ဒါအမွန္တရားပါဘုရား´´လုိ႔ ၿပိဳင္တူ ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ အကၽြႏု္ပ္ရဲ့ ပါးစပ္ကလည္း ``ဘုရား ဘုရား´´ဆုိၿပီး ၀မ္းသားမႈ, ၀မ္းနည္းမႈ, အားမရမႈ, အားတက္မႈ အုိ … အံ့ၾသ၀မ္းသာမႈေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ အသံထြက္လာမိပါတယ္။

        * ဗုဒၶသည္ စကားမဆံုးေသး ``ခ်စ္သားတုိ႔ အဲဒီလုိပဲ´´။ ဟင္ ဒီလုိဆုိ ေစာေစာက ဗုဒၶေျပာတာေတြက
ဥပမာစကားေတြေပါ့။ ဥပမာစကားေတာင္ ဒီေလာက္ ထိတ္လန္႔အံ့ၾသစရာေကာင္းလွ်င္ ဥပေမယ်စကား
သည္ ဘယ္ေလာက္ထိ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ဘြယ္ ေကာင္းလိမ့္မလဲ...ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အကၽြႏု္ပ္ဆက္လက္
နားစြင့္ေနမိပါေတာ့တယ္။

       * ဗုဒၶသည္ ``ခ်စ္သားရဟန္းတုိ႔ အဲဒီလုိပါပဲ တုိ႔သာသနာေလာကမွာလဲ ကုသုိလ္တရားေတြအေပၚမွာ
ယံုၾကည္မႈ - သဒၶါတရား၊ ဒုစ႐ုိက္ကုိ ရွက္တတ္မႈ - ဟိရီတရား၊ ေၾကာက္တတ္မႈ - ၾသတၱပၸတရား၊ ကုသုိလ္
တရားတုိ႔၌ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ - ၀ီရိယတရား၊ ကုသုိလ္ျပဳတဲ့အခါမွာ ေၾကာင္းက်ိဳးခြဲျခားေ၀ဘန္၍ ျပဳတတ္မႈ
- ပညာတရားေတြ မရွိတဲ့သူဟာ လူမြဲပဲ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမရွိသူပဲ ခ်စ္သားတုိ႔ ........

       * သဒၶါစတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမရွိတဲ့ သူမြဲဟာ ကုိယ္, ႏႈတ္, စိတ္တုိ႔ျဖင့္ ဒုစ႐ုိက္မႈေတြကုိ လြန္က်ဴ းၾကတယ္၊
ဒါဟာ သံသရာေၾကြးယူတာပဲ ခ်စ္သားတုိ႔ရဲ့။ ဗုဒၶရဲ့ အသံေတာ္သည္ ေအးစိမ့္၍ ၀င္၀င္လာ၏။

       * ခ်စ္သားတုိ႔ ကုိယ္, ႏႈတ္, စိတ္တုိ႔ျဖင့္ ဒုစ႐ုိက္မႈကုိ က်ဴ းလြန္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ မိမိရဲ့ ဒုစ႐ုိက္မႈကုိ ဖံုးကြယ္လုိ႔တဲ့ ယုတ္မာေသာအလုိကုိ ေတာင့္တလာတယ္။ ``ငါ့ကုိ ငါ့အမႈကုိ တပါးသူေတြ မသိပါေစနဲ႔´´
ဆုိတဲ့ အလုိဆႏၵ, စိတ္အၾကံတုိ႔ျဖင့္ စကားျဖင့္လည္း ဖံုးကြယ္ၾကတယ္၊ ကုိယ္အမႈအရာျဖင့္လည္း ဖံုးကြယ္
ၾကတယ္။ ဒါဟာ ဒုစ႐ုိက္အတုိး တက္ေနတာပဲေပါ့ ခ်စ္သားတုိ႔ရယ္။ ``ဘုရား ဘုရား ဒုစ႐ုိက္အတုိး´´ဆုိပါ
လား ။ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ဗုဒၶရဲ့ စကားေတာ္ကုိ နားေထာင္ရင္းက ေၾကာခ်မ္းလာမိတယ္။ ငါေရာ အတုိး ဘယ္
ေလာက္ တက္ေနၿပီလဲေပါ့ ......

       * ခ်စ္သားတုိ႔ မိမိရဲ့ ဒုစ႐ုိက္ကုိ မည္မွ်ပင္ ဖံုးဖိေစကာမူ ``ဟုတ္ရင္ေက်ာ္ ၊ ပုတ္ရင္ေပၚ´´ဆုိသလုိ မေကာင္းမႈဟာ စိတ္ကြယ္ရာမရွိတဲ့အတြက္ ေပၚၿမဲ ေပၚလာရတယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ သီလ - ျဖဴ စင္မႈကုိ ျမတ္ႏုိး
ၾကတဲ့ သီတင္းသံုးေဖာ္ေတြက (ပတ္၀န္းက်င္က) ``ဤသူဟာ ဤသုိ႔ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိတယ္၊ ဤအက်င့္ရွိတယ္´´
စသည္ျဖင့္ ကဲ့ရဲ့ျပစ္တင္ၾကတယ္။ ဒါဟာ အေၾကြးေတာင္းခံရတာပါပဲ။

       * ဒီလုိ ဒုစ႐ုိက္အေၾကြးေတာင္းခံရတဲ့အခါ လူသူမနီးတဲ့ ေတာၿမိဳင္ႀကီးမွာျဖစ္ေစ, အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္မွာျဖစ္ေစ, လူသူဆိတ္တဲ့ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္မွာျဖစ္ေစ ေနထုိင္ၿပီး စိတ္ႏွလံုးမသာယာမႈနဲ႔တကြ
ယုတ္မာတဲ့ အကုသုိလ္၀ိတက္ ျဖစ္ေပၚၿပီးေတာ့ ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဒုစ႐ုိက္အေၾကြးရွင္ အလုိက္ခံေနရ
တာပဲ ခ်စ္သားတုိ႔ ....။

       * ခ်စ္သားတုိ႔ .... သဒၶါစတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာ မရွိတဲ့ သူမြဲေတြဟာ ကုိယ္, ႏႈတ္, စိတ္တုိ႔ျဖင့္ ဒုစ႐ုိက္အမႈ
ေတြကုိ လြန္က်ဴ းၿပီး ေသလြန္တဲ့အခါ ငရဲ, တိရစၧာန္တည္းဟူေသာ ေႏွာင္အိမ္မွာ က်ေရာက္ဖမ္းဆီးျခင္း
ခံရတတ္တယ္။ ဒါဟာ အေၾကြးမေပးႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရျခင္းမ်ိဳးပါပဲ ခ်စ္သားတုိ႔ရယ္ .....ဟု
အၿပီးသတ္ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။

       * ဗုဒၶနဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ့ အသံေတြဟာ ဆိတ္ၿငိမ္သြားေပမဲ့ အကၽြႏ္ုပ္ရဲ့ နားထဲမွာေတာ့ ``ဆင္းရဲ မြဲေတမႈရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား´´ဆုိတဲ့ အသံေတြဟာ လိႈင္းခတ္ႀကံရစ္ေနပါေတာ့တယ္ ...........


       * ၁၃၇၆-ခုႏွစ္၊ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၄) ရက္၊ (12.10.2014) တနဂၤေႏြေန႔ညတြင္ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕၊
ဘုိကုန္အေနာက္ရပ္၊ ျမသိန္းတန္ဗုဒၶပူဇနိယပြဲ၌ ``ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား´´အမည္ျဖင့္ ေဟာ
ၾကားခဲ့ေသာ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ဆကၠနိပါတ္၊ ဓမၼိက၀ဂ္၊ ဣဏသုတ္ (၃၀၉.၃၁၁) ကုိ အေျခခံ၍ ေရးဖြဲ႕ထား
ပါသည္။
      * ထုိပြဲ၌ ရရွိေသာ ဓမၼပူဇာတစ္သိန္းထဲမွ ျမသိန္းတန္ဗုဒၶေစတီေတာ္ႀကီးအတြက္ (၄၅၀၀၀ိ) ႏွင့္ ေက်ာင္း ကပၸိယ ဒါယကာ+ဒါယိကာမငါးေယာက္အတြက္ (၅၀၀၀ိ) လွဴ ဒါန္းလုိက္ပါသည္။ ထုိအေၾကြးယူေသာ ဒါယိကာမႀကီးမွာ အဲဒီေန႔က ေနမေကာင္း၍ ေက်ာင္းကုိ မလာပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္ခ်ီးျမွင့္ေသာ မုန္းဘုိးကုိ သူမလုိက္ပါ။ ကံၾကမၼာဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့ ဆန္းၾကယ္ပါတယ္။
      * ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး ဣသ္သာ မစၧရိယႏွင့္တကြ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ အေၾကြးသံသရာ ကင္းရွင္းႏုိင္ၾကပါေစ-ဟု ဆႏၵျပဳရင္း .......
                                                            (အရွင္သီလာစာရ၊ ျမေတာင္ေက်ာင္း၊ 20.10.2014)

“အဘိဓမၼာတရား ေဟာေတာ္မူပံု”

“အဘိဓမၼာတရား ေဟာေတာ္မူပံု”
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
   ျမတ္စြာဘုရား တာ၀တႎသာ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သိၾကားမင္းႀကီးထိုင္တဲ့ ပင္လယ္ကသစ္ပင္ေအာက္မွာ
ခင္းထားတဲ့ ပ႑ဳကမၺလာေက်ာက္ေနရာမွာ ထိုင္ေတာ္မူတယ္။ အဲဒီ ေက်ာက္ေနရာႀကီးက ေက်ာက္ေတာ့ေက်ာက္ပဲ၊

ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္ေပ်ာ့ႀကီး၊ အဲဒီေပၚ ထိုင္လိုက္လို႔ရွိရင္

အိသြားတယ္၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေက်ာက္ေပ်ာ့၊
ဘယ္မွာ ရွိလဲလို႔ေျပာရင္ အဲဒီမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမယ္၊
ဆိုဖာႀကီးလိုပဲ၊ သိၾကားမင္းႀကီး အဲဒီေပၚ ထိုင္လိုက္လို႔ရွိရင္
ခ်က္ေလာက္ထိေအာင္ ျမဳပ္သြားတယ္တဲ့။

အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရားက ပ႑ဳကမၺလာ
ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ
သီတင္းသံုး ထိုင္ေနစဥ္ နတ္ေတြ ျဗဟၼာေတြ
ေရာက္လာၾကတဲ့အခါမွာ
ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၂၂-ရက္ေန႔က ေနၿပီး ရက္သတၱပတ္
ဆင္ျခင္ထားတဲ့ အဘိဓမၼာတရားေတြကို
ေခါင္းစည္းတစ္ခုထဲေအာက္မွာ
ထားၿပီး အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို ေဟာတယ္တဲ့၊
တစ္၀ါတြင္းလံုး ဒီ အဘိဓမၼာတရားခ်ည္းပဲ ေဟာတယ္။

“မယ္ေတာ္ ေက်းဇူးဆပ္”
••••••••••••••••••••••••••••••••
အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရားက ပ႑ဳကမၺလာ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ
သီတင္းသံုး ထိုင္ေနၿပီး နတ္ေတြ ျဗဟၼာေတြ
ေရာက္လာၾကတဲ့အခါမွာ ဘုရားျဖစ္ၿပီး
၂၂-ရက္ေန႔ကေနၿပီး ရက္သတၱပတ္ ဆင္ျခင္ထားတဲ့
အဘိဓမၼာတရားေတြကို ေခါင္းစည္းတစ္ခုထဲ
ေအာက္မွာထားၿပီး အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို ေဟာတယ္တဲ့။
“ကုသလာ ဓမၼာ၊ အကုသလာ ဓမၼာ၊ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ”
ဆိုၿပီးေတာ့ ၃-စု၊ မာတိကာ ေပးတယ္။
“ေဟတူ ဓမၼာ၊ န ေဟတူ ဓမၼာ” စသည္ျဖင့္ ၂-စု
မာတိကာေလးေတြ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြ ေပးၿပီးေတာ့
ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာသြားလိုက္တာ တစ္၀ါတြင္းလံုး
ဒီ အဘိဓမၼာတရားခ်ည္းပဲ ေဟာတယ္။

အဲဒီလို အဘိဓမၼာတရား ေဟာၾကားရာ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္
တရားနာပရိသတ္ထဲမွာ အလြန္ ထူးျခားတဲ့ပုဂိၢဳလ္ တစ္ဦး ပါလာတယ္။
ဘယ္သူတုန္းဆိုရင္ တုသိတာနတ္ျပည္မွာ နတ္မင္းအျဖစ္ျဖင့္
ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔ဘ၀တုန္းက ဘုရားေလာင္းရဲ႕ မယ္ေတာ္ နတ္သားပဲ။

●သႏၲဳႆိတ နတ္သားဘ၀နဲ႔ ဘုရားတရားပြဲမွာ
လာေရာက္ၿပီး ၊လက္ယာဘက္မွာ
ထိုင္ၿပီးေတာ့ နာယူေနတယ္။
အဲဒီ မယ္ေတာ္ႀကီးကို ဦးတည္ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက
အဘိဓမၼာတရားကို ေဟာတာ။
မယ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးဆပ္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္ေပါ့။

●ေက်းဇူးဆပ္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ဘာေတြ အပို
ထည့္ေျပာတုန္းဆိုရင္ “အမိေက်းဇူးဟာ ဆပ္မကုန္ႏိုင္ဘူး၊
အဲဒါ ဘုရားေသာ္မွ အဘိဓမၼာတရားေဟာတာေတာင္
ႏို႔တစ္လံုးဖိုးသာ ေက်ေသးတယ္တို႔၊ ဘာတို႔ေနာ္”
တစ္လံုးက ဘယ္ေလာက္တန္လို႔ တစ္လံုးဖိုးတို႔၊
ႏွစ္လံုးဖိုးတို႔ ေျပာလို႔ရမတုန္း၊ တစ္လံုးဖိုးပဲ ေက်ေသးတယ္၊
ေနာက္တစ္လံုးဖိုး က်န္ေနေသးတယ္လို႔
အဓိပၸာယ္မ်ိဳး ေျပာၾကတယ္။

ဒါေတြက စာထဲမပါတဲ့ စကားေတြပါ၊ စာထဲမပါေပမယ့္
တခ်ဳိ႕ဟာက ယုတၱိရွိတယ္၊ အခုဟာက ယုတၱိမရွိဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆို တန္ဖိုးျဖတ္ထားမွသာ ေျပာလို႔ ရေတာ့မေပါ့၊
အဘိဓမၼာတရားေဟာရင္ တစ္လံုးဖိုးပဲ ေက်ေသးတယ္၊
ေနာက္တစ္လံုးဖိုးကို ေက်ဖို႔ရန္အတြက္
ထပ္ေဟာရမယ့္ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။
မယ္ေတာ္ႀကီးကို ဦးတည္ၿပီး တစ္ေသာင္းေသာ
စၾကာဝဠာက ေရာက္ရွိလာတဲ့ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းရဲ႕
အလယ္မွာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားဟာ ဒီ အဘိဓမၼာ
ျမတ္ေဒသနာကို တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ ေဟာၾကားခဲ့တာ၊
လူ႔ျပည္က အေရအတြက္အားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္
“၃-လတိတိ၊ ရက္ေပါင္း ၉၀”-ၾကာတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။
ရက္ေပါင္း ၉၀-ၾကာမွ ေဟာဒီ အဘိဓမၼာတရားဟာ
ၿပီးဆံုးသြားတယ္။

နတ္တို႔ရဲ႕အခ်ိန္နဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္၊
ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ လူ႔ျပည္က အႏွစ္ ၁၀၀-သည္
တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ ၁-ရက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။
ေန႔တာ ညတာ ဟိုက ပိုၿပီးေတာ့ ရွည္တယ္။
လူ႔ျပည္က တိုတယ္၊ လူ႔ျပည္ အႏွစ္ ၁၀၀-မွ
တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ ၁-ရက္ဆိုေတာ့
မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာတယ္ေပါ့။
၃-လဆိုတာ ဘာမွ မရွိဘူးေပါ့။
တရားပြဲက ဘာမွ မၾကာလိုက္ဘူးေပါ့။
ခဏေလး ၿပီးသြားတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ကို ႂကြသြားတဲ့
အခါက်ေတာ့ ဘုရားက လူသားဆိုေတာ့ ခပ္ေသးေသးေနမွာေပါ့၊
လူ႔အေတာင္နဲ႔ ေျပာရင္ေတာ့ ၁၈-ေတာင္ေပါ့၊
၁၈-ေတာင္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မွ မရွိဘူးေပါ့။
၁၈-ေတာင္ကို တခ်ဳိ႕က ၁၈-မိုက္လို႔ ေျပာၾကတယ္။
ဘုရား ၁၈-ေတာင္ဆိုရင္ ထိုေခတ္လူေတြကလည္း
အားလံုး ၁၈-ေတာင္ တညီတည္း ျဖစ္ၾကရမွာေပါ့၊
ေလ်ာ့ရင္ နည္းနည္းပဲေပါ့၊ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ဘုရားတစ္ဆူတည္းကသာ
၁၈-ေတာင္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြက ပုပုေလးေတြဆို
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းတာတို႔၊
ဘုရားဖူးသြားတာတို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မတုန္း၊
မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သူ႔ေခတ္သူ႔လူေတြရဲ႕
အရပ္အေမာင္း ဒီလိုပဲ တညီတည္း ျဖစ္ရမွာေပါ့။

ဒီေတာ့ နတ္ျပည္ေရာက္သြားတဲ့အခါ နတ္ေတြက ႀကီးတယ္။
သူတို႔ခႏၶာကိုယ္က အႀကီးႀကီးေတြ၊ အဲဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက
ပကတိကိုယ္နဲ႔ သီတင္းသံုးမယ္ဆိုရင္ နတ္ေတြကလည္း
သူတို႔ လူသားေတြရဲ႕ ပံုစံပဲ ဖန္ဆင္းၿပီး ထိုင္ေနရမွာပဲ။
နတ္က ဖန္ဆင္းလို႔ ရတာပဲ၊ လူ႔ျပည္လာတဲ့အခါမွာ
အပ္ဖ်ားေလး ခ်ေလာက္တဲ့ ေနရာေလးမွာေတာင္
နတ္က ၁၀-ေယာက္၊ အေယာက္၂၀၊
ဒီလို စုထိုင္ေနၾကတာတဲ့။
ေနရာ မရဘူးဆိုရင္ အဲဒီလို သူတို႔ ထိုင္ရတယ္၊
အပ္ဖ်ားေလး ေထာက္ေလာက္တဲ့ ေနရာေလးဆို ေသးေသးေလး၊
အဲဒီေလာက္ ေသးေသးေလးကို နတ္ေတြက ၁၀-ေယာက္၊
၁၅-ေယာက္ စုထိုင္ႏိုင္ေအာင္ သူတို႔ ဖန္တီးလို႔ ရတယ္။

သို႔ေသာ္ စာထဲအတိုင္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားက
ပါလာတဲ့ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီးကို ပ႑ဳကမၺလာ
ျမေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေပၚမွာ လႊမ္းလိုက္တဲ့အခါ
ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီး ပ႑ဳကမၺလာ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးတစ္ခုလံုး
ဖံုးသြားတယ္တဲ့။ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကလည္း
ထိုင္လိုက္တဲ့အခါ တင္ပလႅႅင္ေခြႀကီး တစ္ခုလံုးဟာ
အဲဒီ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးတစ္ခုလံုး ျပည့္သြားတယ္ဆိုေတာ့
ဘုရားကိုယ္ေတာ္ႀကီးဟာ ေျပာင္းသြားတယ္ေပါ့။
ခႏၶာကိုယ္ေတာ္ႀကီးကေနၿပီးေတာ့ နတ္ေတြရဲ႕
အတိုင္းအတာလို ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီး အႀကီးႀကီး
ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဒီလို ေျပာရမွာ။

“လူ႔ျပည္ ႂကြလာေလ့ရွိ”
••••••••••••••••••••••••••••
ျမတ္စြာဘုရားက တရားေဟာရင္း ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္
ဆြမ္းဘုန္းေပးတဲ့အခ်ိန္ကို လူ႔ျပည္ ႂကြလာေလ့ ရွိတယ္၊
သို႔ေသာ္... ျမတ္စြာဘုရားက တရားေဟာရင္း
ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ့အခ်ိန္ကို
လူ႔ျပည္ ႂကြလာေလ့ ရွိတယ္၊
သို႔ေသာ္ သာ၀တၳိတို႔ ရာဇၿဂိဳဟ္တို႔ဆိုတဲ့ ေဒသကို
မႂကြဘဲနဲ႔ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ေျမာက္ကြ်န္းဘက္ကို ႂကြတယ္၊
ေျမာက္ကြ်န္း ၾကြၿပီးေတာ့ ဆြမ္းခံတယ္၊
ဆြမ္းခံၿပီးတဲ့အခါ ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ စႏၵကူးေတာထဲက
စႏၵကူးပင္ေအာက္ အေနာတတ္ေရအိုင္
အနီးအနားမွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတယ္။
အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ့အခါ
ဘယ္သူက ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ ျပဳတုန္းဆို
“ရွင္သာရိပုတၱရာ” တစ္ပါးတည္းပဲ အဲဒီကို
ႂကြလာၿပီး ဘုရား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ့အခါမွာ
၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ ျပဳတယ္တဲ့။

အ႒ကထာထဲမွာေတာ့ ဘယ္လို ေရးထားလဲဆိုေတာ့
လူ႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ သဘာ၀အတိုင္း စားခ်ိန္က်ရင္ စားရမယ္။
နားခ်ိန္က်ရင္ နားရမယ္ေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ျမတ္စြာဘုရားလည္း
႐ုပ္သဘာ၀အတိုင္းေပါ့၊ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးဖို႔
အခ်ိန္က်တဲ့အခါ လူ႔ျပည္ႂကြ ဘုဥ္းေပးတယ္။
အနားယူရမယ့္အခ်ိန္ အနားယူတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ တရားဆက္ေဟာတယ္။

“နိမၼိတ႐ုပ္”
•••••••••••••••••
ဘုရားရွင္ လူ႔ျပည္ၾကြတဲ႔အခါ “နိမၼိတ႐ုပ္”ဖန္ဆင္းၿပီးေတာ့
ထားခဲ့တယ္တဲ့၊ အဲဒီ နိမၼိတ ႐ုပ္ပြားေတာ္ကေန
ဆက္ၿပီးေတာ့ ေဟာေနရစ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ဘုရားအစစ္က ဘယ္ကေန ဘယ္ေလာက္ထိ
ေဟာမယ္ဆိုတာကို သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့အတိုင္း
နိမၼိတ႐ုပ္ကေန ဆက္ၿပီးေတာ့ ေဟာသြားတယ္။
ခုေခတ္လိုဆိုရင္ TV ဖြင့္ထားခဲ့တဲ့သေဘာေပါ့။

“လူ႔ျပည္မွာ ေဟာခဲ့”
••••••••••••••••••••••••••••••••
ျမတ္စြာဘုရား ဘာျဖစ္လို႔ လူ႔ျပည္ႂကြတာတုန္းဆိုေတာ့
ရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ ေန႔တိုင္း ေတြ႔ၿပီးေတာ့ နတ္ျပည္မွာ
ေဟာခဲ့တဲ့တရားကို ရွင္သာရိပုတၱရာကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္
ျပန္ျပန္ၿပီး ေန႔တိုင္း ေဟာခဲ့တာ။
ဘုန္းႀကီး တစ္ခုေတြးမိတာကေတာ့ အဲဒါဟာ
အဓိက ျဖစ္ေလာက္တယ္။
လူ႔ျပည္က လူေတြ တန္႐ံု ျမတ္စြာဘုရားက
ရွင္သာရိပုတၱရာကို ေဟာခဲ့တယ္။
ရွင္သာရိပုတၱရာက အမ်ိဳးေကာင္းသား တပည့္ရဟန္း
၅၀၀-ကို ထပ္ဆင့္ သင္ေပးတယ္။

အဲဒီရဟန္းေတြဟာ ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕
လက္ထက္ေတာ္တုန္းက လင္းႏို႔ေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
လင္းႏို႔ကေန လူ႔ဘ၀ ေရာက္လာတယ္ေပါ့။
လင္းႏို႔သား ၅၀၀-ဘ၀တုန္းက အဘိဓမၼာေဆာင္
ရဟန္းေတြက သူတို႔ေနတဲ့ လိုဏ္ဂူထဲမွာ ရြတ္ဖတ္
သရဇၩာယ္ၾကတယ္၊ ဒီအခါ လင္းႏို႔ေတြက
အဘိဓမၼာတရားသံကို နားေထာင္ရင္း သူတို႔
နားထဲမွာ က်က္မိေနၾကတယ္။
ဒီလို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ၃-လတိတိ ၊
ရက္ေပါင္း ၉၀- ေန႔စဥ္ လူ႔ျပည္ကို ၾကြၿပီးေတာ့
ရွင္သာရိပုတၱရာကို အဘိဓမၼာတရား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး
ေဟာခဲ့တာ၊ ရွင္သာရိပုတၱရာဆိုတာက အင္မတန္မွ
ဉာဏ္ထက္ျမက္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္
ျမတ္စြာဘုရားက အရိပ္အႁမြက္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို
ေဟာျပလိုက္တာနဲ႔ အကုန္လံုး ရသြားတယ္။

အခု ဒီကေန႔ လူ႔ျပည္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ အဘိဓမၼာတရားသည္
တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ ေဟာတဲ့ အလြန္ က်ယ္၀န္းလွတဲ့
အဘိဓမၼာတရား မဟုတ္ဘူး၊ ရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ကို
ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ သင္ေပးခဲ့ၿပီး ရွင္သာရိပုတၱရာက
သူ႔ဉာဏ္နဲ႔ ဘုရားေဟာတဲ့ အဘိဓမၼာကို အက်ဥ္ခ်ဳပ္ၿပီး
လင္းႏို႔တစ္ျဖစ္လဲ ရဟန္းေတာ္ေတြကို သင္ေပးခဲ့တဲ့
အဘိဓမၼာလို႔ နားလည္ရပါတယ္။
အ႒ကထာမွာ ဘယ္လို မွတ္တမ္းတင္ထားတုန္းဆို
တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက
အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းေဟာလို႔ နိဂံုးခ်ဳပ္တဲ့ေန႔မွာပဲ
လူ႔ျပည္က ရဟန္း ၅၀၀ လည္းပဲ အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းေဆာင္
ပုဂိၢဳလ္ေတြ ျဖစ္သြားတယ္တဲ့၊ တစ္ၿပိဳင္နက္္ ၿပီးတယ္။
လူ႔ျပည္က ရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႔ အဘိဓမၼာသင္တန္း၊
နတ္ျပည္က ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ဟာ
တစ္ၿပိဳင္နက္ ၿပီးဆံုးသြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ “အဘိဓေမၼ ၀ါစနာမေဂၢါ နာမ
သာရိပုတၱၱေထရပၸဘေ၀ါ- ဒီကေန႔ေခတ္
လူ႔ျပည္ေရာက္ေနတဲ့ အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာသည္
ရွင္သာရိပုတၱရာက စ,တာပါ” လို႔မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။
ရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ စီစဥ္ပို႔ခ်တဲ့ အဘိဓမၼာေဒသနာ
သင္႐ိုးသည္ ဒီကေန႔ ေထရ၀ါဒ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ
အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး စာအုပ္
႐ိုက္ႏွိပ္ထားတာေနာ္။
ဓမၼသဂၤဏီက တစ္အုပ္ ရွိတယ္၊
ဝိဘင္းက တစ္အုပ္ ရွိတယ္၊
စာမ်က္ႏွာ ၄၀၀- ပတ္၀န္းက်င္ ရွိတယ္၊
ဓာတုကထာနဲ႔ ပုဂၢလပညတ္ ႏွစ္အုပ္တြဲ
စာမ်က္ႏွာ ၂၀၀- ၀န္းက်င္ ရွိတယ္၊
ကထာ၀တၳဳက်မ္းက စာမ်က္ႏွာ ၅၀၀-၀န္းက်င္ ရွိတယ္၊
ယမိုက္က်မ္းက်ေတာ့ ၃-တြဲ၊ ပ႒ာန္းက်မ္းက ၅-တြဲ ရွိတယ္တဲ့။
ဒါေတာင္ ပ႒ာန္းမွာ အက်ဥ္းခ်ံဳးၿပီးေတာ့ ႐ိုက္ထားတာပါ။

ဒီေတာ့ ဒီကေန႔ သဂၤါယနာ ၆-တန္ မွတ္တမ္း
တင္ထားတဲ့အတိုင္း အဘိဓမၼာကိုပဲ ရြတ္ဖတ္မယ္ဆိုရင္
ပ႒ာန္း တစ္က်မ္းတည္းေတာင္မွ
အနည္းဆံုး ၄-ရက္ေလာက္ အသံမစဲ ရြတ္မွ ကုန္တယ္။
ဒီေလာက္ မ်ားျပားတယ္။
တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ ဘုရားေဟာတဲ့ အဘိဓမၼာတရားဆိုရင္
ဒီထက္ က်ယ္၀န္း မ်ားျပားေတာ့မွာေပါ့။
ဒီကေန႔ လူ႔ျပည္မွာ သဂၤါယနာတင္ထားတာက
ရွင္သာရိပုတၱရာ ပို႔ခ်ေပးတဲ့ သင္႐ိုးအတိုင္း တင္ထားတာမို႔
မက်ဥ္းမက်ယ္ ရွိတာပါ။ ဒါကို “အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ”
လို႔ ေခၚပါတယ္။

- 【ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိဝံသ၏
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ(ပထမတြဲ) ႏွာ၂၈ မွ-ႏွာ၃၅ မွ】
Posted by ►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm

* အကၽြႏု္ပ္ႀကိဳက္ေသာ ကထိန္အေၾကာင္း .......

* အကၽြႏု္ပ္ႀကိဳက္ေသာ ကထိန္အေၾကာင္း (၁).......
* ကထိန္ဆုိတာ ကာလပရိယႏၲဒါနျဖစ္လုိ႔ ႀကိဳက္တယ္။
* ဟုတ္တယ္။ တစ္ႏွစ္ (၁၂) လရွိေပမဲ့ (၁၂) လံုး လွဴ ခြင့္မရွိဘူး။ တစ္လပဲ လွဴ ခြင့္ရွိတယ္။ ဒီတစ္လဆုိတာမွာလဲ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔မွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိသာ။ က်န္လမ်ား လံုး၀မရ။ ဒီတစ္လမွာလည္း တစ္ေက်ာင္းလွ်င္ တစ္ရက္၊ တစ္ရက္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္သာလွ်င္ ခင္းခြင့္ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္ ႀကိဳက္သည္။

* အဘယ္ေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလကုိ ေရြးခ်ယ္သြားသနည္း? ၊ က်န္လမ်ားကုိ မေရြးခ်ယ္သနည္း .....

* ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလသည္ ကာလ၀ိသုဒၶိဟု ဆုိရမည္ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္-ဆုိေသာ္ .....

* လူဒါယကာ+ဒါယိကာမတုိ႔သည္ ၀ါတြင္းကာလ၌ သီတင္းသီလကုိ အထူးအေလးထား ေစာင့္ထိမ္းၾက၏။ သီတင္းကၽြတ္ ဒီကာလသည္ လူဒါယကာ+ဒါယိကာမတုိ႔၏ သီလအထူးစင္ၾကယ္ရာ ကာလျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ ရဟန္းသံဃာတုိ႔သည္လည္း ၀ါတြင္းကာလမွာ သာမန္အခ်ိန္ထက္ ဓူရႏွစ္ျဖာကုိ ပုိ၍ အားထုတ္ၾကရ၏။ ၀ိနည္းဥေပဒကုိ အထူးအေလးထားၿပီးရာ ကာလျဖစ္၏။ ယုတ္စြအဆံုး ျမင့္ျမတ္ေသာ ေက်း ငွက္ သာရကာ တုိ႔သည္ပင္ ၀ါတြင္းကာလကုိ အသိုက္သီးျခားဖြဲ႕၍ ဖုိမကိစၥကုိ ေရွာင္ေလ့ရွိၾက၏။

* ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ါကၽြတ္ရာ ယခုကာလသည္ကား ျဖဴစင္ေသာ အက်င့္ရွိသူတုိ႔၏ ႏုိးထရာကာလျဖစ္၍ ``သီလ၀ိသုဒၶိကာလ´´ဟု ဆုိရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

* သန္႔ရွင္းေသာလက္ျဖင့္ ကုိင္သြယ္စားသံုးျခင္းသည္ ေရာဂါဘယကုိ ကာကြယ္ႏုိင္ျခင္း၊ က်န္းမာေရးကုိ အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ``သီေလ ပတိ႒ိေတာ ဒါနံ မဟပၹလံ´´အရ စင္ၾကယ္ေသာသူ၏ အလွဴ ဒါနသည္ ဘယ္မွာ အက်ိဳးမႀကီးပဲ ရွိအံ့နည္း .....

* ထုိသုိ႔ ကာလပရိယႏၲ၀ိသုဒၶိဒါနျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကထိန္အလွဴကုိ အကၽြႏ္ုပ္ ႀကိဳက္ပါသည္။

(ကာလပရိယႏၲ၀ိသုဒၶိဒါန-ဟူသည္ အကၽြႏ္ုပ္ေပးေသာ နာမည္ျဖစ္ပါသည္။)

* အကၽြႏု္ပ္ႀကိဳက္ေသာ ကထိန္အေၾကာင္း (၂) ......

* ဒုတိယႀကိဳက္ရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ဒါန၀တၳဳျဖစ္သည္။ ဟုတ္၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ဆြမ္း, သကၤန္း, ေက်ာင္း, ေဆး-ဟူေသာ ပစၥည္းေလးပါးရွိေသာ္လည္း ဆြမ္း, သကၤန္း, ေဆးျဖင့္ ကထိန္ခင္းခြင့္ မေပး။ သကၤန္းျဖင့္သာလွ်င္ ကထိန္ခင္းခြင့္ေပး၏။ ထုိတြင္ ``သင္း, ကုိယ္, ဒု, အိပ္၊ မ်က္, ပရိက္၊ နိသိဒ္, မုိး, အမာ´´ဟူေသာ သကၤန္းကုိးထည္တုိ႔တြင္ သင္းပုိင္, ကုိယ္၀တ္ (ဧကသီ), ဒုကုဋ္သကၤန္းဟူေသာ သံုးထည္၊ ထုိသံုးထည္ထဲမွ တစ္ထည္ထည္ျဖင့္သာ ခင္းရမည္-ဟု ခြင့္ျပဳထား၏။ ထုိသုိ႔ ၀တၳဳပရိယႏၲ-လွဴ ဖြယ္၀တၳဳကုိ ပုိင္းျခား၍ ေပးထားေသာေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္ႀကိဳက္သည္။

* မွန္၏။ ဆြမ္း, ေက်ာင္း, ေဆးသည္ သာသနာတြင္းမွာလည္း ရွိ၏။ သာသနာပမွာလည္း ရွိႏုိင္၏။ သကၤန္း သည္ကား သာသနာတြင္းမွာသာ ရွိႏုိင္၏။ သကၤန္းမွ မရွိလွ်င္ကား သာသနာကြယ္မည္သာ။ ဤ၌ သာသနာ ကြယ္ျခင္းအေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္ေျပာရမည္သာ။

* သာသနာမွာ အႏၲရဓာန - ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္းငါးမ်ိဳးရွိ၏။ ယင္းတုိ႔မွာ -

၁။ အဓိဂမအႏၲရဓာန - မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ရရွိသူမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္း၊

၂။ ပဋိပတၱိအႏၲရဓာန - မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ရေၾကာင္း အက်င့္တရားမ်ားကုိ က်င့္ပြားေနသူမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္း၊

၃။ ပရိယတၱိအႏၲရဓာန - ပိဋကတ္စာေပက်မ္းဂန္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္း၊

၄။ လိဂၤအႏၲရဓာန - ရဟန္းေတာ္တုိ႔၏ အသြင္အျပင္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္း၊

၅။ ဓာတုအႏၲရဓာန - ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

* ထုိတြင္ စတုတၳအခ်က္ကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သကၤန္းရဲ့ အေရးပါပံုကုိ သိသာပါသည္။ ပစၥည္းေလးပါး တုိ႔တြင္ သကၤန္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေခတ္ခါ အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ နဂရာ၌ ``ဆြမ္းမရွိ ရင္ မျဖစ္ပါဘူးရွင္၊ ဆြမ္းဟာ သာသနာရဲ့အသက္ပါ၊ ဆြမ္းရွိမွ သာသနာတည္ႏုိင္ပါတယ္´´ဟု အလွဴ ခံဌာန အသီးသီးတုိ႔မွ ေအာ္ေနမႈကုိ အကၽြႏု္ပ္ရဲ့ တစ္ကုိယ္ေရ ခံစားခ်က္အေနနဲ႔ လံုး၀လက္မခံႏုိင္ပါ။ စဥ္းစားပါကုန္။

* မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ရရွိသူမ်ား၊ မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ရေၾကာင္းအက်င့္ကုိ က်င့္ပြားေနသူမ်ား၊ အက်င့္တရားတုိ႔၏ တည္မွီရာ ပိဋကတ္စာေပက်မ္းဂန္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြား႐ံုနဲ႔ သာသနာလံုး၀ ကြယ္သြားၿပီလုိ႔ မေျပာႏုိင္ေသး ပါဘူး။

* လိဂၤသာသနာလုိ႔ေခၚတဲ့ ရဟန္းတုိ႔ရဲ့ အသြင္အျပင္ ကြယ္သြားမွသာလွ်င္ သာသနာတကယ္ကြယ္သား
တာပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သကၤန္းသည္ သာသနာကြယ္မႈ, မကြယ္မႈရဲ့ သေကၤတျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္၊ သကၤန္းသည္ ရဟန္းတုိ႔၏ အလံတံခြန္-အရဟဒၶဇ ျဖစ္ပါသည္။

* ဟုတ္၏။ ကတံုးေျပာင္ေအာင္ တံုးတိုင္းသာ ``ရဟန္း´´အမွတ္ျဖင့္ ရွိခုိးဦးခ် ႐ုိေသၾကရမည္ဆုိလွ်င္
ေဘာ့လံုးၾကည့္တုိင္း ရွိခုိးဦးခ်ရမည္သာ။ ထုိ႔အတူ ဂႏၳဓူရ - အရ  ပိဋကတ္စာေပ သင္ၾကား႐ံု၊ ၀ိပႆနာဓူရ -အရ
၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္႐ံု၊ သီလျပည့္စံု႐ံုမွ်ျဖင့္ ``ရဟန္း´´ဟု မေခၚထုိက္။ မေခၚရ။ ပိဋကတ္စာေပ သင္ၾကားမႈ၊ တရားက်င့္မႈ၊ သီလျပည့္စံုမႈ မရွိေသာ္လည္း အရဟဒၶဇ-ဟု ေခၚအပ္ေသာသကၤန္းကုိ ၀တ္႐ံုထားက ``ရဟန္း´´ဟုပင္ ေခၚေ၀ၚၾကရ၏။ ေခၚထုိက္၏။

* ထုိ႔ေၾကာင့္ သကၤန္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အေရးပါေသာ ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္၏။ ထုိအေရးပါေသာ ပစၥည္းျဖင့္ ကထိန္ခင္းခြင့္ ျပဳထားေသာေၾကာင့္ ကထိန္ကုိ အကၽြႏ္ုပ္ႀကိဳက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

* ထုိသကၤန္းဆုိသည္မွာလည္း ကထိန္ခံရဟန္းေတာ္က တုိက္႐ုိက္ျဖစ္ေစ, သြယ္၀ုိက္၍ျဖစ္ေစ စီမံ ခ်ဳပ္လုပ္ အလွဴ ခံထားေသာ သကၤန္းမ်ိဳး မဟုတ္ရ၊ တစ္ညဥ့္လြန္၍ သုိးေသာသကၤန္းမ်ိဳး မဟုတ္ရ၊ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ရည္စူးေသာ သကၤန္းမ်ိဳး မဟုတ္ရ။ ထုိသကၤးမ်ိဳးျဖင့္ ကထိန္မခင္းရ။ မုိးေပၚက က်လာသည့္ပမာ အလွဴ ရွင္က မိမိသဒၶါတရားအားေလွ်ာ္စြာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သံဃိကသကၤန္းမ်ိဳးျဖင့္သာ ကထိန္ခင္းခြင့္ ျပဳထား၏။

* ဗုဒၶသည္ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ေကာင္းစားေရးကုိ အားမေပး။ အမ်ားေကာင္းစားေရနဲ႔ ညီညြတ္စြာ ေရြးခ်ယ္မႈ ကုိသာ အားေပး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္ ကထိန္ခင္းျခင္းအမႈကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါသည္။

* အကၽြႏု္ပ္ႀကိဳက္ေသာ ကထိန္အေၾကာင္း (၃) ......
* တတိယအေၾကာင္းကုိေတာ့ ``ပုဂၢလအပရိယႏၲဒါန´´ဟု ဆုိျခင္ပါသည္။
* အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ``ဦးတိႆ        ကုိ လွဴ ပါ၏၊ ဦးဒတၱကုိ လွဴ ပါ၏´´စသည္ျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ရည္ညႊန္း၍ မလွဴ ရ။ ပုဂၢိဳလ္ကုိ မပုိင္းျခားပဲ သံဃာကုိသာ ရည္ညႊန္း၍ လွဴ ရ၏။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေကာင္းစားေရးထက္
အမ်ားေကာင္းစားေရးက ပုိမိုိ အက်ိဳးႀကီးမားသည္ကုိ အထူးယုတၱိရွာစရာ မလုိ-ဟု ထင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္ ကထိန္အလွဴ ကုိ ႀကိဳက္ပါသည္။
* ဗုဒၶသည္ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ေကာင္းစားေရးကုိ အားမေပး။ အမ်ားေကာင္းစားေရးနဲ႔ ညီညြတ္စြာ ေရြးခ်ယ္ မႈကုိသာ အားေပးသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ကထိန္သကၤန္းသည္ သံဃိကဒါနစစ္စစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သံဃာက
တဆင့္ ညီညြတ္စြာနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ေပးရျပန္သည္။
* ထုိသုိ႔ ေရြးခ်ယ္ရာ၌လည္း သံဃာက ေရြးခ်ယ္ခံရမည့္ ပုဂၢိဳလ္သည္ ပုရိမ၀ါမွထေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ရမည္။ ၀ါးက်ိဳးေသာ ပုဂၢိဳလ္, ၀ါျပတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္, တျခားေက်ာင္း၌ ၀ါဆုိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး မဟုတ္ရ။ ေရွးဦးစြာ ျပဳအပ္
ေသာ ပုဗၺကရဏကိစၥစေသာ မာတိကာရွစ္ပါးကုိ မသိေသာပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ရ။ ၀ါမက်ိဳး ၀ါမျပတ္ ကထိန္ခင္းရာ
ေက်ာင္းတုိက္အတြင္း၌သာ ၀ါဆုိ၍ ပုဗၺကရဏစေသာ မာတိကာရွစ္ပါးကုိ သိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကုိသာ ေရြးခ်ယ္
ေပးရ၏။ ဆုိလုိသည္မွာ သံဃာကေရြးခ်ယ္ေပးေသာ ပုဂၢိဳလ္ဆုိသည္မွာလည္း အရည္အခ်င္းျပည့္၀ေသာ
ပုဂၢိဳလ္သည္သာလွ်င္ ကထိန္ခံထုိက္၏။ ကထိန္ခင္းရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကထိန္အလွဴကုိ ႀကိဳက္ျခင္းျဖစ္၏။

* အကၽြႏု္ပ္ႀကိဳက္ေသာ ကထိန္အေၾကာင္း (၄) .....
* စတုတၳအေၾကာင္းကုိေတာ့ ``အာနိသံသဒါန´´ဟု ဆုိရမည္ ျဖစ္၏။
* ဟုတ္၏။ အကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ၀ါတြင္းကာလ၌ ဓူရႏွစ္ျဖာကုိ ၀ါပအခ်ိန္ထက္ အေလးထား
အားထုတ္ရ၏။ အေရးႀကီးေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပဲ ၀ါဆုိရာေက်ာင္းတုိက္အတြင္းမွ ညဥ့္အိပ္ညဥ့္ေန
မသြားရ။ ထုိသုိ႔ ၀ိနည္းဥပေဒကုိ ေလးစားစြာ လုိက္နာမႈေၾကာင့္ ဗုဒၶသည္ အခြင့္ထူးငါးရပ္ကုိ အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔အား ေပးထား၏။ ယင္းအခြင့္ထူးငါးရပ္မွာ -
      ၁။ အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ အေစလက၀ဂ္-စာရိတၱသိကၡာပုဒ္အရ ပင့္ဖိတ္ထားေသာ ဆြမ္းစားရွိပါလ်က္ ထင္ရွားရွိေသာ ရဟန္းကုိ မျပန္ၾကားမူ၍ ဒါယကာတပါးအိမ္သုိ႔ လွည့္လည္ေသာ
ရဟန္းမွာ အျပစ္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါတြင္းကာလမွာ ၀ိနည္းဥပေဒေတာ္ႏွင့္အညီ ေနထုိင္ခဲ့ေသာ္ ကထိန္
ခင္းရာ ေခတ္ကာလမွာေတာ့ တစ္လတိတိ ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ ဒါကုိ ``အနာမႏၲစာရ´´ဟု ေခၚ
ပါတယ္။
          ၂။ ဒုတိယကထိနသိကၡာပုဒ္အ တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္တင္ထားေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ မိမိတုိ႔ အဓိ႒ာန္တင္ထားေသာ သကၤန္းသံုးထည္ႏွင့္ ညဥ့္ကင္းခြင့္ မရွိပါဘူး။ ညဥ့္ကင္းလွ်င္ အျပစ္ျဖစ္႐ံုမွ်မက ညဥ့္ကင္းသြားေသာ သကၤန္းကုိလည္း ၀ိနည္းစည္းကမ္းႏွင့္အညီ စြန္႔ပစ္ရပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါတြင္းကာလမွာ ၀ိနည္းဥပေဒေတာ္ႏွင့္အညီ ေနထုိင္ႏုိင္ရင္ ကထိန္ခင္းရာ ေခတ္ကာလတစ္လမွာေတာ့ ကင္းလြတ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါကုိ ``အသမာဒါနစာရ´´လုိ႔ ေခၚပါတယ္။
         ၃။ ဂဏေဘာဇနသိကၡာပုဒ္အရ လူဒါယကာတုိ႔က မအပ္ေသာနည္းျဖင့္ ပင့္ဖိတ္ထားတဲ့ဆြမ္းကုိ ရဟန္းေလးပါးအတူဘုဥ္းေပးမိပါက အျပစ္ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါတြင္းကာလ ၀ိနည္းဥပေဒေတာ္ႏွင့္အညီ
ေနထုိင္ေသာရဟန္းေတာ္တုိ႔မွာ ကထိန္ေခတ္ကာလ တစ္လတိတိမွာေတာ့ မည္သည့္နည္းျဖင့္ ပင့္ဖတ္ ပင့္ဖိတ္ ဘုဥ္းေပးေကာင္းပါတယ္။ ဒါကုိ ``ဂဏေဘာဇန´´ဟု ေခၚပါတယ္။
         ၄။ ပထမကထိနသိကၡာပုဒ္အရ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အပုိသကၤန္းကုိ ဆယ္ရက္အတြင္းမွာ အဓိ႒ာန္တင္
ရမည္။ မတင္မိက အျပစ္ျဖစ္သလုိ အပိုသကၤန္းကုိလည္း ၀ိနည္းဥပေဒအရ စြန္႔ပစ္ရ၏။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါတြင္း
ကာလ ၀ိနည္းဥပေဒေတာ္ႏွင့္အညီ ေနထုိင္ခဲ့ေသာ္ ကထိန္ေခတ္ကာလ တစ္လတိတိေတာ့ အပုိသကၤန္းကုိ
အဓိ႒ာန္မတင္ဘဲ ထားႏုိင္၏။ ဒါကုိ ``ယာ၀ဒတၱ စီ၀ရ´´ဟု ေခၚပါသည္။
       ၅။ ကထိန္ခင္းေသာ ေက်ာင္းတုိက္မွာ သကၤန္းစေသာ သံဃိကလာဘ္လာဘမ်ား ျဖစ္ေပၚလာက သံဃာႏွင့္ ခြဲေ၀ သံုးေဆာင္ရ၏။ မသံုးေဆာင္က အျပစ္ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ၀ါတြင္းကာလ ၀ိနည္းဥပေဒေတာ္ႏွင့္ အညီ ေနထုိင္ႏုိင္က သံဃိကလာဘ္ကုိ မခြဲေ၀ဘဲ သံုးေဆာင္ေကာင္း၏။ ဒါကုိေတာ့
``ေယာ စ တတၳ စီ၀႐ုပၸါဒ´´ဟု ဆုိရ၏။
    * အကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ိနည္းဥပေဒကုိ ေလးစားက ထုိကဲ့သုိ႔ အခြင့္ထူးငါးမ်ိဳးကုိ ခံစားခြင့္ေပးထား
၏။ ဤသည္ကုိ ေထာက္ဆေသာအားျဖင့္ ေလာကတြင္ ဥပေဒဟာ အေရးပါလွေၾကာင္းကုိ ဗုဒၶသည္ မီးေမာင္းထုိးျပေပးသြား၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဗုဒၶသည္ ဥပေဒေတာ္၏ အက်ိဳးအာနိသံသႀကီးမားလွပံုကုိ ကထိန္ခင္း
ခြင့္ျပဳေသာအားျဖင့္ ထပ္မံ၍ မီးေမာင္းထုိးျပသြားျပန္သြားပါသည္။
      * ဟုတ္၏။ ဗုဒၶသည္ ဥပေဒေတာ္ႏွင့္အညီ ကထိန္ခင္းခြင့္ျပဳၿပီး ကထိန္ခံေသာ ကထိန္ခင္းေသာ
ရဟန္းႏွင့္ အႏုေမာဒနာျပဳေသာ ရဟန္းတုိ႔အား ``အနာမႏၲစာရ´´စေသာ အခြင့္ထူးငါးရပ္ကုိ ကထိန္ခင္းရာ
ေခတ္ကာလ တစ္လတာတြင္းသာမကဘဲ ေနာက္ထပ္ေလးလတုိးၿပီး တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ အက်ိဳးခံစား
ခြင့္ ေပးထား၏။ ထုိသုိ႔ ဥပေဒေတာ္၏ အေရးပါပံုႏွင့္ အက်ိဳးအာနိသံသကုိ မီးေမာင္းထုိးျပေသာေၾကာင့္
အကၽြႏ္ုပ္ ကထိန္ကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါသည္။
       * သုိ႔ျဖစ္၍ ဤကထိန္ဒါနသည္ -
၁။ ကာလပရိယႏၲ၀ိသုဒၶိဒါန - စင္ၾကယ္ေသာ အခ်ိန္ကာလကုိ ပုိင္းျခား၍ လွဴ ရေသာအလွဴ ၊
၂။ ၀တၳဳပရိယႏၲဒါန - အလွဴ ၀တၳဳကို ပုိင္းျခား၍ လွဴ ရေသာအလွဴ ၊
၃။ ပုဂၢလအပရိယႏၲဒါန - ပုဂၢိဳလ္ကုိ မပုိင္းျခား၍ လွဴ ရေသာအလွဴ ၊
၄။ အာနိသံသဒါန - အက်ိဳ းရလာဒ္ကုိ ဆက္ေပးေသာအလွဴ  - ဟု အကၽြႏု္ပ္ သံုးသပ္ခံစားမိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ကထိန္ကုိ မ်ားစြာႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါသည္။

* ကထိန္အစ ရွာပံုေတာ္က ......

* ထုိသုိ႔ အကၽြႏ္ုပ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ကထိန္ကုိ အစေကာက္ရလွ်င္ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္တုိ႔မွ စရမည္ျဖစ္
သည္။ အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဗာရဏသီျပည္ ဥ႐ုေ၀လေတာရဲ့ ေတာအုပ္တစ္ခုမွာ သီတင္းသံုးစဥ္ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္ သံုးဆယ္တုိ႔သည္ သား မယားႏွင့္တကြ ေတာကစားထြက္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ညီေနာင္ တစ္ေယာက္မွာ မယားမရွိ၍ အေပ်ာ္မယားတစ္ေယာက္ ေခၚလာရ၏။ ညီေနာင္တုိ႔သည္ ေတာထဲမွာ အေပ်ာ္
ၾကဴ  း၍ မူးေမ့ေနၾက၏။ ထုိအခ်ိန္ အေပ်ာ္မယားသည္ လက္၀တ္ရတနာ ဒြါရယာတုိ႔ကုိ ယူ၍ ထြက္ေျပးသြား၏။
      * မူးေမ့ရာမွ သတိလည္လာေသာအခါ လက္၀တ္ရတနာတုိ႔ကုိ အေပ်ာ္မယား ခုိးယူေျပးေၾကာင္း သိ၏။ လုိက္လံရွာေဖြၾက၏။ ဥ႐ုေ၀လေတာရဲ့ ေတာအုပ္တစ္ခုမွာ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ ေတြ႕၏။ ညီေနာင္တုိ႔သည္ ``မိန္းမ
တစ္ေယာက္ ျမင္မိသလား´´ဟု ျမတ္ဗုဒၶကုိ ေမးၾက၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္တုိ႔၏ ျဖစ္စဥ္ကို
ေမး၏။ ညီေနာင္တုိ႔ကလည္း အေၾကာင္းစံု ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
     * ျမတ္ဗုဒၶသည္ ``ညီေနာင္တုိ႔ ေလာကႀကီးမွာ မိမိကုိယ္ကုိ ရွာေဖြတာနဲ႔ မိန္းမ (သူတစ္ပါး) ကုိ ရွာေဖြတာ
ဘယ္ဟာက ျမတ္သလဲ´´ဟု ေမး၏။ ညီေနာင္တုိ႔လည္း ``မိမိကုိယ္ကုိ ရွာေဖြျခင္းကသာျမတ္ေၾကာင္း´´
ေလွ်ာက္ထား၏။ ဒီလုိဆုိလွ်င္ ``ညီေနာင္တုိ႔ ထုိင္ၾကေလာ့၊ ငါဘုရား တရားေဟာမည္´´ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ ဒါနကထာ, သီလကထာ, သဂၢကထာ, ကာမာနံ အာဒီန၀ကထာစသည္တုိ႔ကို ျပေတာ္မူ၏။
      * ထုိ႔ေနာက္ သာမုကၠံသိကာ ဓမၼေဒသနာကုိ ေဟာေတာ္မူသည္၏အဆံုး၌ ညီေနာင္တုိ႔ ပညာမ်က္စိ အလင္းပြင့္၍ ေသာတာပတၱိမဂ္ဆုိက္ေရာက္ၾကပါသည္။ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔လည္း ေရာက္လာၾကပါသည္။
      * ဟုတ္၏။ အကၽြႏ္ု္တုိ႔သည္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ သူတစ္ပါးတုိ႔သာလွ်င္ ရွာေဖြေနၾက၏။ မိမိကုိယ္ကုိ ရွာေဖြဘုိ႔ကိုကား ေမ့ေနၾက၏။ ဤေနရာ၌ ရွာေဖြျခင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိေၾကာင္းကို ေတြ႕ရွိရ၏။ ယင္းတုိ႔မွာ အရိယာတုိ႔၏ ရွာေဖြျခင္းႏွင့္ အရိယာမဟုတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ ရွာေဖြျခင္းျဖစ္၏။
      * ထုိတြင္ အရိယာပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က အုိျခင္းသေဘာရွိသည္ျဖစ္၍ အုိျခင္း၏ အျပစ္ကုိ
ျမင္ကာ အုိျခင္းမရွိေသာ တရားကုိ ရွာေဖြ၏။ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က နာျခင္းသေဘာရွိသည္ျဖစ္၍ နားျခင္း၏ အျပစ္ကုိ ျမင္ကာ နာျခင္းမရွိေသာ တရားကုိ ရွာေဖြ၏။ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ျဖစ္၍
ေသျခင္း၏ အျပစ္ကုိ ျမင္ကာ ေသျခင္းမရွိေသာတရားကို ရွာေဖြ၏။ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က ညစ္ညဴျခင္း
သေဘာရွိသည္ျဖစ္၍ ညစ္ညဴ းျခင္း၏ အျပစ္ကုိ ျမင္ကာ ညစ္ညဴ းျခင္းမရွိေသာတရားကို ရွာေဖြ၏။ ဤသည္မွာ အရိယာတုိ႔၏ ရွာေဖြျခင္းျဖစ္၏။

* အကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ပုထုဇဥ္မ်ာသည္ကား ေျပာင္းျပန္ျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္က အုိျခင္းသေဘာရွိပါလ်က္ အုိျခင္း
သေဘာရွိေသာတရားကိုပင္ ရွာေဖြေလ့ရွိ၏။ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က နာျခင္းသေဘာရွိပါလ်က္ နာျခင္းသေဘာ
ရွိေသာတရား, မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က ေသျခင္းသေဘာရွိပါလ်က္ ေသျခင္းသေဘာရွိေသာတရား, မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္က ညစ္ညဴ းျခင္းသေဘာရွိပါလ်က္ ညစ္ညဴ းျခင္းသေဘာရွိေသာတရားကုိသာ ရွာေဖြေလ့ရွိၾက၏။ ရွာပံုေတာ္ မွားေလစြ။
* ဤ၌ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္တုိ႔သည္ ပထမ ပုထုဇဥ္ပီပီ မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က အုိျခင္းသေဘာရွိပါလ်က္ အုိျခင္း
သေဘာရွိေသာ မိန္းမကို ရွာေဖြမိၾက၏။ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႕မွ အုိျခင္း, နာျခင္း, ေသျခင္း, ညစ္ညဴ းျခင္းသေဘာ
မရွိေသာတရားကုိ ရွာရေကာင္းမွန္း သိၾက၏။ သိသည့္အေလွ်ာက္ ရွာေဖြၾက၏။ ``ေလ့လာေတာ့ တတ္ကၽြမ္း၊ ရွာေဖြေတာ့ ေတြ႕ရွိ´´ဆုိသလုိ ရွာေဖြေတာ့ တစ္မဂ္တစ္ဖုိလ္ ေလးမဂ္ေလးဖုိလ္ ေတြ႕ရွိခံစားၾက ရ၏။
* ဤအခ်က္ကုိ ေထာက္ဆ၍ ေလာက၌ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း, ဆရာေကာင္း, မိတ္ေကာင္း
-ေဆြေကာင္းသည္ အလြန္လုိအပ္လွေၾကာင္း ေလ့လာခံစားမိပါသည္။

* ပါေ၀ယ်ကတုိင္းသာ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္သံုးက်ိပ္တုိ႔သည္ အရညကင္ဓုတင္, ပိ႑ပါတ္ဓုတင္, ပံသုကူဓုတင္, တိစီ၀ရိတ္ဓုတင္ေဆာင္ ရဟန္းမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ထုိညီေနာင္ရဟန္းတုိ႔သည္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းသုိ႔
ဘုရားဖူးၾကြအလာ ၀ါဆုိခ်ိန္မမီ၍ သာ၀တၳိႏွင့္ ေျခာက္ယူဇနာကြာေသာ သာေကတၿမိဳ႕မွာ ၀ါဆုိ ၀ါကပ္ၾကရ၏။
* ၀ါလကင္းလြတ္ သီတင္းကၽြတ္၍ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီးေသာအခါ သာ၀တၳိသုိ႔ ဘုရားဖူးခရီးစဥ္ ဆက္ႏွင္ၾက၏။ လမ္းမွာ မုိးမိၿပီး ခက္ခဲပင္ပန္းစြာနဲ႔ ဗုဒၶထံပါ ခစားၾက၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္ရဟန္းတုိ႔၏ ခက္ခဲ ပင္ပန္းမႈကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ``အႏုဇာနာမိ ဘိကၡေ၀´´စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ ပုရိမ၀ါမွ ေကာင္းစြာ ထေျမာက္ကုန္ေသာ ရဟန္းတုိ႔အား ကထိန္ကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏။ ကထိန္ခင္းေသာရဟန္းတုိ႔အား ``အနာမႏၲစာရ´´စေသာ အက်ိဳးခံစားခြင့္ငါးရပ္ကုိလည္း ခြင့္ျပဳေပးေတာ္မူပါသည္။
* ဤကဲ့သုိ႔ ရွာေဖြမႈနဲ႔ မကင္းေသာ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ စစ္မွန္ေသာ ရွာေဖြမႈႏွင့္ စစ္မွန္ေသာ အေဖာ္ေကာင္း, ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း`. မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း, ဆရာေကာင္းမ်ားႏွင့္ကင္း၍ ဘ၀သမၸတၱိ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း
မီးေမာင္းထုိးျပသြားေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ားေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္ ကထိန္အလွဴကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိေၾကာင္း
ေရးသားတင္ျပလုိက္ရပါေၾကာင္း ......
* ထုိမွတပါး ကထိန္ႏွင့္စပ္၍ သိအပ္ သိသင့္ သိထုိက္ေသာ ၀ိနည္းဥပေဒမ်ားစြာရွိပါေသးသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍
ဓမၼမိတ္ေဆြတုိ႔အေနျဖင့္ ထပ္မံသိရွိလုိပါက ၀ိနည္းမဟာ၀ါ, ပရိ၀ါ, ၀ိနယာလကၤာရစသည္တုိ႔မွာ ရွာေဖြ မွတ္သား မွ်ေ၀ ခံစားႏုိင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳရင္း .........

အရွင္သီလာစာရ၊ ျမေတာင္ေက်ာင္း (၁၃၇၆-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း (၃) ရက္၊ 25.10.2014-စေနေန႔
ညေန ၅း၂)